KRÓTKI WYKŁAD

ŚWIĘTYCH EWANGELIJ

NA NIEDZIELE I ŚWIĘTA CAŁEGO ROKU

KS. PIOTR XIMENES

––––––––

NA NIEDZIELĘ I POSTU

Ewangelia u Mateusza św. w rozdz. 4

Zaprowadzony był Jezus na puszczę, aby był kuszony od diabła. Pan Jezus po przyjęciu chrztu od Jana św., przy którym się wielkie cuda w osobie Jego zjawiły, uszedł z pomiędzy tłumu wychwalającego i wielbiącego Go ludu i udał się na puszczę, a uczynił to dla nauczenia nas tym swoim postępkiem unikać pochwał świata, wynoszeń jego i wszelkich oklasków mogących podniecać w nas pychę i próżność.

Zaprowadzony był Jezus na puszczę od Ducha Świętego. Używa tych słów Ewangelia św. dla dania nam do wyrozumienia, że jako Pan Jezus za natchnieniem Ducha Przenajświętszego udał się na puszczę, tak i my w czynnościach naszych nie ducha wyniosłości, pychy, nadętości radzić się mamy, lecz za poruszeniem łaski Ducha Świętego, idąc za przykładem Jezusa Chrystusa, Jemu we wszystkim powolnymi być mamy. Gdyż stoi napisano w Ewangelii św.: Ci wszyscy, którzy chodzą za przewodnictwem Ducha Przenajświętszego, są synami Bożymi.

Zaprowadzony był Jezus od Ducha Świętego na puszczę. Te słowa wyrażają jeszcze moc działającej łaski. Pan Jezus udaje się bez najmniejszej odwłoki za natchnieniem Bóstwa mieszkającego w Nim; a i w tym nauka dla nas, abyśmy bez najmniejszego oporu łasce Boskiej powolnymi byli, i święte natchnienia z wdzięcznością przyjmując, do nich swe czynności stosowali. – Nie natchnął Duch Święty Pana Jezusa do udania się do wielkiego miasta Jerozolimy, lecz przeciwnie na puszczę, do przemieszkiwania wśród zwierząt, tak jako się był wśród zwierząt urodził. A i to dla dania nam przykładu pokory, dla okazania nam, iż Pan Jezus przyszedł szukać człowieka stającego się prawie podobnym do zwierząt przez poddanie się swym namiętnościom, a przy tym dla nauczenia nas, iż samotność jest miejscem najsposobniejszym do czynienia pokuty i trwania na modlitwie. Modlitwa Jezusa Chrystusa wznosiła się też jak płomień ognisty wybuchający z zapalonych ziół woniejących i kadzideł, według słów Pisma św. Przebija w istocie Niebiosa modlitwa, której towarzyszy umartwienie, żywe uczucie miłości Boskiej i czułej pobożności, a szczęśliwy kto się w ten sposób przed przedsiębraniem wielkiego jakiego dzieła przygotowuje.

A gdy pościł czterdzieści dni i czterdzieści nocy, potem łaknął. Pan Jezus zostawił nam w tym swoim poście wielki przykład umartwienia i wytrwania w ćwiczeniach pobożności, któren naśladować powinniśmy. Poddał się temu surowemu postowi dla zgładzenia grzechu pierwszych naszych rodziców, którzy przez zjedzenie zakazanego owocu Boga obrazili i gniew Jego na siebie ściągnęli, a przy tym dla nauczenia nas, iż dla przywiązania się do służby Bożej, należy się ćwiczyć w wstrzemięźliwości języka. Korzystajmy z tego przykładu, a zachowajmy ściśle post czterdziestodniowy, czyniąc sobie te cztery intencje: Na zadosyćuczynienie za grzechy nasze, na dziękczynienie za wyświadczone nam dobrodziejstwa od Boga, dla nabycia cnót mogących nam wysłużyć szczęśliwe zmartwychwstanie i nagrodę żywota wiecznego. Niech naszemu postowi towarzyszy częstsza modlitwa, gdyż jako post wyjednywa nam od Boga zamiłowanie i gust do modlitwy, tak też i słodycze jej są zdolne uczynić nam znośniejszymi i milszymi przykrości postu.

