UTARCZKA DUCHOWA

 

CZYLI NAUKA POZNANIA, POKONANIA SAMEGO SIEBIE,

I DOJŚCIA DO PRAWDZIWEJ DOSKONAŁOŚCI CHRZEŚCIJAŃSKIEJ

 

KS. WAWRZYNIEC SCUPOLI

 

––––––––

 

DODATEK

 

O spokoju duszy i o szczęściu serca

umierającego sobie samemu, aby żyło Bogu

 

–––––

 

ROZDZIAŁ III.

 

Że spokojny ten budynek zwolna wznosić się powinien

 

Odrzuć z umysłu swego wszystko, cokolwiek mogłoby go podnosić lub poniżać, trwożyć lub niepokoić; pracuj łagodnie nad nabyciem lub zachowaniem jego uspokojenia, bowiem Jezus Chrystus powiedział: Błogosławieni cisi. Uczcie się ode mnie, żem jest cichy i pokornego serca. Nie wątp bynajmniej, aby Bóg nie miał uwieńczyć twej pracy, aby nie uczynił z duszy twej świątyni, w której by założył mieszkanie swoje. Tego tylko od ciebie żąda, aby w miarę, jak poruszenia zmysłów i namiętności miotać tobą będą, tyś usiłował powstrzymywać te poruszenia, uspokajać i uciszać te nawałnice przywracając spokój swojemu sercu.

 

Jako dom w jednym dniu wybudowanym być nie może, tak również i nabycie owego wnętrznego skarbu, nie może być przedsięwzięciem dni kilku.

 

Lecz, aby dzieło doskonałym być mogło, potrzeba zwrócić uwagę na dwie rzeczy istotne: jedna jest wewnątrz ciebie, druga polega na tej prawdzie, że ów duchowy budynek, pokorę za podstawę mieć winien.

 

–––––––––––

 

 

Utarczka duchowa czyli nauka poznania, pokonania samego siebie, i dojścia do prawdziwej doskonałości chrześcijańskiej. Przez Księdza Scupoli, Teatyna. Przełożył z francuskiego X. S. U. W. C., Warszawa 1858, ss. 203-204.

 
© Ultra montes (www.ultramontes.pl)

Powrót do spisu treści dzieła ks. Wawrzyńca Scupoliego pt.
Utarczka duchowa

POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ: