Bp Maciej Eberhard. Bramy piekielne nie przemogą. Kazanie na uroczystość świętych Piotra i Pawła.

Św. Piotr. (Vasco Fernandes - Grao Vasco, 1475-1542).

Bramy piekielne nie przemogą

BP MACIEJ EBERHARD

––––––––

1. Bramy piekielne Kościoła nie przemogą (Mt. 16, 18). W tym właśnie najbardziej się wykaże opoka i budowa Kościoła. Podobnie jak wkrótce potem będzie mówił Zbawiciel o kluczach królestwa niebieskiego, tak i tutaj jest mowa o państwie, państwie podziemnym, jego zaś bramy znaczą wejście do całego wielkiego miasta. Że to bramy walczące, więc trzeba wnioskować, iż są umocnione i stanowią potęgę. Mimo to Kościoła nie przemogą! Będą jednak uderzały z wielką mocą, będą oblegały, naciskały i powodowały wielkie nieraz udręki. Ale budowli Chrystusowej wzniesionej na opoce nie przemogą. Widocznie jednak będą mogły niekiedy zawładnąć jego zewnętrznymi ludzkimi przybudówkami, będą mogły obrabować z doczesnych godności, majątków, podpór i wałów ochronnych; będą mogły słabsze kamienie budowli podważyć i wyrzucić, od silnych razów bram piekielnych mogą nawet drżeć mocne kolumny i sklepienia; a więc może się czasem oku ludzkiemu wydawać, że Kościołowi grozi już ostateczny upadek, że już się znalazł nad brzegiem przepaści. To wszystko prawda! Ale na jedno się nie możemy zgodzić, aby Kościół mógł być pokonany. Osiemnaście wieków (dziś [przeszło] 19!) służy już na potwierdzenie prawdy słów Chrystusowych, potwierdzają one zarówno proroctwo, jak i jego widoczne wypełnienie. Czyż więc nie będzie i to prawdą, co wprawdzie nie może być uwidocznione, ale co było wyraźnie powiedziane od Pana, że to właśnie bramy piekła wiodą ustawiczną wojnę z Kościołem?

2. Jednak, powiecie, czyż to nie widzialne stworzenie, czy to nie ludzie, którzy w długich szeregach pod zmienianymi często hasłami, pod rozmaitymi chorągwiami i proporcami, już nie siedmioletnią, nie trzydziestoletnią, ale osiemnastowiekową wojnę, wojnę niszczycielską prowadzą przeciwko Kościołowi, a głównie przeciwko apostolskiej opoce, na której Kościół jest zbudowany? Czyż to nie byli w początkach żydzi i poganie? albo tyrańscy cezarowie rzymskiego imperium? nieprawi, gnuśni sędziowie? nasłane hufce zbrojne? sfanatyzowane, oszalałe ludy? odpadłe dzieci Kościoła, zdrajcy własnego domu? Czyż dzieje nie wskazują nam wielu ich imion? – Macie rację, moi drodzy! Ludzie to byli, co pod zmiennymi hasłami wiedli wojny przeciwko Kościołowi. Powiecie dalej: czyż to nie ludzie i w naszych czasach wiodą bój z Kościołem, z apostolską opoką – walczą otwartą bronią w słowie i piśmie?

I tu macie rację; ale weźcie pod uwagę i to: jakże się wyrażamy, gdy ogólnie mówimy o wojnie i o wielkich bitwach? Nie ma tam mowy o małych doboszach, choćby nawet i mężnie w bęben uderzali, nie ma mowy o sztabowych trębaczach, choćby nawet najbardziej przeraźliwie grzmieli, ale jest mowa o wodzach; nie mówi się o podkomendnych, ale o wielkich dowódcach – według nich oznacza się wojny. W ich bowiem głowach kryją się plany wojenne, w ich rękach spoczywa kierownictwo akcji, chociaż sztaby na wojnie mniej podpadają pod zmysły, aniżeli walczące szeregi.

Podobnie i Chrystus Pan w dzisiejszej Ewangelii wskazuje tylko na wodzów, tylko na ciemnych głównodowodzących tej straszliwej i zagadkowej kilkunastowiekowej wojny przeciwko swej oblubienicy – przeciwko temu, co najlepsze, co najpiękniejsze miała kiedykolwiek ziemia, przeciwko Kościołowi katolickiemu. Ludzkim przeciwnikom Kościoła Chrystus mało poświęca uwagi; on o nich milczy, i w tym milczeniu kryje się nawet jakby pewne lekceważenie. Tak się właśnie Zbawiciel zachował, gdy przeciw Niemu szaleli żydzi i poganie i gotowali Mu gorzką mękę. Powiedział wtedy: Nadchodzi książę tego świata, lecz nie ma on nic we mnie (Jan. 14, 30). Ale to godzina wasza i moc ciemności (Łk. 22, 53). Nie zatrzymuje się przy ludziach; słowo Jego uderza w ciemny, piekielnie czarny punkt, skąd idzie prawdziwe kierownictwo. Występuje Judasz, występują dzicy siepacze, to znowu ukazuje się Piłat i Herod, lud i żołnierze, Żydzi i Rzymianie, a wszyscy oni kierowani niewidzialną sprężyną. A nawet Piotrowi oświadczył wtedy Jezus: Szymonie, Szymonie, oto szatan dopominał się o was, aby was przesiać jako pszenicę (Łk 22, 31).

I naprawdę, czymże są ludzie wrodzy Kościołowi w porównaniu z piekielnymi duchami? To tylko biedni kandydaci na wrogów Kościoła, to rekruci, nowicjusze; wczoraj może woda chrzcielna zwilżyła ich czoła, a dziś już odpadają od Chrystusa; omamieni przez szatana, jutro zaś odejdą z tego świata. Ten rodzaj nie przeminie, osobiście rychło zanika i ginie; ale owe duchy, ubogacone doświadczeniem wielu stuleci, pozostaną aż na koniec.

––––––

Maciej Eberhard, bp trewirski (1815 – 1876). Urodzony w Trewirze, w tym mieście był prof. seminarium duchownego, rektorem, potem bp. sufraganem i ordynariuszem. W powyższym kazaniu (na uroczystość śś. Piotra i Pawła) mamy omówiony tekst z Ewangelii, zawsze, a zwłaszcza w obecnej dobie aktualny; przypomina on, aby mieć otwarte oczy na głównego wroga Kościoła, na owe niewidzialne, ale potężne moce, które zdołają w całym świecie pożary rozniecić, aby powalić w gruzach budowlę Chrystusową.

––––––––

Szkoła kaznodziejstwa. Skarbiec wzorów kościelnej wymowy do nauki domowej i szkolnej. Zebrał i objaśnił ks. Zygmunt Pilch. Kielce 1937, ss. 174-176. (1)

Przypisy:

(1) Por. 1) Ks. Jan Rosiak SI, a) Chrystus mistyczny. b) Idąc nauczajcie. c) Tu es Petrus. d) Wiara i "doświadczenie religijne". e) Suarez. 1548 – 1617.