UTARCZKA DUCHOWA
CZYLI NAUKA POZNANIA, POKONANIA SAMEGO SIEBIE,
I DOJŚCIA DO PRAWDZIWEJ DOSKONAŁOŚCI CHRZEŚCIJAŃSKIEJ
KS. WAWRZYNIEC SCUPOLI
––––––––
DODATEK
O spokoju duszy i o szczęściu serca
umierającego sobie samemu, aby żyło Bogu
–––––
Krótki rys sposobu odprawiania modlitwy wnętrznej
Modlitwa wnętrzna jest to podniesienie serca do Boga i zajęcie Nim umysłu naszego, dla oddania Stwórcy powinności naszych, przedstawienia Mu naszych potrzeb i stania się lepszymi na Jego chwałę.
Usiłujemy w tej modlitwie czynić święte spostrzeżenia, rozbudzać uczucia i postanowienia. Dla należytego zaś wywiązania się z naszego zadania potrzeba zauważyć, iż znajdują się trzy części w modlitwie wnętrznej; to jest: wstęp, czyli przygotowanie, sama modlitwa, i zakończenie.
I. Trzy rzeczy na wstępie wykonać potrzeba:
1) Potrzeba stawić się w obecności Bożej przez akt wiary, wierząc mocno, iż Bóg jest wszędzie, że jest na miejscu, na którym my zostajemy, jako też równie i w sercu naszym, co nas zniewala do oddania Mu najgłębszego pokłonu, i znajdowania się z uszanowaniem przed Boskim Majestatem Jego.
2) Powinniśmy uznawać się niegodnymi stanąć przed Bogiem, dla grzechów naszych: następnie przez akt skruchy prosić Go o przebaczenie onych i zjednoczyć się z Panem Jezusem, by tym sposobem móc się ukazać przed Ojcem Przedwiecznym, modląc się w Imieniu Boskiego Zbawcy naszego.
3) Trzeba uznać, żeśmy sami z siebie niezdolni odprawić modlitwy, a przeto prosić pomocy Ducha Świętego, abyśmy ją dobrze uczynić mogli.
II. Sama modlitwa zawiera trzy punkty, w pierwszym potrzeba rozbierać przedmiot modlitwy w Bogu, lub w Osobie Pana naszego, zwracając uwagę na to, co On wyrzekł, uczynił, lub myślił o tymże przedmiocie, i następnie oddać Mu powinności nasze, przez akty uczczenia, uwielbienia, miłości i dziękczynienia, do których niekiedy dołączyć można akty podziwu, radości, politowania.
W drugim punkcie należy zauważyć, stosownie do przedmiotu rozmyślania naszego, co czynić lub czego unikać mamy dla naszego uświątobliwienia, i przekonać się o tymże przez pobudki i przyczyny najmocniejsze. Trzeba następnie zwrócić uwagę na samych siebie, dla przekonania się czyśmy w tym względzie wiernymi byli i upokorzyć się, czyniąc akt skruchy, jeśliśmy uchybili. Na koniec powinniśmy z naleganiem błagać Boga, przez zasługi Pana naszego i przyczynę Matki Przenajświętszej i świętych Bożych o łaskę lepszego nadal postępowania.
W trzecim punkcie, w celu współdziałania z łaską o którą błagaliśmy Boga, należy powziąć dobre postanowienia, zastosowane do przedmiotu i do potrzeb naszych. Te postanowienia mają być nie tylko ogólne, ale szczegółowe, odpowiadające czasowi i wypadkom obecnym; powinny być skuteczne, to jest: przywodzące nas do użycia środków i pokonania przeszkód; potrzeba na koniec, aby im towarzyszyła nieufność w samych sobie, a mocne ufanie Bogu.
III. Zakończenie modlitwy wnętrznej trzy rzeczy w sobie zawiera:
1) Dziękczynienie Bogu za łaski użyczone nam w czasie rozmyślania.
2) Przepraszanie za uchybienia w czasie tegoż popełnione.
3) Prośbę o błogosławieństwo postanowieniom naszym, na dzień obecny, na całe życie i na czas śmierci naszej.
Następnie układa się równianka duchowna, która zależy jedynie na wyborze pewnych dobrych myśli lub świętych uczuć, które nas najbardziej wśród modlitwy wzruszyły, abyśmy je sobie od czasu do czasu w ciągu dnia przypominać mogli.
Zakończyć potrzeba, składając postanowienia swoje, i owoc modlitwy pod opiekę Przenajświętszej Dziewicy, i można na ten cel odmówić: Pod Twoją obronę.
–––––––––––
Utarczka duchowa czyli nauka poznania, pokonania samego siebie, i dojścia do prawdziwej doskonałości chrześcijańskiej. Przez Księdza Scupoli, Teatyna. Przełożył z francuskiego X. S. U. W. C., Warszawa 1858, ss. 248-250.
© Ultra montes (www.ultramontes.pl)
Powrót do spisu treści dzieła ks. Wawrzyńca Scupoliego pt.
Utarczka duchowa
POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ: