W obronie moich święceń biskupich. Biskup Moises Carmona.

Biskup Moises Carmona

W obronie moich święceń biskupich

(LIST BISKUPA MOISESA CARMONY)

––––––

Mój Drogi i Prawdziwy Przyjacielu,

W odpowiedzi na Twój list powinienem powiedzieć, co następuje.

Oczywiste jest, że w normalnych warunkach, żaden biskup nie może konsekrować innego biskupa bez papieskiego mandatu, jednakże obecnie żyjemy w okolicznościach, które w ogóle nie są normalne, ponieważ stanowią one najbardziej nietypowy przypadek, dla którego nie istnieją klarowne akty prawne. Naszą dzisiejszą sytuację charakteryzują trzy fakty:

1) Od śmierci Papieża Piusa XII, mieliśmy wyłącznie uzurpatorów, co oznacza, że od ponad dwudziestu lat Stolica Apostolska jest nieobsadzona.

2) Niemal wszyscy biskupi przystąpili do nowej religii, a zatem porzucili prawdziwą wiarę, wyrzekając się wieczystego Kościoła.

3) Prawdziwi wierni odczuwając głód słowa Bożego, które już nie jest im głoszone proszą nas o udzielanie katolickich sakramentów.

Początkowo, pokładaliśmy naszą nadzieję w arcybiskupie Lefebvre, w którym widzieliśmy prawdziwego katolickiego biskupa, obrońcę prawdziwej Wiary, przy którym będzie kontynuowana prawowita sukcesja apostolska; ale zawiedliśmy się. Abp Lefebvre nie pozostał niewzruszony; poczuliśmy się zdradzeni widząc jak zawiera porozumienie z [modernistycznym] Watykanem, z którego wyszły wszystkie ciosy wymierzone w prawdziwy Kościół.

Chociaż ludzie zawodzą, Bóg nie może zawieść, nie może pozostawić swojego Kościoła. To z tego powodu, opatrznościowo i we właściwym czasie, czcigodny i skromny wietnamski arcybiskup Hue, swą odważną deklaracją, przedstawił wszystkim ludziom katastrofalny stan, w jakim w oczach Boga znalazł się Kościół. Ogłosił wakat Stolicy Apostolskiej i nieważność "Nowej Mszy", zobowiązując się jako katolicki arcybiskup do uczynienia dla Kościoła wszystkiego, co może i powinien zrobić.

Zaproponowano mi przyjęcie sakry biskupiej. Zanim mogłem podjąć decyzję musiałem wiele rozważyć. W końcu przyjąłem ją tylko z tego powodu, by pomagać w ratowaniu i triumfie Kościoła.

17 października, ksiądz Zamora i ja zostaliśmy konsekrowani przez arcybiskupa Thuca dosłownie w katakumbach, w obecności dwóch wybitnych doktorów występujących w charakterze świadków. Oboje mieli świadomość, że wywoła to zaciekłą burzę protestów, lecz słowa naszego Boskiego Mistrza dodawały nam odwagi: "... wy będziecie płakać i narzekać, a świat się będzie weselił; a wy się smucić będziecie, ale smutek wasz w radość się zamieni" (Jan 16, 20).

Po naszym powrocie do Meksyku, rozpoczęły się ataki. Niektórzy mówili, nie mając żadnych podstaw, że nasze konsekracje były nieważne, ponieważ byliśmy konsekrowani rzekomo w nowym rycie; inni, bardziej poważni, twierdzili, że na podstawie kanonów 953 i 2370, konsekracje były ważne ale niegodziwe i w konsekwencji byliśmy suspendowani. (W rzeczywistości przy konsekracji biskupa Carmony arcybiskup Thuc posłużył się tradycyjnym obrzędem biskupich konsekracji, a nie nowym rytem – przyp. red.).

Jak można zauważyć, nasi oszczercy zignorowali maksymę: Qui cum regula ambulat, tuto ambulat – "Kto postępuje według zasady, postępuje bezpiecznie". Powinni pamiętać – jeśli zapomnieli – że Papież Grzegorz IX pozostawił jedenaście, a Bonifacy VIII osiemdziesiąt osiem reguł prawdziwej wykładni prawa. Te zasady, zgodnie z kanonem 20, mogą w konkretnym przypadku uzupełnić braki pewnej normy prawa, tak jak to ma miejsce w sytuacji w której się obecnie znajdujemy. W konsekwencji, czwarta reguła Grzegorza IX wyraźnie stwierdza: Propter necessitatem, illicitum efficitur licitum – "Konieczność czyni legalnym to, co nielegalne".

Potrzebę istnienia katolickich biskupów i kapłanów oraz brak prawdziwych sakramentów można łatwo stwierdzić; dlatego, byliśmy ważnie i w sposób prawnie dozwolony konsekrowani.

Reguła 88 papieża Bonifacego VIII również wyraźnie stwierdza: Certum est, quod is committit in legem, qui legis verba complectens contra legis nititur voluntatem – "To pewne, że ten przekracza ustawę, kto rozumiejąc jej słowa, działa wbrew jej zamysłowi". Dlatego, niesprawiedliwym jest przypisywać ustawodawcy intencję wyrządzenia Kościołowi wielkiej szkody w czasie wakatu Stolicy Apostolskiej przez zakazywanie konsekrowania biskupów i wyświęcania kapłanów oraz udzielania sakramentów wiernym, którzy o nie proszą.

Dlatego też, przyjmując sakry biskupie od arcybiskupa Thuca, opieraliśmy się na tych zasadach, będąc świadomi i pewni tego, że – biorąc pod uwagę okoliczności, w których przyszło nam żyć – konsekracje są zarówno ważne jak i godziwe. Jesteśmy także świadomi i pewni tego, że zgrzeszylibyśmy, gdybyśmy – powołując się na literę [prawa] – odrzucili konsekracje, od jedynego obecnie katolickiego biskupa, który może przekazać sukcesję apostolską.

[Pominięto tutaj krótki fragment listu, nie mający związku z tematem]

Przyjmij proszę wyrazy mojej najszczerszej sympatii. Błagam Boga by Cię nadal oświecał, tak abyś mógł wytrwać w bitwie, broniąc praw Chrystusa i Jego Kościoła, tak teraz bezwstydnie znieważanych przez tych, którzy mają obowiązek ich bronić, choćby kosztem własnego ich życia. (1)

Szczerze oddany,

Moises Carmona R.

18 maja 1982

www.cmri.org

Z języka angielskiego tłumaczył Mirosław Salawa

–––––––––––

Przypisy:

(1) Por. 1) Bp Piotr Marcin Ngô-dinh-Thuc, Deklaracja doktrynalna.

2) "The Reign of Mary", Stanowisko Teologiczne Zgromadzenia Maryi Niepokalanej Królowej (CMRI).

3) Bp Mark A. Pivarunas CMRI, a) Sedewakantyzm. b) Odpowiedzi na zarzuty wobec stanowiska sedewakantystycznego. c) Konsekracje biskupie w czasie przedłużającego się okresu Sede vacante. d) Kościół katolicki i jurysdykcja. e) Sede vacante. Rocznica śmierci papieża Piusa XII.