Wybór jawnego heretyka na urząd papieski jest nieważny na mocy prawa Bożego. Dowód na wakat Stolicy Apostolskiej od 1958 r. "Ação Restauracionista".

Devita haereticum hominem

"Haereticum hominem post unam et secundam correptionem devita: sciens quia subversus est, qui ejusmodi est, et delinquit, cum sit proprio judicio condemnatus". (Tit. III, 10-11).

"Heretyka po pierwszym i drugim upomnieniu unikaj wiedząc, że jest przewrotny i grzeszy, własnym swym sądem potępiony". (Tyt. 3, 10-11).

––––––

"Haeretici sunt haeretici, et hoc insigniti sunt nomine, eo quod inter articulos fidei eos eligant, qui sibi arrident, et quos fide humana placet credere, aliis reiectis et abnegatis; Catholici autem sunt Catholici, quia sine ulla electione omnes aequali firmitate amplectuntur, et sine exceptione universalem Ecclesiae fidem tenent". (S. Franciscus Salesius, Tractatus Amoris Divini. Waldsassii 1740, p. 312).

"Heretycy są heretykami i zasługują na to miano dlatego, że spośród artykułów wiary wybierają według swego gustu i upodobania te, w które chcą wierzyć, inne zaś odrzucają i zaprzeczają im. Katolicy są natomiast katolikami, gdyż bez wyboru i jakichkolwiek zastrzeżeń, z niewzruszoną stanowczością i bez wyjątku przyjmują całą wiarę Kościoła". (Św. Franciszek Salezy, Traktat o miłości Bożej. Kraków 2002, s. 545).

Odpowiedź na zarzuty tych, którzy zaprzeczają, że wybór jawnego heretyka na papieża jest nieważny na mocy Boskiego prawa

"AÇÃO RESTAURACIONISTA"

––––––

Wybór jawnego kacerza na urząd papieski jest nieważny na mocy prawa Bożego (a)

Antypapieże modernistycznego neokościoła

Dowód na wakat Stolicy Apostolskiej od 1958 r.:

Przesłanka większa: Wybór na papieża jawnego heretyka jest nieważny na mocy Boskiego prawa.

Przesłanka mniejsza: Tak zwani kardynałowie wybrani na papieża od śmierci papieża Piusa XII w 1958 roku – od Angelo Roncalliego (Jana XXIII) do Jorge Mario Bergoglio (Franciszka) – byli jawnymi heretykami.

Wniosek: W związku z tym, od śmierci papieża Piusa XII, wybory papieskie (konklawe) są nieważne, a Stolica Apostolska jest nieobsadzona od 1958 roku.

W tym artykule odpowiemy na zastrzeżenia tych, którzy zaprzeczają przesłance większej. Jeśli chodzi o zastrzeżenia co do przesłanki mniejszej, odpowiemy na nie w innym artykule, a zatem należy rozumieć – w tym artykule – że nie są one kwestionowane ani podważane przez zastrzeżenia przedstawione poniżej.

Jednak przed przedstawieniem zarzutów i rozwiązań problemów z nich wynikających, warto krótko wyjaśnić przesłankę większą.

Wyjaśnienie przesłanki większej: Jednomyślne nauczanie teologów świętego Kościoła głosi, że wybór jawnego heretyka jest nieważny na mocy prawa Boskiego, co wyjaśniliśmy w innym artykule, powołując się na wypowiedzi różnych teologów. To bardzo pewne nauczanie opiera się przynajmniej na czterech następujących podstawach: 1) na tym, co możemy nazwać klauzulą katolickości (1); 2) na naturze urzędu papieskiego (2); 3) na tym, co Kościół święty ustanowił w odniesieniu do wyboru heretyka na papieskim konklawe (3); 4) na historycznych przypadkach, w których heretycy zostali wybrani na papieża (4).

Lista zarzutów

1. Papież Pius XII znosi na czas konklawe wszelkie ekskomuniki.

2. Papież Pius XII stanowiłby wówczas prawo sprzeczne z prawem Boskim.

3. Teologowie odnoszą się do osądzonego heretyka, podobnie jak papież Paweł IV.

4. Kanoniści mówią o osądzonym heretyku.

5. Nieosądzony heretyk nie jest prawdziwym heretykiem.

6. Prawo kanoniczne nie wspomina o istnieniu takiego Boskiego prawa.

7. Herezja jako przeszkoda dla Boskiego prawa jest kwestią dyskusyjną.

8. Duch Święty pomyliłby się przy wyborze papieża.

PIERWSZY ZARZUT: PAPIEŻ PIUS XII ZNOSI WSZYSTKIE EKSKOMUNIKI NA CZAS KONKLAWE.

Zarzut: Papież Pius XII orzekł: "Żaden kardynał, pod pretekstem lub z powodu jakiejkolwiek ekskomuniki, suspensy, interdyktu lub innej przeszkody kościelnej, nie może być w żaden sposób wykluczony z czynnego i biernego wyboru papieża. Co więcej, zawieszamy takie cenzury tylko dla celów wyboru papieskiego, nawet jeśli dla innych celów są one utrzymywane" (5). Dlatego też – na mocy konstytucji papieża Piusa XII – w przeciwieństwie do tego, co utrzymuje sedewakantyzm, heretyk mógł zostać wybrany na papieża.

Rozwiązanie: Ks. Anthony Cekada, który był profesorem prawa kanonicznego, rozwiązał ten problem: "Paragraf 34 Vacantis Apostolicae Sedis zawiesza skutki cenzur (ekskomuniki, suspensy, interdyktu) i innych przeszkód kościelnych (np. infamii prawnej) dla kardynałów wybierających papieża i dla kardynała, który został wybrany. Tak więc kardynał, który został ekskomunikowany przed wyborem na papieża, nadal byłby ważnie wybrany. Prawo to dotyczy jednak wyłącznie przeszkód prawa kościelnego. Jako takie, nie może być przywoływane jako argument przeciwko sedewakantyzmowi, który opiera się na nauczaniu kanonistów sprzed Vaticanum II, że herezja jest przeszkodą w otrzymaniu papiestwa" (6).

KONTRARGUMENT NA ROZWIĄZANIE PIERWSZEGO ZARZUTU: PAPIEŻ PIUS XII STANOWIŁBY PRAWO SPRZECZNE Z PRAWEM BOSKIM.

Kontrargument: Jeśli istnieje Boskie prawo, które uniemożliwia heretykowi zostanie papieżem, to papież Pius XII zawieszając wszystkie ekskomuniki ustanowił prawo sprzeczne z takim Boskim prawem.

Odpowiedź na kontrargument: Przede wszystkim należy pamiętać, że ekskomunika może być zaciągnięta z wielu powodów. Dawniej ekskomuniki dzieliły się na mniejsze i większe (7). W przeciwieństwie do ekskomuniki większej, ekskomunika mniejsza nie oddzielała ekskomunikowanego od Kościoła, ale zakazywała mu uczestnictwa w życiu sakramentalnym Kościoła, co miałoby miejsce w przypadku naruszenia tajemnicy Świętej Inkwizycji, sfałszowania relikwii, naruszenia klauzury klasztoru i tak dalej. Chociaż to rozróżnienie nie jest już stosowane (8), musimy wierzyć, że papież Pius XII nie miał na myśli ekskomuniki za herezję, ale po prostu łagodniejszą ekskomunikę, która, choć ma swoją wagę, nie uzasadniałaby możliwej schizmy lub poważnego podziału wśród kardynałów, którego papież Pius XII chciał uniknąć. Zawieszenie wszystkich kościelnych ekskomunik w związku z wyborem papieża, ze względu na taką obawę, nie jest nową decyzją, została ona już podjęta przez papieży Klemensa V (9), Piusa IV (10) i Grzegorza XV (11), ale, jak zauważył msgr. Enrico Pezzani, komentując nieważność wyboru heretyka zgodnie z obowiązującym wówczas prawem kościelnym, sam papież Pius IV wyjaśnił, że konstytucje te, wydane w celu uniknięcia możliwości schizmy, należy rozumieć w taki sposób, aby wykluczyć przypadek herezji lub odstępstwa od wiary katolickiej (12).

DRUGI ZARZUT: TEOLOGOWIE ODNOSZĄ SIĘ DO OSĄDZONEGO HERETYKA, PODOBNIE JAK PAPIEŻ PAWEŁ IV.

Zarzut: W bulli Cum ex Apostolatus officio papież Paweł IV, dekretując, że wybór heretyka jest sam w sobie nieważny, miał na myśli heretyka osądzonego, stąd wnioskuje się, że teologowie odnoszą się do tego samego rodzaju heretyka, tak że nie jest słuszne twierdzenie, że jawny heretyk nie może być ważnie wybrany, ponieważ może to być heretyk jawny nieosądzony (13).

Rozwiązanie: Kontekst historyczny promulgacji wspomnianej bulli pokazuje, że Paweł IV chciał zabezpieczyć Kościół święty, zapobiegając – za pomocą prawa kościelnego – wyborowi niewierzącego kardynała, jak to prawie miało miejsce podczas konklawe, na którym został wybrany na papieża (14), w którym kardynał Moroni – podejrzany o herezję i bez kościelnego wyroku – mógłby zostać wybrany, gdyby nie został ostro zadenuncjowany wraz z innymi podejrzanymi kardynałami przez prefekta Świętego Oficjum (Inkwizycji), kardynała Carafę, który został wybrany na papieża pod imieniem Pawła IV, tak że następnie opracowano proces kanoniczny przeciwko kardynałowi Moroniemu w celu zbadania i ukarania go zgodnie z prawem (15). Dlatego też nie ma podstaw do twierdzenia, że bulla Cum ex Apostolatus odnosi się do osądzonego heretyka, ponieważ papież nie mógłby przy zdrowych zmysłach odnosić się do osądzonego heretyka jako takiego. Tak jak bulla wyklucza możliwość ważnego wyboru heretyka na papieża, tak samo wyklucza możliwość wyboru osobnika podejrzewanego o herezję (16), który jest podejrzany właśnie dlatego, że jeszcze nie zbadano jego przypadku, nie wykazano jego herezji i nie osądzono go jako heretyka.

TRZECI ZARZUT: KANONIŚCI MÓWIĄ O OSĄDZONYM HERETYKU.

Zarzut: Kanoniści, którzy stanowią większość teologów twierdzących, że wybór jawnego heretyka jest nieważny z mocy Boskiego prawa, wypowiadają się właśnie jako kanoniści, a zatem dyskutują o tych, którzy są prawnie zadeklarowanymi heretykami, a nie niezadeklarowanymi heretykami, którzy są legalnymi członkami Kościoła katolickiego (17).

Rozwiązanie: Ks. Anthony Cekada odniósł się również do tego zarzutu: "Ten argument miesza rozróżnienie jakie czynią kanoniści między dwoma aspektami herezji: 1) moralnym: herezja jako grzech (peccatum) przeciwko prawu Bożemu; 2) kanonicznym: herezja jako przestępstwo (delictum) przeciwko prawu kanonicznemu. Rozróżnienie to jest łatwe do zrozumienia, gdy zastosuje się je do przypadku aborcji. Aborcję możemy rozpatrywać w dwóch aspektach: 1) moralnym: grzech przeciwko piątemu przykazaniu skutkujący utratą łaski uświęcającej; 2) kanonicznym: przestępstwo przeciwko kanonowi 2350, § 1 Kodeksu Prawa Kanonicznego, które skutkuje automatyczną ekskomuniką. W przypadku herezji, ostrzeżenia mają zastosowanie tylko w przypadku kanonicznego przestępstwa herezji. Ostrzeżenia te nie są obowiązkowe w przypadku popełnienia grzechu herezji przeciwko prawu Bożemu. Kanonista Michel daje nam jasne rozróżnienie: «Upór niekoniecznie obejmuje długi upór heretyka i ostrzeżenia Kościoła. Jedna rzecz jest warunkiem grzechu herezji; inna jest warunkiem kanonicznego przestępstwa herezji, karanego przez prawo kanoniczne» (Michel, "Hérésie", w Dictionnaire de Théologie Catholique 6, 2222). To właśnie publiczny grzech herezji pozbawia papieża autorytetu Chrystusa. «Gdyby taka sytuacja miała miejsce», powiedział kanonista Coronata, «on (papież), zgodnie z Boskim prawem, odpadłby z urzędu bez żadnej deklaracji» (18) (19). Jest zatem jasne, że kanoniści, mówiąc, że wybór na papieża publicznego heretyka jest nieważny z mocy Boskiego prawa, odnoszą się do heretyka w rzeczywistości faktycznej lub de facto, a nie prawnej, de iure, w przeciwnym razie nauczaliby, że taki wybór byłby nieważny przez – lub na mocy – prawa kościelnego".

KONTRARGUMENT NA ROZWIĄZANIE TRZECIEGO ZARZUTU: NIEOSĄDZONY HERETYK NIE JEST PRAWDZIWYM HERETYKIEM.

Kontrargument: Otóż, rozróżnia się między heretykiem formalnym, który został osądzony, a heretykiem materialnym, który nie został osądzony. Jak twierdzą teologowie, heretyk materialny nie jest właściwie heretykiem, ale tym, który jest w błędzie, błądzącym; dlatego nikt nie jest naprawdę heretykiem, jeśli nie został wcześniej osądzony jako taki przez Kościół.

Odpowiedź na kontrargument: Zarzut ten myli różne znaczenia, które można zastosować do rozróżnienia między heretykiem formalnym i materialnym. Oprócz rozumienia przedstawionego w zarzucie, w którym heretyk formalny jest heretykiem de iure, a heretyk materialny jest heretykiem de facto, bardziej powszechne jest rozumienie, w którym heretykiem formalnym byłby ten, kto zna jakąś prawdę wiary, którą przedkłada Kościół, i mimo to decyduje się uporczywie lub zawzięcie nie trzymać się tej prawdy wiary (20), a heretykiem materialnym byłby ten, kto bez uporu i zawziętości zaprzecza jakiejś prawdzie wiary przedkładanej przez Kościół, a więc heretyk materialny nie może być zdefiniowany jako heretyk, dlatego jest uważany za błądzącego, a nie właściwie za heretyka (21). Są to dwa różne sposoby wykorzystania tej analogii materii i formy w odniesieniu do heretyka, których nie można mylić, jak to czasami dzieje się w Internecie wśród ludzi, którzy nie są w stanie właściwie rozróżnić rzeczy i dlatego mylą się w najbardziej podstawowych zasadach. Ponadto, jak wykazano w rozwiązaniu trzeciego zarzutu, możliwe jest bycie prawdziwym heretykiem i zaciągnięcie ekskomuniki bez indywidualnego wyroku Kościoła, ponieważ wystarczy być heretykiem, aby zaciągnąć ekskomunikę "ipso facto" (22), której rzeczywisty i automatyczny skutek wynika z samego faktu, a Kościół już potępił tezę, że aby wyrok "ipso facto" miał rzeczywisty skutek, konieczne jest uprzednie osobiste lub indywidualne zbadanie: "Podobnie teza, która naucza, że zgodnie z prawami naturalnymi i Boskimi, zarówno w przypadku ekskomuniki, jak i suspensy, konieczne jest uprzednie osobiste badanie, a zatem wyroki zwane «ipso facto» nie mają innej mocy niż poważna groźba bez żadnego rzeczywistego skutku – jest fałszywa, pochopna, zgubna, szkodliwa dla władzy Kościoła i błędna" (23).

CZWARTY ZARZUT: PRAWO KANONICZNE NIE WSPOMINA O ISTNIENIU TAKIEGO BOSKIEGO PRAWA.

Zarzut: Kodeks Prawa Kanonicznego nie uznaje istnienia Boskiego prawa, które uniemożliwiałoby heretykowi wybór na papieża, dlatego to rzekome Boskie prawo nie ma mocy prawnej (24).

Rozwiązanie: Kodeks Prawa Kanonicznego stanowi, że nawet jeśli prawo Boskie nie jest w nim wyrażone wprost lub w sposób dorozumiany, to i tak zachowuje ono swoją moc: "Wśród innych przepisów dyscyplinarnych aktualnie obowiązujących, w przypadku gdy nie są one zawarte wprost lub w sposób dorozumiany w Kodeksie, należy stwierdzić, że utraciły one swoją moc, chyba że są powtórzone w księgach liturgicznych lub że prawo to jest prawem Boskim, pozytywnym lub naturalnym" (25).

PIĄTY ZARZUT: HEREZJA JAKO PRZESZKODA WYNIKAJĄCA Z BOSKIEGO PRAWA JEST KWESTIĄ DYSKUSYJNĄ.

Zarzut: O. Passerini OP stwierdził: "Wybór heretyka nie jest – zgodnie z Boskim prawem – nieważny przez sam ten fakt (ipso facto), aczkolwiek musi zostać unieważniony, jeśli wybrany nie chce się poprawić. Dlatego, aby unieważnić taki wybór, konieczna jest decyzja Kościoła" (26). Ponieważ są teolodzy, którzy nie zgadzają się, że herezja sama w sobie jest przeszkodą wynikającą z Boskiego prawa, a Magisterium Kościoła nie ustanowiło niczego w tym względzie, jest to kwestią dyskusyjną.

[Od red. Ultra montes: Poniżej pełniejszy cytat z dzieła o. Passeriniego: "... wybór heretyka nie jest automatycznie nieważny na mocy prawa Boskiego, choć musi zostać unieważniony, jeśli wybrany odmawia poprawy. Dlatego też, aby unieważnić taki wybór, konieczna jest decyzja Kościoła. Istnieje jednak zawsze wyjątek, zgodnie z którym wybór zostaje unieważniony, jeśli okaże się, że wybrana osoba jest niepoprawna. Biorąc jednak pod uwagę nowe prawo konstytucji Pawła IV «Cum ex Apostolatus», odnowione przez Piusa V, o którym mówiliśmy powyżej, można odwołać się do wyjątku herezji i schizmy przeciwko wyborowi papieża, ponieważ zgodnie z tymi konstytucjami wybór osoby, która w pewnym momencie wydawała się być heretykiem lub schizmatykiem, jest nieważny" ("... electio haeretici non est de iure divino ipso facto irrita, licet sit irritanda, si electus nolit corrigi. Unde ad talem electionem irritandam, necessaria est Ecclesiae sententia. Valet tamen semper exceptio ut irritetur electio, si electus inveniatur incorrigibilis. Verum spectato iure novo Constit. Pauli IV «Cum ex Apostolatus», innovatae a Pio V de qua supra dictum est, potest contra electionem Papae dari exceptio haeresis, et schismatis, quia iuxta illas constitutiones irrita est electio illius, quem apparuerit aliquando fuisse haereticum, vel schismaticum"). – F. Petrus Maria Passerini OP, Tractatus de electione Summi Pontificis. Romae 1670, s. 159].

Rozwiązanie: O. Passerini OP argumentuje w ten sposób, rozszerzając niektóre argumenty kardynała Kajetana i dlatego utrzymuje, że Kościół powinien skazać wybranego na papiestwo na pozbawienie go urzędu papieskiego (27), tak aby publiczny heretyk, ważnie wybrany zgodnie z prawem kościelnym, pozostał papieżem, dopóki nie zostanie osądzony przez Kościół. Są to argumenty dotyczące dwóch różnych sytuacji: papieża, który, jako prywatny nauczyciel (doctor), publicznie dopuścił się herezji oraz jawnego heretyka, który został wybrany na papieża. Argumentując, że do utraty papiestwa konieczny jest wyrok przeciwko papieżowi, który, jako prywatny doktor, publicznie dopuścił się herezji, kardynał Kajetan, z drugiej strony, przyznaje wraz z innymi teologami, że niemożliwe jest, aby jawny heretyk został ważnie wybrany na papieża (28). Argument za koniecznością decyzji Kościoła przeciwko temu, kto zajmuje de iure Stolicę Apostolską, został całkowicie obalony przez św. Roberta Bellarmina, Doktora Kościoła, w dowodzie, dlaczego jawny heretyk w ogóle nie może być papieżem (29), co wyklucza – a fortiori – możliwość ważnego wyboru jawnego heretyka na papieża. Nawet gdyby przyjąć, dla dobra argumentacji, że pogląd o. Passeriniego może być prawdziwy, nie można by go utrzymać w omawianej sytuacji, ponieważ publiczni heretycy wybrani po śmierci Piusa XII nie byli po prostu publicznymi heretykami, gdy byli prywatnymi doktorami, tj. gdy sprawowali swoje prywatne magisterium (30), ale jako doktorzy wszystkich chrześcijan, tj. gdy sprawowali swoje "papieskie magisterium", tak jak wtedy, gdy nauczali jakiejś herezji w encyklice skierowanej do Kościoła powszechnego (31). Obrona – stanowiska podobnego do tego, które zajmował o. Passerini, że wybór jawnego heretyka nie może być sam w sobie nieważny z mocy prawa Bożego – może być dokonana tylko w sposób wyjaśniony przez słynnego kanonistę Cappello w odpowiedzi na pytanie, czy heretycy, schizmatycy lub osoby ekskomunikowane mogą być wybierane na papieża: "Heretycy i schizmatycy nie mogą być w żaden sposób ważnie wybrani (32), ponieważ nie są – właściwie i ściśle mówiąc – członkami Kościoła. Są wprawdzie poddanymi Kościoła, ponieważ zostali obmyci wodą chrztu, ale mimo to znajdują się poza Mistycznym Ciałem Chrystusa z powodu winy herezji lub schizmy. Doktrynę tę należy jednak rozumieć w taki sposób, że wybrany pozostaje w herezji nawet po swojej nominacji; jeśli bowiem po wybraniu go wyrzeknie się herezji, niewątpliwie uważamy, że wybór będzie ważny" (33), tak więc domniemana deklaracja ze strony Kościoła przeciwko wybranemu nie jest konieczna do unieważnienia jego wyboru, wystarczy, że wybrany pozostaje w herezji, aby wybór został uznany za nieważny. Tak więc, jeśli ta doktryna utrzymywana przez ojca Cappello jest stosowana i w sensie, w jakim ją wyjaśnia, wynika z tego, że nadal musimy uważać rzekome wybory papieskie po śmierci papieża Piusa XII za nieważne. Co więcej, Magisterium Kościoła ustanowiło, że w przypadku wątpliwości co do określonego prawa, należy kierować się, między innymi, tym, co zostało ustalone w podobnej sprawie oraz powszechnym i stałym osądem teologów (34), tak więc musimy wziąć pod uwagę bullę Cum ex Apostolatus officio papieża Pawła IV, która określa nieważność wyboru heretyka oraz powszechny i stały osąd kanonistów, który, przyjmując jawną herezję jako przyczynę przeszkody wynikającej z prawa Boskiego, jest sprzeczny z osądem ojca Passeriniego.

Konklawe

SZÓSTY ZARZUT: DUCH ŚWIĘTY POMYLIŁBY SIĘ W WYBORZE PAPIEŻA.

Zarzut: Gdyby wybrany na papieża mógł być heretykiem, wynikałoby z tego, że sam Duch Święty popełniałby błąd, ponieważ to Duch Święty wybiera papieża. Dlatego kwestionowanie wybranego na papieża jest tym samym, co kwestionowanie wyboru Boga, który go wybrał – co jest absurdem (35).

Rozwiązanie: Biorąc pod uwagę wszystko, co zostało omówione powyżej, jest oczywiste, że katoliccy pisarze, zatwierdzeni przez Kościół, zawsze uważali za możliwe, aby papieski wybór był wadliwy z powodu wady wybranego, nawet z powodu herezji, a możliwość ta została potwierdzona przez kilku papieży, jak pokazano, w tym przez św. Piusa V (36), który potwierdził wyżej wspomnianą bullę Pawła IV Cum ex Apostolatus officio stwierdzającą, że wybór heretyka na papieża jest nieważny, nawet gdyby został on zaakceptowany przez wszystkich kardynałów i rządził przez nieokreślony czas. Dlatego ci, którzy myślą lub twierdzą, że Duch Święty wybiera papieża są w poważnym błędzie.

"Ação Restauracionista"

https://acaorestauracionista.com.br/49 (b)

Tłumaczył z języka hiszpańskiego Mirosław Salawa

(Ilustracje i początkowe cytaty od red. Ultra montes).

✠✠✠✠✠

–––––––––––––––

Przypisy:

(1) "Klauzula katolickości [tzn.: warunek bycia katolikiem lub posiadania wiary katolickiej], która reguluje konklawe, jest prawem Boskim. Nasz Pan Jezus Chrystus dał przykład: zanim postawił św. Piotra na czele Kościoła, najpierw poprosił go o wyznanie wiary. Dopiero po zweryfikowaniu ortodoksji «papabile» Chrystus mianuje go kamieniem węgielnym Kościoła. Rzekł do nich Jezus: «A wy kim Mnie być powiadacie? Odpowiadając Szymon Piotr, rzekł: Ty jesteś Chrystus, Syn Boga żywego. A odpowiadając Jezus, rzekł mu: Błogosławiony jesteś, Szymonie, Bar Jona; bo ciało i krew nie objawiła tobie, ale Ojciec mój, który jest w niebiesiech. A Ja tobie powiadam, żeś ty jest opoka, a na tej opoce zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne nie przemogą go» (Mt. XVI, 15-18). To, że klauzula katolickości dla kandydatów do papieskiej tiary jest prawem Boskim, podkreślał hiszpański jezuita Franciszek Suarez (1548-1617). Suarez zasłynął jako filozof, teolog i prawnik. Wykazawszy na podstawie fragmentów Pisma świętego, że wiara jest fundamentem Kościoła, Suarez pisze: «Dlatego też, jeśli wiara jest fundamentem Kościoła, jest ona również fundamentem papiestwa (pontificatus) i hierarchicznego porządku Kościoła. Potwierdza to fakt, że jest to powód, dla którego Chrystus zażądał wyznania wiary od św. Piotra, zanim obiecał mu tę godność [papieską] (Mt. XVI, 13-20)» (Francisco Suarez, De fide, disputatio X, sekcja VI, nr 2, w: Opera omnia, Paris, 1858, t. XII, s. 316)" (w: Mystère d'iniquité. Enquête théologique, historique et canonique [Tajemnica nieprawości. Badania teologiczne, historyczne i kanoniczne]. Carmel Sancta Maria, 2000, ss. 196-197, dostępne pod adresem: Link).

(2) Papież, na mocy swego urzędu jest głową i kościelnym centrum całego Kościoła, którego jurysdykcja może być dzielona tylko przez tych, którzy są już zjednoczeni z Ciałem Chrystusa. Dlatego niewierzący lub nieochrzczeni nie są w żaden sposób ważnie wybrani [do papiestwa]" (Sac. Felix M. Cappello SI, De Curia Romana iuxta reformationem a Pio X sapientissime inductam. Vol. II. De Curia Romana "Sede vacante". Romae 1912, s. 434).

(3) Zobacz, co zostało powiedziane w odpowiedzi na piąty zarzut.

(4) "Czasami nasi ojcowie w wierze kwestionowali wybór tego czy innego fałszywego papieża. Historia kościelna jest tak pełna nauk! W czasach wczesnego chrześcijaństwa Ojcowie Kościoła są jednomyślni co do radykalnej niezgodności między herezją a suwerennym papiestwem. Na przykład antypapież Nowacjan, który był schizmatykiem i heretykiem, został usunięty ze stanu duchownego przez świętego Cypriana. «Nie może on piastować episkopatu, a jeśli najpierw był biskupem, oddzielił się (przez swoją herezję) od episkopalnego ciała swoich braci i od jedności Kościoła» (św. Cyprian, Księga IV, List 2). W średniowieczu sposób postępowania katolików był następujący: nie obalać papieża, ale kwestionować ważność wyboru antypapieża-uzurpatora. Niemiecki historyk Zimmermann, po przeanalizowaniu jednego po drugim świadectw na temat kolejnych antypapieży, podsumowuje zasady tego procesu w następujący sposób: «Wydawałoby się całkowicie uzasadnione usunięcie takiego heretyka z jego uzurpowanego urzędu i pominięcie w tym przypadku zasady prawnej "Stolica Apostolska nie może być przez nikogo sądzona (Prima Sedes a nemine iudicatur)". To, co zostało odebrane takiemu papieżowi, zostało mu odebrane tylko pozornie, ponieważ w rzeczywistości nigdy tego nie posiadał; dlatego jego pontyfikat był od początku nielegalny, a on sam był uważany za okupanta/zaborcę (invasor) Stolicy Apostolskiej. W źródłach dotyczących depozycji papieży można przeczytać, nawet częściej niż podejrzenie o symonię i bez wątpienia nieprzypadkowo, oskarżenie o uzurpację (invasio), które poddawało w wątpliwość pontyfikat u jego podstaw, ponieważ w ten sposób wyrażano, że oskarżony nigdy prawowicie nie zasiadał na "pierwszej Stolicy" lub nigdy nie miałby prawa uważać się za takiego. Dlatego słowo "invasio" pojawia się regularnie w źródłach, jako techniczny termin określający pontyfikat, który należy uznać za nielegalny» (Harald Zimmermann, Papstabsetzungen des Mittelalters [Depozycje papieskie w średniowieczu], Graz, Wiedeń i Kolonia 1968, s. 175). To samo spostrzeżenie poczyniono w Dictionnaire de Théologie Catholique (Słowniku Teologii Katolickiej) (artykuł: «depozycja»): kiedy schizmatyccy antypapieże zostali pozbawieni urzędu, nie usunięto ich z papiestwa, ale, co jest ważnym niuansem, zostali pozbawieni papiestwa, którego nigdy nie posiadali od samego początku. W rzeczywistości schizmatyccy papieże byli po prostu traktowani jako uzurpatorzy i pozbawiani urzędu, którego nie posiadali (por. dekret przeciwko symoniom Soboru Rzymskiego z 1059 r., Hardouin, t. VI, kol. 1064; Gracjan, dist. LXXIX, c. 9; Grzegorz XV, Konstytucja Aeterni Patris (1621), sect. XIX, Bullarium Romanum, t. III, s. 446). Sobory, które je orzekały, nie zrobiły nic więcej niż zbadanie ich prawa do tiary. Nie osądzały papieży, ale wybór i akt elektorów" (w: Mystère d'iniquité. Enquête théologique, historique et canonique [Tajemnica nieprawości. Badania teologiczne, historyczne i kanoniczne]. Carmel Sancta Maria, 2000, ss. 198-199, dostępne pod adresem: Link).

(5) Konstytucja Apostolska Vacantis Apostolicae Sedis, § 34.

(6) Por. ¿Puede ser elegido al papado un cardenal excomulgado? (Czy ekskomunikowany kardynał może zostać wybrany na papieża?), autorstwa ks. Anthony'ego Cekady. Dostępne pod adresem: Link. (Wersja polska: Link).

(7) Na przykład w encyklice Ex quo primum papieża Benedykta XIV czytamy: "Ponadto heretycy i schizmatycy podlegają karze ekskomuniki głównej zgodnie z prawem Can. de Ligu. 23, quest. 5 i Can. Nulli, 5, dist. 19" (The Papal Encyclicals, vol. 1, 1740-1878 [Encykliki papieskie, t. 1, 1740-1878], s. 84).

(8) Przynajmniej od czasu Konstytucji Papieża Piusa IX Apostolicae Sedis Moderationi (por. The Constitution "Apostolicae Sedis Moderationi" explained by the Rev. Thomas J. Carr [Konstytucja "Apostolicae Sedis Moderationi" wyjaśniona przez ks. Thomasa J. Carra], Dublin 1879).

(9) Sobór w Vienne w 1311 r. (rozdz. Ne Romani, 2, de elect. Ex Clement.).

(10) Konstytucja In eligendis z 1562 r.

(11) Konstytucja Aeterni Patris z 1621 r.

(12) Por. D. Henrici Mariae Pezzani, Codex Sanctae Catholicae Romanae Ecclesiae cum notis, Romae – Mediolani, MDCCCXCIII (1893), s. 66-68. Fragment dostępny pod adresem: Link. (Wersja polska: Link).

(13) Następny zarzut dochodzi do tego samego wniosku, co ten, ale na bardziej solidnych podstawach... Przeciwko temu zarzutowi, o którym mowa w innym miejscu, należy po prostu wykazać fałszywość twierdzenia, że papież Paweł IV odnosił się do osądzonego heretyka, ponieważ, jak zobaczymy w rozwiązaniu ostatniego zarzutu, definicja bulli Cum ex Apostolatus jest przydatna do dyskusji właśnie dlatego, że zbiega się z tym samym jednomyślnym i stałym zdaniem teologów, na którym katolickie stanowisko – zwane sedewakantystycznym – jest teologicznie oparte.

(14) Sam papież Paweł IV wyznał to jednej z bliskich mu osób: "Prawdę mówiąc, chcieliśmy przeciwstawić się niebezpieczeństwom, które zagrażały ostatniemu konklawe i podjąć środki ostrożności za naszego życia, aby diabeł nie umieścił jednego ze swoich na Stolicy Piotrowej w przyszłości" (Louis Pastor, Histoire des papes depuis la fin du Moyen Âge [Historia papieży od końca średniowiecza], Paris, 1932, t. XIV, s. 234).

(15) Por. Massimo Firpo, Inquisizione romana e Controriforma. Estudios sobre el cardenal Giovanni Morone y su proceso de herejía (Inkwizycja rzymska i Kontrreformacja. Studia nad kardynałem Giovannim Morone i jego procesem o herezję). Bolonia, 1992.

(16) Por. Bulla Cum ex Apostolatus officio z 15 lutego 1559 r., § 6.

(17) Jest to zarzut zaczerpnięty, nie ipsis litteris, z artykułu "A Refutation of the Arguments of the Clergy of St. Gertrude the Great" ["Obalenie argumentów duchowieństwa św. Gertrudy Wielkiej"], napisanego przez świeckiego Frankie Logue i opublikowanego na stronie internetowej Seminarium Trójcy Przenajświętszej bp. Sanborna.

(18) Institutiones Iuris Canonici, Rzym: Marietti 1950, 1, 316.

(19) Por. Tradicionales, Infallibilidad y el Papa (Tradycjonaliści, nieomylność i papież), autorstwa ks. Anthony'ego Cekady. Dostępne pod adresem: Link. (Wersja polska: Link).

(20) Jest zatem właściwie heretykiem; poniżej definicja "heretyka" zawarta w Kodeksie Prawa Kanonicznego z 1917 r.: "Jeśli ktoś po przyjęciu chrztu, zachowując imię chrześcijanina, uporczywie zaprzecza jednej z prawd Boskiej i katolickiej wiary lub podaje ją w wątpliwość, jest heretykiem" (kanon 1325, § 2). Inne definicje heretyka zostaną podane w innym artykule.

(21) "[...] jeśli nie jest uparty, ale jest gotów skorygować swój osąd zgodnie z tym, co określa Kościół i jeśli w ten sposób błądzi nie przez złośliwość, ale przez ignorancję, nie jest heretykiem". (Św. Tomasz z Akwinu, Komentarz do Listu św. Pawła do Tytusa, 3, 10-11). Kardynał Billot odmawia zatem nazywania ich "heretykami materialnymi" i argumentuje, że należy ich uważać po prostu za tych, którzy popełniają faktyczny błąd w stosunku do tego, czego naucza reguła wiary, tj. Magisterium Kościoła (por. Tractatus de Ecclesia Christi, t. I, wyd. 3, s. 292-293).

(22) "Wszyscy odstępcy od wiary chrześcijańskiej, wszyscy heretycy lub schizmatycy i każdy z nich: 1° zaciągają, przez sam ten fakt (ipso facto), ekskomunikę" (Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r., kanon 2314, § 1).

(23) Henricus Denzinger, Enchiridion symbolorum, definitionum et declarationum de rebus fidei et morum, n. 1547.

(24) Było to zastrzeżenie zgłoszone przez zwolennika Tezy z Cassiciacum.

(25) Kodeks Prawa Kanonicznego z 1917 r., kanon 6, 6.

(26) F. Petrus Maria Passerini OP, Tractatus de electione Summi Pontificis, rozdz. XXXII, n. 6.

(27) "Unde ad talem electionem irritandam necessaria est Ecclesiae sententia" ("Dlatego do unieważnienia takiego wyboru konieczny jest wyrok Kościoła"). – Passerini OP, tamże.

(28) Por. Card. Thomas de Vio Cajetanus OP, De auctoritate Papae et Concilii utraque invicem comparata, rozdz. 26, n. 382, ss. 167-168.

(29) Por. S. Robertus Card. Bellarminus SI, De Romano Pontifice, lib. II, cap. XXX.

(30) Tylko w tym przypadku (tzn. mówiąc jako prywatny doktor lub osoba prywatna) teologowie dyskutowali o tym, co by się stało, gdyby papież odstąpił od wiary, co nie ma miejsca w przypadku modernistycznych fałszywych papieży, którzy uzurpowali sobie tron św. Piotra po śmierci papieża Piusa XII, co zamierzam wyjaśnić bardziej szczegółowo w innym artykule.

(31) Na podstawie tego ustępstwa, które może być przyznane jedynie w celach argumentacyjnych, podjęta zostanie próba podtrzymania zarówno stanowiska sedeprywacjonizmu, opartego na "Tezie z Cassiciacum" biskupa Guérarda des Lauriers, jak i stanowiska księdza Álvaro Calderóna, który pomimo tego, że jest kapłanem Bractwa Świętego Piusa X (FSSPX), nie podąża tą samą linią co FSSPX, ani w teorii, ani w praktyce i nie podąża za nim tak zwany Ruch Oporu bp. Williamsona. Oba stanowiska, sedeprywacjonizmu i ks. Calderóna, redukują soborowe Magisterium, zapoczątkowane przynajmniej od Vaticanum II do magisterium o całkowicie zerowym charakterze doktrynalnym, tj. wszystko, czego nauczają, jest pozbawione legitymacji i wartości magisterialnej, chociaż oba stanowiska przyznają pewną legitymację soborowemu Magisterium, przynajmniej w zakresie jego władzy rządzenia. Podsumowując, problemy związane z tymi dwoma stanowiskami zostaną bardziej adekwatnie omówione w innych artykułach.

(32) Zauważmy, że ojciec Cappello w swojej odpowiedzi odnosi się tylko do schizmatyków i heretyków, którzy są ipso facto ekskomunikowani, ponieważ nie mógł powiedzieć tego samego o "ekskomunikowanych", którzy również byli przedmiotem pytania, ponieważ, jak wspomniano powyżej, istnieją inne przyczyny ekskomuniki kościelnej, które ze swej natury są tolerowane nawet w wybranym na papiestwo, dlatego papieże zwykle zawieszają je na czas papieskiego konklawe, aby uniknąć większego zła, jak stwierdzono w odpowiedzi na pierwszy zarzut.

(33) "Czy heretyk lub schizmatyk albo ekskomunikowany może być wybrany? Heretycy i schizmatycy nie mogą być w żaden sposób ważnie wybrani, ponieważ nie są – właściwie i ściśle mówiąc – członkami Kościoła. Są wprawdzie poddanymi Kościoła, ponieważ zostali obmyci wodą chrztu, ale mimo to znajdują się poza Mistycznym Ciałem Chrystusa z powodu winy herezji lub schizmy. Doktrynę tę należy jednak rozumieć w taki sposób, że wybrany pozostaje w herezji nawet po swojej nominacji; jeśli bowiem po wybraniu go wyrzeknie się herezji lub schizmy, niewątpliwie uważamy, że wybór będzie ważny". ("Num haereticus vel schismaticus aut excommunicatus eligi possit. – Haeretici et schismatici valide nullatenus eligi valent, cum membra Ecclesiae vero proprioque sensu non sint. Sunt quidem Ecclesiae subditi eo ipso quod baptismatis aqua abluti fuerunt, at nihilominus versantur extra mysticum Christi corpus ob haeresis seu schismatis reatum. Haec tamen doctrina sic est intelligenda ut electus in haeresi maneat etiam post nominationem; nam si, ea facta, haeresim seu schisma abiuret, indubie putamus electionem validam fore"). (Sac. Felix M. Cappello SI, De Curia Romana iuxta reformationem a Pio X sapientissime inductam. Vol. II. De Curia Romana "Sede vacante". Romae 1912, s. 436).

(34) "O ile nie chodzi o zastosowanie sankcji, jeśli w danej sprawie brakuje wyraźnego przepisu prawa, ogólnego lub szczegółowego, przyjmuje się normę prawa ustanowioną w podobnych przypadkach; z ogólnych zasad prawa przestrzeganych z kanoniczną słusznością; ze stylu i praktyki Kurii Rzymskiej; z powszechnej i stałej opinii [lub zdania] uczonych" ("Si certa de re desit expressum praescriptum legis sive generalis sive particularis, norma sumenda est, nisi agatur de poenis applicandis, a legibus latis in similibus; a generalibus iuris principiis cum aequitate canonica servatis; a stylo et praxi Curiae Romanae; a communi constantique sententia doctorum"). (Kodeks Prawa Kanonicznego, kanon 20).

(35) Ten słynny i bezpodstawny zarzut jest powszechnie wysuwany przez modernistów, postępowców i konserwatystów, a nawet ówczesny pretensjonalny "kardynał" Ratzinger i przyszły "papież Benedykt XVI", jako prefekt "Nauki Wiary" w 1997 roku, zaprzeczył, że tak jest.

(36) "Z naszej własnej woli, z pewną wiedzą i w pełni naszej apostolskiej władzy [...], w odniesieniu do konstytucji Pawła IV, [...] wydanej 15 lutego 1559 r., odnawiamy jej treść w tym czasie i ponownie ją potwierdzamy. Chcemy i nakazujemy, aby była przestrzegana nienaruszalnie i z największą starannością, zgodnie z jej treścią i brzmieniem". (Papież św. Pius V, Motu Proprio Inter multiplices curas, 21 grudnia 1566).

✠✠✠✠✠

Solus Christus Rex est. Respuesta a las objeciones de aquellos que niegan que la elección al papado de un hereje público sea inválida por ley divina. La elección al papado de un hereje público es inválida por ley divina.

F. Petrus Maria Passerini OP, Tractatus de electione Summi Pontificis. Romae 1670.

F. Petrus Maria Passerini OP, Tractatus de electione Summi Pontificis. Romae 1670, p. 159.

D. Henrici Mariae Pezzani Codex Sanctae Catholicae Romanae Ecclesiae cum notis, Romae - Mediolani MDCCCXCIII (1893).

D. Henrici Mariae Pezzani Codex Sanctae Catholicae Romanae Ecclesiae cum notis, Romae - Mediolani MDCCCXCIII (1893). Imprimatur.

D. Henrici Mariae Pezzani Codex Sanctae Catholicae Romanae Ecclesiae cum notis, Romae - Mediolani MDCCCXCIII (1893). Dedicatio.

D. Henrici Mariae Pezzani Codex Sanctae Catholicae Romanae Ecclesiae cum notis, Romae - Mediolani MDCCCXCIII (1893), p. 66.

D. Henrici Mariae Pezzani Codex Sanctae Catholicae Romanae Ecclesiae cum notis, Romae - Mediolani MDCCCXCIII (1893), p. 67.

D. Henrici Mariae Pezzani Codex Sanctae Catholicae Romanae Ecclesiae cum notis, Romae - Mediolani MDCCCXCIII (1893), p. 68.

Sac. Felix M. Cappello SI, De Curia Romana iuxta reformationem a Pio X sapientissime inductam. Vol. II. De Curia Romana "Sede vacante". Romae 1912.

Sac. Felix M. Cappello SI, De Curia Romana iuxta reformationem a Pio X sapientissime inductam. Vol. II. De Curia Romana "Sede vacante". Romae 1912, p. 436.

Respuesta a las objeciones de aquellos que niegan que la elección al papado de un hereje público sea inválida por ley divina. Prueba de la vacancia de la Sede desde 1958:

(a) Tytuł oryginalny: Respuesta a las objeciones de aquellos que niegan que la elección al papado de un hereje público sea inválida por ley divina. La elección al papado de un hereje público es inválida por ley divina. Prueba de la vacancia de la Sede desde 1958.

(b) Por. 1) Bp Mark A. Pivarunas CMRI, a) Kościół katolicki i jurysdykcja. b) Sedewakantyzm. c) Odpowiedzi na zarzuty wobec stanowiska sedewakantystycznego. d) Vaticanum II "w świetle Tradycji"? e) O Przysiędze antymodernistycznej. f) Czasy ostateczne a fałszywy ekumenizm. g) Sede vacante. Rocznica śmierci papieża Piusa XII. h) Ocena spotkań w Asyżu w 1986 i 2011. i) Różnica między gorliwością misyjną świętego Patryka a duchem Vaticanum II. j) Błędy doktrynalne "Dignitatis humanae". k) Wizyta antypapieża Franciszka w USA i "Synod o rodzinie" (2015). l) Długotrwały wakans Stolicy Apostolskiej. List do Ks. Peek odnośnie stanowiska teologicznego Zgromadzenia Maryi Niepokalanej Królowej (CMRI). m) Papiestwo. n) Nieomylność katolickiego Kościoła. o) Franciszek-Bergoglio jest kacerzem, który nigdy nie został kanonicznie wybrany na papieża. p) Duch Święty i katolicki Kościół. q) Misja tradycyjnych katolickich biskupów w czasach modernistycznej apostazji. r) Misja katolickiego Kościoła w świecie współczesnym. s) Posoborowi pseudopapieże narzędziami komunistów i masonów. – Papieże przeciwko komunizmowi i socjalizmowi. t) Kościół katolicki obchodzi w tym roku 1700 rocznicę Soboru Nicejskiego.