Nieomylne nauczanie papieża Piusa XII i Jego świątobliwych poprzedników potępia błędy i herezje Vaticanum II.

Papież Pius XII

Nieomylne nauczanie papieża Piusa XII i Jego świątobliwych poprzedników potępia błędy i herezje Vaticanum II (1)

BP MARK A. PIVARUNAS CMRI

––––––––

LIST REKTORA SEMINARIUM MATER DEI

Drodzy Przyjaciele i Dobroczyńcy,

W październiku przypada 60-ta rocznica śmierci papieża Piusa XII. Wśród wielu aspektów jego świętobliwego życia, jest jeden, który wyróżnia się jako wielka pomoc dla naszej wytrwałości w tych czasach herezji i apostazji, a jest nim dogmatyczne nauczanie na temat prawd wiary katolickiej. Jego encyklika Mystici Corporis Christi (z 29 czerwca 1943) o Mistycznym Ciele Chrystusa pięknie wykłada tę rzeczywistość, że jedynym prawdziwym Kościołem Chrystusowym jest Kościół katolicki. Stoi to w całkowitej sprzeczności z innowacją Vaticanum II, iż jedyny prawdziwy Kościół Chrystusowy trwa w Kościele katolickim, jednakże można go również znaleźć poza Kościołem katolickim. Cóż za subtelność modernistycznego oszustwa. Właśnie przed tym ostrzegał papież Leon XIII w encyklice Satis cognitum o jedności Kościoła (z 20 czerwca 1896 r.):

"Nie może być nic bardziej niebezpiecznego od tych heretyków, którzy prawidłowo wszystko przedstawiając, jednym słowem, jakby kroplą jadu, zatruwają czystą i prostą wiarę Pańskiej, a stąd i apostolskiej tradycji".

Kiedy pojawiły się pewne teologiczne kontrowersje w odniesieniu do materii i formy sakramentu święceń, papież Pius XII w apostolskiej Konstytucji Sacramentum Ordinis (z 30 listopada 1947) dokładnie określił co stanowi materię (nałożenie rąk) i jakie są dokładnie słowa stanowiące formę konsekracji biskupich, święceń kapłańskich i diakonatu. Jakże ważne jest to nauczanie papieża Piusa XII w świetle wprowadzonej przez Pawła VI w 1968 roku zamiany na niejednoznaczną formę konsekracji biskupich!

Innym dokumentem godnym rozważenia jest encyklika Mediator Dei papieża Piusa XII (z 20 listopada 1947) w której szczegółowo omawia świętą liturgię. Jego nauczanie na ten temat podkreśla piękną łacińską maksymę lex orandi lex credendi – prawo modlitwy jest prawem wiary. Papież ostrzegał także przed błędami w liturgii:

"Trzeba jednak koniecznie, abyśmy z natężoną uwagą czuwali i nad tymi sprawami, aby nieprzyjaciel nie wszedł na rolę Pańską i nie siał kąkolu między pszenicę; to znaczy, aby nie wkradły się do trzód waszych subtelne a zgubne błędy zwane fałszywym mistycyzmem i szkodliwym kwietyzmem... a również aby nie uwodził dusz pewien niebezpieczny humanizm... ani też wreszcie nadmierny zapał wskrzeszania starożytności w zakresie liturgii".

Jakże słuszne były te napomnienia w świetle modernistycznej liturgii, która wyłoniła się z Vaticanum II: msze Novus Ordo z klaunami, polką, tańcem liturgicznym, itp.

Nauki papieża Piusa XII są z pewnością opatrznościowe dla naszych czasów. Słowo opatrzność (providentia) jest związkiem wyrazowym składającym się z dwóch łacińskich słów, pro (dla) i videre (zobaczyć); tak więc określenie Boska Opatrzność oznacza pełną miłości Bożą opiekę nad nami.

Mimo, że żyjemy w czasach zamętu, Bóg z góry przewidział nasze trudności i pokierował papieżem Piusem XII, aby zajął się wieloma problemami, przed którymi teraz stajemy.

I wreszcie, to 60-lecie śmierci papieża Piusa XII przypomina nam o jego wielkiej miłości do Najświętszej Maryi Panny. Jako Jej oddany syn, Papież miał zaszczyt ogłosić dogmat o Jej chwalebnym Wniebowzięciu (1950) i ustanowić święto Niepokalanego Serca Maryi oraz propagować orędzie Fatimskie do tego stopnia, że zasługuje by nazywać go papieżem fatimskim.

Oprócz wspaniałych i opatrznościowych nauk papieża Piusa XII, mamy również jego świętych poprzedników, których nauki są w tych trudnych czasach tak wielką pomocą do wytrwania w prawdziwej wierze.

Papież Pius IX

Rozpoczniemy od nauczania papieża Piusa IX zawartego w Syllabusie błędów (1864). Po ogłoszeniu wielu alokucji, encyklik i listów potępiających ówczesne błędy, Papież niepokoił się, że jego nauki nie dotarły w należytym stopniu do wszystkich członków hierarchii na świecie. W tym celu, papież Pius IX wydał swój słynny Syllabus. Jakże opatrznościowe były jego potępienia religijnego indyferentyzmu i wolności religijnej! Sto lat później, Vaticanum II będzie fałszywie przedstawiać jako nauczanie Kościoła dokładnie te same błędy potępione w Syllabusie. Z tego powodu moderniści podczas Vaticanum II przyznali, że dekret o wolności religijnej Dignitatis humanae (1965) był najbardziej kontrowersyjnym dokumentem całego soboru, ponieważ wyraźnie przeczył temu, czego wcześniej nauczał papież Pius IX. Ponadto, ponieważ fałszywy ekumenizm Vaticanum II zasadniczo opierał się na religijnym indyferentyzmie (wszystkie religie są mniej lub bardziej dobre i godne pochwały), Syllabus błędów również go wyraźnie potępia.

Papież Leon XIII

Papież Leon XIII, idąc w ślady swojego poprzednika, napisał encyklikę na temat katolickiej nauki o wolności. W tej papieskiej odezwie potępia fałszywe pojęcie wolności wykluczające Stwórcę człowieka i prawa Boskie, a które jest w rzeczywistości niczym innym jak tylko niewolą grzechu i błędu. I znów, dekret o wolności religijnej Vaticanum II bezprawnie proklamował to samo zło, które zostało opisane i potępione w encyklice Libertas.

Papież Pius X

Papież św. Pius X jest kolejnym wspaniałym przykładem Boskiej Opatrzności. W porę zrozumiał zagrożenie, jakie niosą błędy modernistów, zwłaszcza te dotyczące dogmatycznego relatywizmu (dogmaty zmieniają się z upływem czasu).

Ten święty Papież był tak zaniepokojony niebezpieczeństwami dla wiary jakie stwarzała ta herezja, że postawił wymaganie, aby wszyscy – którzy przystępują do święceń wyższych oraz profesorowie seminariów i nauczyciele religii – musieli składać przysięgę antymodernistyczną. Dlaczego wrogowie Kościoła podczas Vaticanum II ośmielili się uzasadnić zmianę konsekwentnego nauczania poprzednich papieży? Byli to bowiem moderniści, którzy złamali swą przysięgę antymodernistyczną gdzie przysięgali odrzucić "pogląd heretycki o takim rozwoju dogmatów, który przypuszcza w tychże zmianę jednego znaczenia w inne, różne od tego, jakie przedtem było w Kościele".

Papież Pius XI

Inny przykład pełnej miłości Bożej opieki znajduje się w encyklice papieża Piusa XI Mortalium animos, o prawdziwym i fałszywym ekumenizmie. Prawdziwy ekumenizm opiera się na niezłomnym przekonaniu, że Bóg objawił jedyną prawdziwą religię przez Jezusa Chrystusa, Syna Bożego i prawdziwość tej religii potwierdził Boskimi dowodami w postaci cudów i proroctw. Ponadto Chrystus założył jeden prawdziwy Kościół z misją nawrócenia świata do Chrystusa. W misji tej Chrystus rozkazał swoim Apostołom: "Idąc tedy, nauczajcie wszystkie narody... nauczając je zachowywać wszystko, cokolwiek wam przykazałem. A oto Ja jestem z wami po wszystkie dni, aż do skończenia świata" (Mt. 28, 19-20).

Fałszywy ekumenizm odrzuca misję jaką jest nawracanie i chce jedynie uznać i promować "dobro" w innych religiach, co według papieża Piusa XI oznacza "porzucenie religii objawionej przez Boga". Dekret Vaticanum II o ekumenizmie (Unitatis redintegratio) i jego Deklaracja o stosunku Kościoła do religii niechrześcijańskich (Nostra aetate) opowiadają się za tymi samymi błędami, które zostały potępione przez Papieża.

Gorąco zachęcam naszych przyjaciół i dobroczyńców, aby czytali encykliki prawdziwych papieży sprzed Vaticanum II. Znajdujemy w nich jasne, stanowcze i konsekwentne nauczanie Kościoła katolickiego, które prowadzi nas w tych dla Kościoła ciemnych i pełnych zamętu czasach.

Z modlitwą i błogosławieństwem,