UTARCZKA DUCHOWA

CZYLI NAUKA POZNANIA, POKONANIA SAMEGO SIEBIE,

I DOJŚCIA DO PRAWDZIWEJ DOSKONAŁOŚCI CHRZEŚCIJAŃSKIEJ

KS. WAWRZYNIEC SCUPOLI

––––––––

DODATEK

O spokoju duszy i o szczęściu serca

umierającego sobie samemu, aby żyło Bogu

–––––

MODLITWA DO JEZUSA CHRYSTUSA

dla uproszenia wnętrznego spokoju duszy

Monarcho spokojny, Salomonie prawdziwy, Królu spokoju tak jako i chwały, Aniele przymierza i rady, Wszechmocny Pośredniku, jedyny Sędzio niezgód, jakie grzechy nikczemnie spowodowały pomiędzy Tobą a ludźmi! Boże spokoju i Boże Zastępów, przejęty najgłębszą czcią do Twoich rzucam się nóg z uległością całkowicie dobrowolną, a zarazem całkowicie służebną; błagając, aby się upodobało Majestatowi Twemu przemówić do mnie słowo łaski, które by mi zadatkiem spokoju się stało.

Proszę Cię dla siebie i dla bliźnich moich o ten spokój tak pożądany: udziel mi tego słodkiego odpocznienia, które jest centrum i najwyższym duszy mej dobrem.

Zgromadź na nowo najwyższą swą władzę, siły mojego ducha, rozproszonego i napastowanego przez tyluż nieprzyjaciół, ile kocha rzeczy prócz Ciebie i nie dla Ciebie. Uspokój pomieszania, jakie w nim sprawują tyle trosk, powstrzymaj nieprzyjaciół jego, i nie dopuszczaj, aby ciekawie wywiadywał się o życiu innych, aby obierał takowe za pierwszy przedmiot niespokojnośći swojej.

Słowo Twoje, Prawdo przedwieczna, zobowiązało Cię do nieodrzucenia mej prośby, miłosierdzie Twe i sprawiedliwość Twoja, wymagają, aby ustała wojna pomiędzy namiętnościami mymi a rozumem, zarówno jak pomiędzy Tobą a mną. Boskie Twe panowanie, daleko lepiej utrzymać się może w obfitości milczenia i spokoju, aniżeli wpośród hałasu i rozdwojenia Twojego Królestwa, które nie jest podbojem ale wynikające z prawa przyrodzonego, mając za granice rzędy Oliwnych drzew; które wymaga poddanych spokojnych, wówczas gdy inne chwalą się za to, że je otoczył laurami i palmowymi drzewy.

Dlatego nie mienisz się Stwórcą, księciem i rozdawcą innych rzeczy, tak jak spokoju; a święci Aniołowie, którzy to tylko wykonywają co Ty chcesz, którzy Twojej tylko we wszystkim badają woli, głosili spokój w pierwszej zaraz chwili narodzenia Twego, i złożyli z niego pieśń przechodzącą wszelkie najokazalsze tryumfalne pienia.

Spraw o mój najsłodszy Zbawco! przez wzgląd na to wszystko, aby owa rzeka spokoju i ten potok rozkoszy, o których mówią prorocy Twoi, wylały się w duszę moją. Daj mi to błogosławieństwo, które jest zakładem Twojej miłości, a którego nikt prócz Ciebie Samego dać nie może; a ponieważ przed wstąpieniem do Nieba, zostawiłeś nam spokój w oczekiwaniu Ducha Świętego, niby zadatek chwały jakąś nam w Niebie miał przysposobić, nie odmawiaj rozlać go w sercu całkowicie próżnym, i które gotowe jest otworzyć się dla onego przyjęcia. Mam nadzieję pewną w najwyższej dobroci Twojej, że mi nie odmówisz tej łaski, i że wołania moje zniewolą Cię do zwrócenia oczu na ten proch nikczemny, który z ufnością przyzywa Ciebie, i że nie dopuścisz abym odtąd należał do liczby bezbożnych, którzy nie umieli znaleźć drogi spokoju, którzy go nie zakosztują, dopóki się nie staną zwycięzcami namiętności i złych nawyknień swoich. Amen.

–––––––––––

Utarczka duchowa czyli nauka poznania, pokonania samego siebie, i dojścia do prawdziwej doskonałości chrześcijańskiej. Przez Księdza Scupoli, Teatyna. Przełożył z francuskiego X. S. U. W. C., Warszawa 1858, ss. 229-231.

Cracovia MMXIV, Kraków 2014

Powrót do spisu treści dzieła ks. Wawrzyńca Scupoliego pt.
Utarczka duchowa

POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ: