Kazanie na Poniedziałek Wielkanocny 1897. Dwoje nawiedzeń grobu Chrystusowego przez niewiasty i przez Piotra i Jana. Ks. Józef Krukowski, Dr św. Teologii.

Zmartwychwstanie Chrystusa i święte Niewiasty u grobu. Fra Angelico.

Kazanie

na Poniedziałek Wielkanocny 1897

(według X. Hamona) II, p. 168

Dwoje nawiedzeń grobu Chrystusowego przez niewiasty i przez Piotra i Jana

KS. JÓZEF KRUKOWSKI

DR ŚW. TEOLOGII, PROBOSZCZ KOŚCIOŁA ŚW. FLORIANA W KRAKOWIE

––––––––

Ale i niewiasty niektóre z naszych przestraszyły nas nie znalazłszy ciała Jego

mówiły, że widzenie aniołów miały, którzy powiadają, że żyje. (Łk. 24).

Kiedy radość z narodzenia Pańskiego objawił anioł ubogim pasterzom (mężczyznom), to pierwszymi, którym anioł objawił zmartwychwstanie Pańskie, były trzy święte niewiasty; trzy Marie przybyłe w niedzielę bardzo rano, bo o wschodzie słońca do grobu Pana Jezusa z drogimi balsamy, aby z wielką czcią i miłością namazać ciało Chrystusowe. Toteż po całym świecie Ewangelia wielkanocna roznosi chwałę tych zacnych niewiast, chwali ich gorliwość w służbie Chrystusa Boga, w troskliwym szukaniu zmartwychwstałego Jezusa.

Słuszna tedy rzecz, abyśmy wzięli pod rozwagę dwoje nawiedzeń grobu Zbawiciela, jedno przez niewiasty święte, a drugie nawiedzenie przez świętych Apostołów Piotra i Jana; i z tego rozważania zbawienne wysnuli pożytki. Ave Maria.

Święte trzy Marie – wierne za życia Jezusa, bo Mu służyły, zaopatrywały potrzeby Jego z swych majętności, wierne przy śmierci, one Go nie odstępowały do zgonu; ich miłość sięga poza grób – nie żałują kosztów dla Tego, który do ostatniej kropli wylał za nas krew świętą, nakupiły drogich maści; ostatnią, jedyną najmilszą pociechą ich było i życzeniem najświętsze ciało Jezusowe po raz ostatni nabalsamować własnymi rękami. Nie żałują trudu dla Tego, który przebiegał wsie i miasta, wszystkim dobrze czyniąc – szanują święto, ale skoro minął szabat, udają się o świcie, gdy jeszcze było ciemno, w drogę do grobu Jezusa. Ta jedna gniecie ich troska: Kto nam odwali kamień od drzwi grobowych. Zbliżają się wreszcie, widzą kamień odwalony, grób otwarty, a na kamieniu siedzącego anioła w bieli. Zdumiały się. A on ich pociesza słowy: Nie lękajcie się. Jezusa szukacie Nazareńskiego ukrzyżowanego? Zmartwychwstał. Nie masz Go tu. Ale idźcie, powiedzcie uczniom, aby szli do Galilei, tam Go ujrzycie. Serce niewiast miłujące nie bada rozumem, wierzy słowom anioła. Posłuszne rozkazowi spieszą się do Apostołów i oznajmują im. W drodze ukazał się im Jezus, pozdrowił je. One Mu pokłon uczyniły. Ale Apostołowie przygnębieni smutkiem niełatwo wierzą niewiastom, poczytują to za przewidzenie, za baśnie urojone. Nie wiem, co więcej mam wam stawić w tych trzech Mariach za wzór do naśladowania, czy ich gorliwość i cześć ku ciału Chrystusa, czy ich przywiązanie i miłość, ich oszczędność i ofiarność, ich wiarę i gotowość.

Trzy Marie u grobu. Jan van Eyck, 1420 r.

Zaprawdę, na te ciężkie czasy, jakie przechodzimy, niewiasty chrześcijańskie mają wielkie zadanie, jak miały przed 100 laty we Francji po onej strasznej rewolucji. Co srogość mężczyzn zraniła (pisze kaznodzieja francuski Comballot), serce niewiasty przyniosło balsam gojący rany społeczeństwa. Rewolucja obaliła ołtarze, pozabijała kapłanów, obdarła kościoły, zdeptała świętości; zdawało się, że Francja się rozsypie, przepadnie dla Kościoła. Kto podniósł z gruzów świątynie, odbudował na nowo seminaria, wskrzesił ducha powołania, wypielęgnował kapłaństwo we Francji? Niewiasta! Cześć takim wierzącym matkom, paniom, które idą śladem trzech ewangelicznych Marii, ubiegają się w służbie wiernej, w przywiązaniu do Jezusa. A u nas – 100 lat minęło od ostatnich rozbiorów – przeszliśmy przez różne i straszne próby. Kto pielęgnuje w sercach młodzieży patriotyzm i wiarę katolicką? Niewiasty polskie. One to dobrze czują, jak wielkie na nich spoczywa zadanie, przeto garną się do Jezusa, trwają przy Nim, od Niego czerpią siłę. Już to nasz Kleparz nie ma szczęścia do stanu kapłańskiego, mało mu dostarcza dobrych synów. Za to na pociechę szczodrobliwość Polek mieszkających we Francji, dostarczyła hojnej jałmużny na założenie na Kleparzu szkółki Dzieciątka Jezus, w której osoby z poświęceniem pielęgnują ducha powołania w małych chłopczykach do stanu kapłańskiego. Nie dajcie temu ziarneczku zaginąć, boć ono kiedyś na ciężkie czasy wyda plon błogosławiony.

II.

I poszli niektórzy z naszych do grobu i tak znaleźli, jako niewiasty powiadały, ale samego nie znaleźli.

Nie wszyscy Apostołowie odrzucili wiadomość przyniesioną przez niewiasty. A nawet i niedowierzanie jednych było dowodem, że gdy chodziło o pewność zmartwychwstania Jezusa – tej podstawy całej naszej religii, nie poprzestali na pierwszej lepszej wieści, że ciała Jezusa nie ma w grobie, ale żądali rzeczywistych dowodów i chcieli się na własne oczy przekonać o zmartwychwstaniu Jezusa, pragnęli Go ujrzeć, usłyszeć, dotykać ran Jego, aby mogli tę wiarę śmiało ludziom opowiadać, aby mogli za nią życie dać. Więc to niedowiarstwo Apostołów posłużyło Boskim zamiarom, bo dzisiaj już nikt nie wątpi, ani przeczyć się nie ośmieli faktowi, że Chrystus zmartwychwstał.

Na pierwszą wiadomość Magdaleny, że wzięto Pana z grobu i niewiadomo, gdzie Go położono, pobiegli Piotr i Jan do grobu, ale biegli z radością i z wiarą, że zmartwychwstał. Wiara i miłość dodawały im skrzydeł niejako. Jan wyprzedził Piotra, bo był młodszy, ale nie wszedł do grobu, zostawiając pierwszeństwo Piotrowi, jako głowie Kościoła. Piotr wszedłszy widzi prześcieradło i całun złożone na osobnym miejscu, a chociaż ciała Jezusa nie znajduje, jednak wierzy bez wahania, że zmartwychwstał rzeczywiście, a zatem, że jest prawdziwym Bogiem.

Jakaż to piękna dla nas nauka umartwienia ciekawości i pokory i uszanowania ku przełożonym w osobie Jana – przykład wiary i przywiązania do osoby Jezusa w obydwóch!

Zmartwychwstanie Pańskie. Apostołowie Piotr i Jan nawiedzają grob Pański. Giovanni Francesco Romanelli.

Do Ziemi świętej podróżować dla zwiedzenia grobu chwalebnego Jezusa wielkie to szczęście, ale daleka droga, nie każdego stać, zaledwie który będzie miał to szczęście. Zwiedzanie grobu Pańskiego w Wielki Piątek i Sobotę ma liczne nadane odpusty przez Piusa VII papieża. Widok i pamięć grobu Pańskiego niech w nas budzi uczucia, towarzyszące trzem pobożnym Mariom, i dwom pobożnym uczniom Chrystusowym. Kto gorliwie i nabożnym umysłem szuka Jezusa zmartwychwstałego, radośnie rozważa doniosłość tajemnicy zmartwychwstania Pańskiego, temu się Jezus ukaże łaskawym, radością napełni serce jego, w smutku go pokrzepi, pokojem obdarzy, w godzinę śmierci doń przyjdzie i chwalebne zmartwychwstanie mu zabezpieczy. Amen.

Ks. Józef Krukowski

–––––––––––

Dwanaście kazań, po cztery na największe uroczystości P. Jezusa i jedna homilia na Poniedziałek Wielkanocny, przez ks. Józefa Krukowskiego, Dra Św. T. Proboszcza kościoła św. Floriana. Na pamiątkę misji na Kleparzu odprawionej w marcu 1897. (Czysty dochód na restaurację kościoła św. Floriana). Kraków 1897, ss. 37-40. (1)

Przypisy:

(1) Por. 1) Ks. Józef Krukowski, a) Dwanaście kazań, po cztery na największe uroczystości Pana Jezusa i jedna homilia na Poniedziałek Wielkanocny. b) Perykopy ewangelijne niedzielne i świąteczne.

2) Ks. Jakub Wujek SI, a) Krótkie nauki homiletyczne na niedziele i uroczystości całego roku. b) Postylla Mniejsza, to jest krótkie kazania, albo wykłady św. Ewangelii na każdą niedzielę i na każde święto wedle nauki samej prawdziwej Kościoła św. powszechnego dla ubogich kapłanów i gospodarzów i pospolitego człowieka. c) Postilla Catholica... Iż zbory Lutrów, Kalwinów i innych Sektarzów, nie są Kościoły Pana Chrystusowe, ale Bożnice Szatańskie. d) Grzech żydów i heretyków przeciwko Duchowi Świętemu. e) Historia Męki Pana naszego Jezusa Chrystusa, Boga i człowieka prawdziwego, ze czterech Ewangelistów zebrana, na dziewięć części podzielona.