I przystąpiwszy kusiciel rzekł Mu: jeśli jesteś Synem Bożym rozkaż, aby te kamienie stały się chlebem. Pan Jezus chcąc się we wszystkim podobnym do nas uczynić, oprócz grzechu, zezwolił nawet na to, aby być kuszonym, a w tej okoliczności życia swojego zostawił nam wielkie przykłady i nauki. Najprzód będąc kuszonym przed jawnym okazaniem się światu i zaczęciem ogłaszania mu Boskich wyroków swoich, nauczył nas, iż każden z świeżo oddających się na służbę Boską ludzi, pokusy cierpieć przygotować się powinien; gdyż stoi wyraźnie w Piśmie św.: Ktokolwiek gotuje się do służby Bożej i pobożności, niech przygotuje serce i duszę swoją do doznawania pokus. – Przy tym zezwalając diabłowi kusić Go, chciał nam okazać, ile znając siłę i dzielność mocy szatańskiej nad człowiekiem, będzie się umiał litować nad nędzą jego i ratować go w smutnym zostającego stanie. A na koniec dla nauczenia nas, jak silny odpór diabłowi dawać, jak się jemu bronić mamy. Pan Bóg dozwala szatanowi kusić i najdoskonalsze i najświętsze osoby, a dozwala tego dla okazania w nich mocy łaski swojej i dla pohańbienia i zawstydzenia obmierzłego nieprzyjaciela dusz naszych przez zwycięstwo, które nad nim człowiekowi odnosić pomaga. Gdyż to jest pewna, jako mówi św. Paweł, iż Pan nie dozwala, abyśmy byli kuszeni nad siły, i nie zsyła nam pokus jak tylko dla zjednania nam sposobności okazania Mu naszej wierności i skarbienia sobie zasług przed Nim. Pokusy też nie powinny nas smucić i nie powinniśmy myśleć się być opuszczonymi od Boga doznając ich, wspomniawszy na to, iż sam Jezus Chrystus był kuszonym, nie możemy jak tylko się uczuć pocieszonymi i nabyć nowej odwagi i nowych sił do prowadzenia utarczki z tym wiecznym nieprzyjacielem dusz naszych.

Jeśli jesteś Synem Bożym rozkaż, aby te kamienie stały się chlebem. Pierwszej pokusy diabelskiej był cel łakomstwo, drugiej próżna chwała, trzeciej chciwość. A tak w tej pierwszej bierze powód z samego postu Jezusa Chrystusa dla przywiedzenia Go do przełamania Go, pod pozorem zasilenia chlebem głodu swego. Kusi on dotąd różne osoby podobnym sposobem. Bogatych, przywodząc ich do zachowywania jedynie pozornego postu, namawiając ich do szukania wykwintnych i wymyślnych potraw dogadzających ich zmyślności. Uboższych kusi, przywodząc ich do szukania niegodziwymi sposoby dogodzenia potrzebom ciała. Kusi wielu, przywodząc ich do przełamywania wszelkich postów pozornymi wymówkami słabości zdrowia, i wielu innych mniej ważniejszych. – A Pan Jezus odpowiadając rzekł: napisano jest: nie samym tylko chlebem żyje człowiek, ale wszelkim słowem, które pochodzi z ust Bożych. W tej odpowiedzi zostawił nam Pan Jezus przykład pokory, abyśmy nie przepisywali Bogu sposobu wyżywienia i utrzymywania nas, gdyż On je zna lepiej jak my, a przy tym ufności w Opatrzności Boskiej, mającej staranie o ptakach nadpowietrznych i wszelkim najmniejszym stworzeniu oddychającym pod słońcem. Nauczył nas przy tym, abyśmy nie tylko o posilaniu ciała myśleli i potrzebami jego zajęci byli, ale też i dusze nasze słowem Bożym zasilać szukali i życie łaski Boskiej w nas nim utrzymywać starali się.

Tedy Go wziął diabeł do miasta świętego i postawił Go na ganku kościelnym, i rzekł Mu: Jeśli jesteś Synem Bożym spuść się na dół. Oto sidła, jakie diabeł zwykł wszystkim ludziom zastawiać. Próbuje najprzód skłonności każdego człowieka, a poznawszy je, stosuje do niej swe obroty. Duch Święty zaprowadził był Pana Jezusa na puszczę dla przywiedzenia Go do uniknienia pochwał i blasku u świata, a zły duch wynosi Go na ganek kościelny w tej myśli, że Ten, który nie chciał uczynić małego cudu w skrytości, pobudzony chęcią zasłużenia na pochwały i uwielbienie, i ściągnienie wszystkich oczu na siebie, daleko większy zdziałać wzbraniać się nie będzie. O jakże wielki dowód miłości swojej zostawił nam Pan Jezus zezwalając, dla naszego przykładu na upokorzenie, być niesionym od diabła na ganek kościoła Jerozolimskiego. Na koniec odezwał się i rzekł: To też napisano jest: nie będziesz kusił Pana twego. Tu jeszcze nauka dla nas, abyśmy diabła nie naśladowali i bez przyczyny cudów od Boga nie wymagali, żądając na przykład, aby dla utwierdzenia wiary naszej, coś nadzwyczajnego uczynić chciał. Co większa, naucza nas Pan Jezus przykładem swoim, jako pokornemu łatwo poznać i rozróżnić pokusy ducha próżności i pychy i odrzucić je, bo tak mówi Mędrzec Pański w Piśmie św.: Gdzie jest pokora, tam jest i mądrość.

Wziął Go znowu diabeł na górę bardzo wysoką i ukazał Mu wszystkie królestwa świata i ozdobę ich. I rzekł Mu: to wszystko dam tobie jeśli oddasz mi pokłon. Oto podstęp prawdziwie diabelski, ofiaruje świat cały za jeden grzech. – To wszystko dam tobie jeśli oddasz mi pokłon. Ach! weźmy to mocne przedsięwzięcie przed Bogiem nie popełnić nigdy ani jednego i najmniejszego grzechu rozmyślnie, choćbyśmy w nagrodę świat cały posiąść spodziewać mogli się. Gdyż wspomnijmy na to, co mówi Pan Jezus w Ewangelii św.: Człowiecze, na co by ci się zdało posiadać świat cały, gdybyś stracił duszę twoją? Uważmy sobie jeszcze jako ten czart przeklęty, ojciec kłamstwa, śmie obiecywać rzeczy, które nie są w jego mocy. Zwodzi on tym sposobem wszystkich ludzi prawie na świecie, łudząc i zwodząc ich fałszywymi nadziejami. A gdyby nie to jego zwodnictwo, nie te obietnice mniemanych rozkoszy i przyjemności znajdujących się w grzechu, żaden człowiek nie odważyłby się nigdy obrażać Pana Boga. Gdyż byłże kiedy kto prawdziwie szczęśliwym na świecie żyjąc w grzechu, w niełasce u Boga? a byłże kiedy kto nieszczęśliwym z tych, którzy kochając Boga, Jemu służąc, w cnotach się ćwicząc, życie pobożne i świętobliwe prowadził? Nie, nigdy; lecz diabeł omamia, łudzi, nie daje tych prawd poznawać, i dlatego ludzie wierząc mu myślą, że jemu służąc świat posiędą, szczęście znajdą, grzeszą, nie lubią nawet o Bogu i o zbawieniu mówiących słyszeć, szukają uszczęśliwienia w dogadzaniu swym namiętnościom, w uciechach świata, w bogactwach, wiodą życie rozwiązłe, pieszczą ciało, gonią nieustannie za szczęściem, a nie poznają często aż w godzinę śmierci, iż wszystkie ich zabiegi próżne, wszystkie ich nadzieje diabelskim ułudzeniem były, i że szczęścia nie znaleźli, bo go nie w Bogu szukali. – Uważmy sobie jeszcze jako pycha, chciwość i łakomstwo są straszliwymi i obrzydliwymi namiętnościami, kiedy nas są w stanie przywieść do oddania pokłonu samemu diabłu. Toteż chciwość jest nazwana bałwochwalstwem, bo dla dogodzenia jej, człowiek w istocie wszystko uczynić gotów. A przeto też powiedział Pan Jezus w Ewangelii św.: Nie można dwom panom służyć, Bogu i Mamonie.

Tedy mu rzekł Pan Jezus: Pójdź precz szatanie, albowiem napisano jest: Panu Bogu twemu kłaniać się, a Jemu samemu Boską służbę oddawać będziesz. Z taką to gorliwością należy odpędzać od siebie czarta, szczególniej kiedy na honor i cześć Boską nastaje.

Tedy opuścił Go diabeł, a wtem Aniołowie przystąpili i służyli Jemu. Posłał Bóg Ojciec Aniołów dla usługiwania swemu Synowi po odniesieniu tego zwycięstwa i dla przyniesienia Mu pokarmów. Tak to Bóg zwykł postępować sobie z wybranymi swoimi. Pamiętajmy w pokusach zostać wiernymi Panu, nie przyzwalając namowom diabelskim, a Pan Bóg pośle i do serc naszych Anioła światłości, któren je wewnętrznie pociechami duchownymi napełni i pocieszy dla wynagrodzenia nam zwycięstwa, które nad nieprzyjacielem dusz naszych za pomocą łaski Bożej odniesiemy.

–––––––––––

Krótki wykład świętych Ewangelij na Niedziele i Święta całego roku. Z włoskiego X. Piotra Ximenes na polskie przełożony. Tom I. Stanisławów 1848, ss. 63-68.

Powrót do spisu treści
Krótki wykład świętych Ewangelii
na niedziele i święta całego roku

POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ: