Historia Focjusza, apostoła schizmy moskiewskiej, greckiej i innych wschodnich narodów, oparta na świadectwach współczesnych pisarzy greckich, czerpana z dzieł francuskich i innych. Ks. Józef Bojarski.

Focjusz na tronie

HISTORIA FOCJUSZA

apostoła schizmy moskiewskiej, greckiej

i innych wschodnich narodów,

oparta

na świadectwach współczesnych pisarzy greckich

czerpana z dzieł francuskich i innych.

Wydał własnym nakładem

KS. JÓZEF BOJARSKI

––––––––

Historia Focjusza, apostoła schizmy moskiewskiej, greckiej i innych wschodnich narodów, oparta na świadectwach współczesnych pisarzy greckich, czerpana z dzieł francuskich i innych (djvu, 54.7 Mb)

Program do otwierania plików djvu: DjVuBrowserPlugin.exe (exe, 15.4 Mb)

–––––––––

REJESTR

PRZEDMOWA . . . . str. 1

WSTĘP . . . . str. 7

ROZDZIAŁ I. od roku 842 do 857 strona 39 do . . . . 55

Małoletność Michała. – Rządy i przymioty Teodory. – Wyniesienie Ignacego, jego charakter. – Grzegorz Asbestas. – Bardas, jego zemsta. – Usunięcie Teodory. – Wygnanie Ignacego.

ROZDZIAŁ II. od r. 857 do 861 str. 55 do . . . . 90

Focjusz, jego charakter i postępowanie z Ignacym. – Wybór i święcenie tegoż, okrucieństwa jego i machinacje. – Poselstwo papieża. – Koncylium. – Złożenie Ignacego. – Postępowanie legatów.

ROZDZIAŁ III. od r. 861 do 863 str. 90 do . . . . 133

Oburzenie w mieście przeciw wyrokowi na Ignacego. – Nowe poselstwo do Rzymu. – Straszliwe okrucieństwo nad Ignacym. – Ignacy oswobodzony apeluje do papieża. – Focjusz dybie na jego życie. – Straszliwe trzęsienie ziemi. – Działanie papieża. – Bezbożność Michała. – Koncylium w Rzymie. – Focjusz wyklęty. – Ignacy przywrócony.

ROZDZIAŁ IV. od r. 863 do 866 str. 134 do . . . . 157

Bunt i gwałty Focjusza. – Jednanie stronników. – Listy obelżywe do papieża. – Sen Bardasa, jego śmierć tragiczna.

ROZDZIAŁ V. od r. 866 do 867 str. 157 do . . . . 195

Posłowie Bułgarii w Rzymie. – Nowi legaci do Konstantynopola. – Szaleństwo Focjusza, jego koncylium. – Nienawiść przeciw Ignacemu. – Listy do Wschodnich. – Zarzuty Kościołowi Rzymskiemu, zbicie ich. – Niechęć między cesarzami. – Śmierć tragiczna cesarza Michała.

ROZDZIAŁ VI. od r. 867 do 870 str. 195 do . . . . 258

Focjusz wygnany. – Ignacy przywrócony. – Poselstwo do Rzymu. – Intrygi Focjusza. – Koncylium generalne. – Podstęp Greków. – Konferencje o Bułgarii. – Legaci uwięzieni. – Uwagi nad koncylium.

ROZDZIAŁ VII. od r. 870 do 878 str. 258 do . . . . 301

Focjusz pogardza klątwą. – Zwątpienie i żale Focjusza. – Straszne trzęsienie ziemi. – Rządy mądre Ignacego, jego pretensje do Bułgarii. – Nowe nadzieje Focjusza, jego listy do cesarza, jego wpływ dumny i nowe machinacje. – Focjusz odwołany z wygnania. – On i Santabaren starają się usunąć Ignacego. – Śmierć Ignacego i jego pogrzeb.

ROZDZIAŁ VIII. od r. 878 do 880 str. 301 do . . . . 353

Focjusz podejrzany o śmierć Ignacego. – Intronizacja Focjusza, jego intrygi, okrucieństwa i świętokradztwo. – Śmierć Konstantyna. – Poselstwo do Rzymu za Focjuszem. – Jego podstępy. – Zgodzenie się papieża. – Listy papieża sfałszowane. – Koncylium i legaci potwierdzają Focjusza.

ROZDZIAŁ IX. od r. 880 do 891 str. 353 do . . . . 404

Odjazd legatów, ich fałszywe sprawozdanie. – Leon następca tronu w więzieniu zdradą Santabarena. – Papież posyła diakona Marcina. – Nowe potępienie Focjusza i jego nowe bunty. – Spory o Filioque. – Prześladowanie na Wschodzie. – Uwolnienie dziedzica tronu. – Śmierć Bazylego i jego charakter. – Ostatnie wygnanie Focjusza. – Sąd Santabarena. – List papieża. – Dziwna sprzeczność Greków co do Focjusza i Ignacego.

ROZDZIAŁ X. str. . . . 404

Wpływ Focjusza po śmierci i jego talenty. – Dzieła Focjusza. – Listy pocieszające. – Instrukcja dla króla Bułgarów i zakończenie.

––––––––

PRZEDMOWA

Z pomiędzy wszystkich heretyków, odszczepieńców i schizmatyków, którzy odstąpili od prawego Kościoła z pogardą praw przez samego Boga Zbawiciela postanowionych, przez wiernych Jego Apostołów i uczniów po całym świecie ogłoszonych, krwią 14 milionów męczenników uświęconych i nowe utworzyli zasady i dogmaty a przez to osobny nieprawy kościół, najbardziej a razem najniegodziwiej przywiązani są do swojej schizmy i herezji Rosjanie. Niegodziwość tego przywiązania okazują w zawziętej nienawiści do religii katolickiej, z której powstali i którą nieprawnie opuścili, jakoby obawiając się świadectwa prawdy rażącej ich niewierne sumienie i skażony umysł.

Nienawiść ta niesłychana i niepojęta w religii chrześcijańskiej, nigdy nie dopuszczana, niezgodna z duchem Chrystianizmu, tak dalece spodliła ich sektę choć chrześcijańską, że zupełnie utracili prawo nazywać się chrześcijanami, zniweczyli charakter chrześcijański i jak co do religii tak i charakteru słusznie nazwę mongolizmu zasłużyli.

Nienawiść tę posuwając do wszystkich wyznań chrześcijańskich, najokrutniej ogniem i mieczem prześladują religię katolicką, tępiąc ją wszędzie tak, że ziemia katolicka pod rządem moskiewskim łzami i krwią oblana, stała się prawdziwie ziemią męczenników i wiernym czasy Nerona przypomina. Szczęściem to jest i zaszczytem religii katolickiej, że wszyscy herezjarchowie, apostołowie i prawodawcy sekt nieprawych, byli to ludzie pełni pychy światowej i najnikczemniejszego charakteru. Wszetecznik, morderca, grabieżnik, okrutnik Henryk VIII był apostołem anglikańskiej religii; kłamca, oszust, świętokradca zuchwale dla dumy poświęcający swoje i swoich sektatorów najwyższe dobro bo wieczność, to był Luter apostoł luterskiej religii, a wszystkich tych nieprawych apostołów zbrodnie, przymioty i charakter posiadał Focjusz apostoł schizmy moskiewskiej, greckiej i innych wschodnich narodów z dodatkiem szczególnej zdolności fałszowania pism świętych i poważnych.

Przebóg! narody tak światłe jak Anglicy i Niemcy opuszczają najświętsze zasady prawego Kościoła, przez Boga samego ustanowione, przez Jego świętych Apostołów głoszone i wykonywane, krwią tylu milionów męczenników uświęcone; a przyjmują fałszywe nauki ludzi najnikczemniejszego charakteru. Skądże ten błąd potworny? Tylko szatan zazdroszcząc jedności i pokoju Kościołowi, mógł zasiać ten kąkol piekielny w wybraną pszenicę. Świętość nauki Chrystusa Pana sama przemawia za jej bóstwem. Jakaż świętość cechuje naukę nędznych reformatorów samego Boga i Jego Apostołów. Wiara pochodzi od Boga, jest jedna tylko prawdziwa jak jeden Bóg i prawda. Czy może być więcej jak jedna prawdziwa wiara? Czy nie dosyć jasno objawił ją Zbawiciel świata i Jego święci Apostołowie, w całym świecie głosili? Czy te prawdy święte po tylu wiekach potrzebowały zmiany praw przez Boga samego wskazanej i dozwolonej? Czy po tylu wiekach stały się jaśniejszymi niżeli wtedy, gdy żywym głosem samego Boga i świętych Apostołów głoszone były? Czy Zbawiciel świata budując Kościół swój na ziemi do końca świata trwać mający, pomimo usiłowań piekła i tylu heretyków, z ludzi samych złożony, nie powinien był oddać opieki i rządu nad nim władzy z ludzi wybranej? Czy nie powinien był zapewnić nieskazitelności swojej nauki, ochrony od błędów i prawego tłumaczenia jej zasad, onych objaśnienia i nauczania? Czy nie powierzył tej opieki stosownej władzy, zapewniając jej w tym względzie dar nieomylności dla ustrzeżenia się od błędów?

Wszelkie herezje rozdzierając Kościół Boży jeden prawdziwy ze swojej natury i celu, spełniły największą zbrodnię na świecie, zburzyły pokój i nadzieje duszy, zaszczepiły fałszywe pojęcia o wierze, zepsuły czystą moralność, sfałszowały odwieczne prawdy Boże, zasiały nienawiść, gdzie miłość i zgoda panować winny, wydarły ludziom dobra doczesne i wieczne.

Pojmujemy że wielu ludzi trwa w błędzie w którym się narodzili, są niektórzy co się nie mogą przekonać o prawdzie, napojeni od dzieciństwa błędami, są którzy wątpią i wahają się, ale wszyscy to mogą wiedzieć, że wiara pochodzi od Boga, że nie może być jak tylko jedna prawdziwa jak Bóg jeden także jedna prawda i jeden Kościół, który tę prawdę wyznaje i utrzymuje, kto nie jest z Kościołem Bożym ten nie jest z Bogiem. Jeśliby aniołowie z nieba co nadto wam głosili, nie wierzcie. Jakie drzewo taki owoc, jacy apostołowie taka ich nauka. Niech dobrze zbadają charakter swoich apostołów, a wtedy łatwo poznają, czy oni są posłani z nieba, czy ich nauka z nieba pochodzi a porównawszy ich z nadzwyczajną świętością Zbawiciela i Jego wiernych Apostołów, poznają fałsz i szkaradę ich charakteru, ze wstrętem odwrócą się od fałszywej nauki i zarazem od wiecznego potępienia, jakie ona za sobą pociąga, poszukają i łatwo znajdą prawdę w pierwotnym przez samego Boga człowieka utworzonym Kościele, a pod jego tarczą znajdą prawdziwy pokój duszy, doczesną i wieczną szczęśliwość.

Ks. Józef Bojarski

–––––––––––

Historya Focyusza, apostoła syzmy moskiewskiej, greckiej i innych wschodnich narodów, oparta na świadectwach współczesnych pisarzy greckich, czerpana z dzieł francuskich i innych. Wydał własnym nakładem Ks. Bojarski. Lwów. Z drukarni J. Czaińskiego w Gródku. 1895, str. 444. (1)

(Pisownię i słownictwo nieznacznie uwspółcześniono; ilustracje od red. Ultra montes).

Przypisy:

(1) Por. 1) Papież Urban VIII, Papież Benedykt XIV, Wyznanie Wiary dla chrześcijan wschodnich (Professio Fidei Orientalibus praescripta).

2) Ks. Piotr Skarga SI, O jedności Kościoła Bożego pod jednym pasterzem i o greckim i ruskim od tej jedności odstąpieniu, oraz Synod Brzeski i Obrona Synodu Brzeskiego.

3) Synod Zamojski (1720), Forma profesji Wiary.

4) "Dwutygodnik Diecezjalny Wileński", Nauka Ojców Kościoła Wschodniego o władzy papieskiej.

5) Ks. Maciej Sieniatycki, a) Apologetyka czyli dogmatyka fundamentalna. b) Zarys dogmatyki katolickiej.

6) a) Mały katechizm o Nieomylności Najwyższego Pasterza. b) Mały katechizm o Syllabusie.

7) Ks. Zygmunt Chełmicki, Ojców naszych Wiara Święta (mały katechizm).

8) Ks. Alojzy Jougan, Historia Kościoła katolickiego.

9) Ks. Józef Umiński, Teksty źródłowe do nauki dziejów Kościoła.

10) Bp Józef Sebastian Pelczar, a) Obrona religii katolickiej. Tom I. Jak wielkim skarbem jest religia katolicka i dlaczego ta religia ma dzisiaj tylu przeciwników. b) Religia katolicka, jej podstawy, jej źródła i jej prawdy wiary. Rozprawy dogmatyczne dla ludzi wykształconych. c) Odszczepieństwo wschodnie.