UTARCZKA DUCHOWA

 

CZYLI NAUKA POZNANIA, POKONANIA SAMEGO SIEBIE,

I DOJŚCIA DO PRAWDZIWEJ DOSKONAŁOŚCI CHRZEŚCIJAŃSKIEJ

 

KS. WAWRZYNIEC SCUPOLI

 

––––––––

 

DODATEK

 

O spokoju duszy i o szczęściu serca

umierającego sobie samemu, aby żyło Bogu

 

–––––

 

Główne rady dla dobrego odprawiania modlitwy wnętrznej, i odnoszenia z niej pożytków, jakich Bóg wymaga

 

––––

 

Są pewne rzeczy, które zachować potrzeba przed modlitwą, inne w czasie jej odprawiania, a jeszcze inne po jej odprawieniu.

 

Przed modlitwą wnętrzną

 

1. Należy przysposabiać się do niej przez unikanie grzechu i czystość serca, przez skupienie wnętrzne i powierzchowne; i przez czystą intencję szukania w niej jedynie chwały Boga i naszego postępu w cnocie.

 

2. Potrzeba przysposobić przedmiot rozmyślania i w tym celu odczytać go, lub słuchać uważnie czytanego z wieczora, a od rana przeprowadzać go w umyśle swoim; nadto, należy szczególniej przewidzieć co głównie w Bogu i w Panu naszym rozważać będziemy, niemniej i powinności, jakie względem Niego w punkcie pierwszym wykonać mamy; uwagi, zastanowienia i prośby, jakie uczynimy w drugim, i postanowienia jakie powziąć wypadnie w trzecim.

 

W czasie modlitwy

 

1. Nie potrzeba czynić w jednejże modlitwie wiele uwag, ani aktów oznaczonych w sposobie odprawiania modlitwy wnętrznej. Gdyśmy pożytecznie zajęci rozważaniem jakiej prawdy, lub rozbudzaniem jakiego świętego uczucia, jako to: miłości Bożej, żalu za swoje grzechy itd., nie należy onych opuszczać pod pozorem potrzeby przejścia do innych. Wszakże, rzecz na której najbardziej zatrzymywać się należy, to uczucia i postanowienia, bo one są celem modlitwy.

 

2. Czując w sobie pociąg do odprawiania modlitwy innym sposobem, należy takowy przedstawić Przewodnikowi swemu, i pójść za jego radą.

 

3. Lubo się zdarzają w modlitwie roztargnienia, oschłości, a nawet pokusy, nie powinniśmy jednak dlatego tracić odwagi, ani opuszczać modlitwy, lecz trwać na niej mężnie, wyrzekając się stale roztargnień i pokus, a znosząc cierpliwie nudę i oschłości. Oprócz próśb jakie czynimy względem własnych potrzeb naszych, dobrze będzie na końcu modlitwy błagać Boga za Kościół święty, za swoich rodziców, krewnych, przyjaciół, nieprzyjaciół itd.

 

Po modlitwie

 

1. Potrzeba strzec się roztargnienia, jakie by sprawić mogło bezpośrednie zajęcie się nauką, lub sprawami powierzchownymi, ze zbyteczną gorącością.

 

2. Dobrze jest zapisać niekiedy to, co nas najbardziej wzruszyło, lub cośmy postanowili sobie, a szczególniej w czasie rekolekcyj, i gdy to Przewodnik duszy za dobre dla nas uzna. Pożytecznym będzie odczytywać to od czasu do czasu.

 

3. Należy w ciągu dnia przypominać sobie dobre swoje postanowienia i korzystać ze sposobności wykonania takowych.

 

–––––––––––

 

 

Utarczka duchowa czyli nauka poznania, pokonania samego siebie, i dojścia do prawdziwej doskonałości chrześcijańskiej. Przez Księdza Scupoli, Teatyna. Przełożył z francuskiego X. S. U. W. C., Warszawa 1858, ss. 251-252.

 

© Ultra montes (www.ultramontes.pl)

Powrót do spisu treści dzieła ks. Wawrzyńca Scupoliego pt.
Utarczka duchowa

POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ: