KRÓTKI WYKŁAD

ŚWIĘTYCH EWANGELIJ

NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA CAŁEGO ROKU

KS. PIOTR XIMENES

––––––––

Na Niedzielę VI po Świątkach

Ewangelia u Marka św. w rozdz. 8

Gdy wielka rzesza była z Jezusem, a nie mieli co by jedli, wezwawszy uczniów swoich, rzekł im: żal mi tego ludu, iż oto już trzy dni trwają ze mną, a nie mają, co by jedli. Ten chleb cudownie rozmnożony, o którym Ewangelia święta drugi raz wspomina, jest dzisiaj przedstawiony nam, jako figura Najświętszego Sakramentu ołtarza, a okoliczności, które temu cudowi towarzyszą jako nauka usposobienia w jakim się do stołu Pańskiego zbliżać powinniśmy. Ta rzesza idąca za Jezusem na puszczę wyobraża wiernych sług Pańskich, którzy się na tym świecie, jakby na jakiej puszczy być uważają nie znajdując w nim nic powabnego dla siebie, i nie oczekując jak jedynie z cudownej pomocy i miłosierdzia Boskiego, łask i darów dla siebie potrzebnych. Trwają przy Jezusie słuchając z upodobaniem słów i nauk Jego, i nie przykrzą sobie zostawać przy Nim, mimo głodu pociech i radości wewnętrznych, którego niekiedy doznawać muszą, i mimo przykrości i smutków, którymi niekiedy dni ich na tej puszczy życia doczesnego przeplatanymi bywają.

Wezwawszy uczniów swoich, rzekł im: żal mi tego ludu, iż oto już trzy dni trwają ze mną, a nie mają co by jedli. Któż może, widząc czułe politowanie i troskliwą pieczołowitość Zbawiciela o zapobieżenie potrzebom ludu swojego, nie czekając by Mu je nawet przedstawił, nie czuć w sobie wzrastającej ufności w tym Bogu miłosierdzia, który nigdy opiekuńczego oka z stworzenia swojego nie spuszcza. Pamięta Pan Bóg o wszystkich, każe On wschodzić słońcu nad złymi jak nad dobrymi to pewna, lecz temu zaprzeczyć nie można, że ma w szczególnej opiece tych, którzy się do Niego przez miłość szczerą, przez naśladowanie cnót Jego, i ścisłe wypełnienie przykazań Jego zbliżają, którzy z Nim na puszczy, to jest w oschłości, w opuszczeniu, bez innej ponęty jak miłość Jego trwać gotowi są. Nad takimi okazuje Pan szczególniejsze miłosierdzie swoje, takich nigdy bez pomocy swej nie zostawuje, głodnym bez pociechy, bez nagrody do domów swych wracać nie dozwala.

A jeśli ich rozpuszczę głodnych do domów ich, ustaną na drodze, bo niektórzy z nich z daleka przyszli. Te słowa Pana Jezusa głębokie mają znaczenie. Chrystus Pan przemyśliwając nad sposobami zasilenia zgłodniałego ludu na puszczy, dla wzmocnienia go by nie ustał na drodze, nie miał tylko tych ludzi, którzy wtedy za Nim szli na celu, lecz oraz wszystkich prawowiernych Chrześcijan, których ta rzesza wyobrażała. Pan Jezus znając słabość człowieka, a oraz świętość, do której go nauka Jego wznieść miała, wiedział dobrze, że bez zasilenia go dzielnym jakim duchownym pokarmem, wnet by ten człowiek na drodze doskonałości i zbawienia ustał, i dlatego raczył ustanowić ten Najświętszy Sakrament ciała i krwi swojej, ten chleb cudowny, który codziennie na ołtarzach naszych rozmnaża, i który w istocie siły duszy naszej wzmacniać jedynie jest w stanie.

Bo niektórzy z nich z daleka przyszli. Te słowa Chrystusa Pana, mają także wielkie znaczenie. Kogóż to Pan Jezus rozumie przez tych, którzy z daleka przyszli, i którzy celem Jego szczególnej opieki się być zdają? Kogo? oto grzeszników, których łaska Boska nawracając na drogę cnoty, do Pana Jezusa przywiodła. Z daleka oni przyszli, ze ścieżek nieprawości do piekła wiodących, na drogę żywota prowadzącą do nieba, z niewoli czarta przeszli pod prawo wolności dzieci Boskich. Z daleka, gdyż wielki przestwór rozdziela stan grzesznika od stanu sprawiedliwego, nigdy by świeżo do Boga nawrócony grzesznik, na drodze zbawienia wytrwać nie zdołał, gdyby go Pan Jezus samym sobą nie karmił i nie zasilał. Ustałby na drodze, sprzykrzyłyby mu się ćwiczenia pobożności, walka z swymi namiętnościami, droga krzyża i umartwienia, lecz zasilony chlebem anielskim, dojdzie szczęśliwie do zamierzonej mety.

I odpowiedzieli Mu uczniowie Jego: skądże ich będzie mógł kto tu na puszczy nakarmić chlebem? Jeżeli naganna jest nieufność Apostołów, którzy mimo tylu dowodów wszechmocności Jezusa Chrystusa jeszcze o niej wątpić mogli, niemniej ona jest nią i w nas, którzy będąc równie świadkami codziennych cudów miłosierdzia Boskiego nad ludźmi, nie raz o nim wątpić zdajemy się. Gdybyśmy się przy roztropnym działaniu, więcej na opatrzność Boską spuszczali, i lepiej by nam się działo, i spokojniejszymi byśmy byli.

I spytał ich: wiele chleba macie? którzy rzekli: siedmioro. I rozkazał rzeszy usiąść na ziemi. Cóż znaczy ten rozkaz Chrystusa Pana, aby rzesza siedząc ten cudowny chleb jadła? Oto znaczy, iż aby mieć prawo do częstszego przystępowania do Najświętszego Sakramentu ciała i krwi Pańskiej należy być w stanie łaski, w trwałym przedsięwzięciu unikania grzechu, a służenia Bogu, w zebraniu ducha, myśląc ile możności ciągle o Panu Bogu, i odnosząc do Niego wszystkie sprawy i czynności nasze, być niejako ustalonym w dobrych zamiarach swoich, być wezwyczajonym w cnotach od Boga nam zaleconych, nie mieć przywiązania do żadnego grzechu, w któren by się często wpadało.

A wziąwszy siedmioro chleba, dzięki czyniąc, łamał, i dawał uczniom swoim, aby przed nie kładli, i kładli przed rzeszą. Jako Pan Jezus błogosławieństwem swoim ten chleb dzisiaj rozmnożyć raczył, tak też i przy ostatniej wieczerzy swojej, dzięki czyniąc i błogosławiąc chleb w ciało i krew swoją Przenajświętszą przemienił, i jemu rozmnażania się na naszych ołtarzach moc nadał. Lecz dlaczego Pan Jezus uczniów swoich do uczestnictwa tego cudu przypuszcza, i chce, aby chleb w ich ręku się rozmnażał? któż nie widzi, iż przez to swoje rozporządzenie, chciał nam dać poznać, iż kapłanów za szafarzy swych łask i Sakramentów przybierał, i że ich rękom udzielać raczył dzielności rozmnażać chleb cudowny, chleb Aniołów? Jako wtenczas podawali Apostołowie chleb cudownie rozmnożony rzeszy, tak i teraz rękami kapłanów, chlebem anielskim nakarmieni bywamy.

I jedli, i najedli się. Cóż może lepiej nasycić serce człowieka, i pragnienia jego zaspokoić, jeżeli nie ten chleb cudowny, który Boga w sobie mieści. Dla Boga stworzeni jesteśmy, Bóg jeden prawdziwe szczęście nasze stanowić może, w Nim go jedynie, w miłości Jego znaleźć możemy. Nasze serce jest tak wielkie w swych żądaniach, iż go i świat cały, i nic prócz Boga zaspokoić nie zdoła.

I zebrali co było ułomków siedem koszów. A było tych co jedli, około czterech tysięcy. Zebrali starannie ułomki cudownie rozmnożonego chleba, jako i dotąd ułomki Hostii świętych na ołtarzach naszych przechowywane bywają. Ach, zbierajmy pilnie ułomki łask Boskich, nie rozprószajmy z nich ani jednej okruszyny, pamiętajmy na to, iż nam kiedyś z każdej dobrej myśli, z każdego natchnienia, z każdego poruszenia łaski, usłyszanej zbawiennej nauki, ścisły przed Bogiem rachunek zdać przyjdzie. Każda łaska od Boga na dusze nasze spadająca, jest jakby kropla krwi Chrystusa Pana, gdyż nie ma z nich żadnej, którą by nam Zbawiciel, zasługą krwi i męki swojej nie wysłużył. Rozpraszać je, nie korzystać z nich jest więc niejako, jakby deptać i znieważać Przenajświętszą krew samego Chrystusa Pana.

–––––––––––

Krótki wykład świętych Ewangelij na Niedziele i Święta całego roku. Z włoskiego X. Piotra Ximenes na polskie przełożony. Tom II. Stanisławów 1848, ss. 28-31.

Powrót do spisu treści
Krótki wykład świętych Ewangelii
na niedziele i święta całego roku

POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ: