BP DONALD J. SANBORN

––––––––

7 kwietnia odbyła się w Rzymie konferencja, której tytuł brzmiał: "Kościele katolicki, dokąd zmierzasz?". Mówcami byli znani ze swej bierności i załamywania rąk konserwatyści Novus Ordo, tacy jak dwaj ostatni sygnatariusze Dubia (lista pytań skierowanych do Bergoglio w związku ze skandalicznym i heretyckim dokumentem Amoris laetitia), tj., kardynałowie Novus Ordo: Burke i Brandmüller. Wypowiadał się również biskup Novus Ordo Athanasius Schneider, który zdążył już odwiedzić niemal wszystkie konserwatywne środowiska Novus Ordo. Byli też i inni. W sympozjum wzięło udział około 400 osób.

Można by pomyśleć, że w następstwie publicznego zanegowania piekła przez Bergoglio, prelegenci powinni stwierdzić: "Sedewakantyści mają rację. Bergoglio jest heretykiem. Sobór Watykański II nieomal unicestwił katolicyzm na całym świecie". A tymczasem, można było odnieść wrażenie, że tematem jest to, dlaczego w Kościele panuje zamieszanie. Zamieszanie? Jedynymi zdezorientowanymi są konserwatyści Novus Ordo, ponieważ sami postanowili trwać w stanie dezorientacji. Albowiem moderniści wcale nie są zdezorientowani; wiedzą, co robią. Sedewakantyści nie są pogubieni; wiemy jaki jest problem i jak go rozwiązać. To właśnie ci konserwatyści chcą rozwiązać istniejący w Kościele problem nie stając się sedewakantystami. Taki jest stan rzeczy i to pomimo tego, że sedewakantyzm posiada niewzruszone oparcie w naukach Świętej Teologii, świętych Doktorów Kościoła oraz wybitnych teologów. Oprócz tego jeszcze donioślejszym jest fakt, że wakat Stolicy Apostolskiej jest nieuniknionym wnioskiem wynikającym z odnoszącego się do wiary przymiotu niezawodności Kościoła. To właśnie ta wiara domaga się wyciągnięcia wniosku, że "papieże" Vaticanum II nie mogą być prawdziwymi papieżami, ponieważ wiara nakazuje nam wierzyć, że władza Kościoła nie może – na poziomie powszechnym – głosić fałszywego nauczania, złych zasad dyscypliny oraz fałszywych praktyk liturgicznych.

Vaticanum II.

Minęło już pięćdziesiąt dwa lata od chwili zamknięcia obrad Vaticanum II w 1965 roku, a ci ludzie pytają się, dokąd zmierza Kościół? Pamiętam, jak uczęszczając na wykłady na Uniwersytecie Fordham pod koniec lat sześćdziesiątych, ci ludzie zadawali to samo pytanie.

Bp Donald J. Sanborn

Artykuł z: "Most Holy Trinity Seminary Newsletter", April 2018. (1)

Tłumaczył z języka angielskiego Mirosław Salawa

–––––––––––––––

Przypisy:

(1) Por. 1) Bp Donald J. Sanborn, a) Przebłyski rozsądku w modernistycznym Neokościele, czy gra pozorów? Wątpliwości czterech "kardynałów" co do "nauczania" Bergoglio. b) Czterej kardynałowie Novus Ordo i cztery herezje Bergoglio. c) Podsumowanie modernistycznego "Synodu o rodzinie" (2015). d) Ohyda spustoszenia! Bergoglio wspiera przestępców, komunistów i zboczeńców. e) Kolejne herezje Bergoglio potwierdzają niekatolicki charakter modernistycznego Neokościoła. f) "Sobór Watykański II" – największa katastrofa w historii świata. g) Ekumenizm – przygotowanie drogi dla Antychrysta. h) Asyż III – obrzydliwość spustoszenia w miejscu świętym. i) Bergoglio o (nie)istnieniu Boga. j) Amoralny synod modernistycznych biskupów (2014) – produkt doktrynalnego liberalizmu Vaticanum II. k) Pierwszy krok Bergoglio do wprowadzenia "kapłaństwa kobiet" w modernistycznym Neokościele. l) Bergoglio reklamuje apostazję. m) Heretycki uzurpator Bergoglio niszczy katolickie małżeństwo. n) Sedewakantyzm: w obronie autorytetu Kościoła katolickiego i papiestwa. o) Błędy doktrynalne omylników z antyinfallibilistycznego "ruchu oporu" i popieranie cudzołóstwa przez "kardynała" modernistycznego Neokościoła. p) Bergoglio peroruje o niewolnictwie, karze śmierci i usprawiedliwia cudzołóstwo. q) "Kardynał" Raymond Burke zapowiada "formalną korektę" niemoralnego nauczania pseudopapieża Bergoglio. r) Pseudopapież Bergoglio przeciw prawu Bożemu! Jedynie słuszna interpretacja adhortacji "Amoris laetitia". s) Bergoglio znów twierdzi, że piekła nie ma.