UTARCZKA DUCHOWA
CZYLI NAUKA POZNANIA, POKONANIA SAMEGO SIEBIE,
I DOJŚCIA DO PRAWDZIWEJ DOSKONAŁOŚCI CHRZEŚCIJAŃSKIEJ
KS. WAWRZYNIEC SCUPOLI
––––––––
DODATEK
O spokoju duszy i o szczęściu serca
umierającego sobie samemu, aby żyło Bogu
–––––
ROZDZIAŁ XIII.
Że Bóg zsyła na nas te pokusy dla naszego dobra
Z przyrodzenia jesteśmy wyniosłymi, pysznymi i przywiązanymi do zmysłów naszych: stąd wynika, że sobie we wszystkim pochlebiamy, ceniąc siebie daleko wyżej, aniżeliśmy warci.
To zaś zarozumienie tak bardzo nieprzyjacielem jest duchowego postępu, że pierwsze onego napady, skoro nam się, choćby najmniej tylko, podobają, zdolne są powstrzymać nas od osiągnienia prawdziwej doskonałości.
Jest to zło, którego nie widzimy, lecz Bóg który je zna i który nas kocha, usiłuje zawsze wyprowadzać nas z błędu, wywodzić z tej ułudy miłości własnej i przywracać nas do znajomości samych siebie. Izaliż nie to uczynił względem swego Apostoła Piotra św., dopuszczając, aby się Go zaparł, by tym sposobem mógł wrócić do poznania czym był, zostawiony samemu sobie, i otrząsnął się z tak niebezpiecznego zarozumienia. Izaliż nie to jeszcze uczynił Pawłowi św., gdy dla zapobieżenia tej dusznej zarazie i nadużyciu, jakiego mógłby się był dopuścić, po uzyskaniu tak szczytnych objawień, raczył miłościwie narazić go na upokarzającą pokusę, która każdodziennie przypominała mu wrodzoną słabość jego.
Podziwiajmy dobroć i mądrość Boga, który działa przeciwko nam samym w nas samych, który nam czyni dobrodziejstwa bez naszej nawet wiedzy, i wtenczas nawet, gdy nam się-zdaje że nas zaniedbuje.
Wyobrażamy sobie, że te oziębłości serca stąd jedynie pochodzą, iż jesteśmy niedoskonałymi i nieczułymi na rzeczy Boskie. Nie trudno nam jest zrobić sobie przeświadczenie, że nie masz duszy bardziej roztargnionej i opuszczonej nad naszą; że Bóg nie ma sług, którzy by Mu służyli tak nędznie i nikczemnie, jak my; i że myśli zatrważające nas, samych tylko bezbożnych i odrzuconych, udziałem być mogą.
Stąd wynika, że za wpływem tego niebiańskiego lekarstwa, ów zarozumiały co się miał za coś ważnego, zaczyna uważać się za najgorszego z ludzi, niegodnego nazwiska chrześcijanina.
Gdyby nie ten zbawienny środek, byłżeby on kiedykolwiek zstąpił z owej wyniosłości myśli na jaką wprowadziły go ułudy własnej miłości? Byłżeby kiedy został uleczony z tego nadęcia pychy? Te wyziewy i te dymy próżności, byłyżby kiedy opuściły jego głowę i serce?
Pokora nie jest jedyną korzyścią, jaką odnosimy z tych pokus, smutków i wnętrznych ucisków, które wprawiają w oschłość duszę naszą, pozbawiając ją wszelkiej rzewności, jaką pobożność zawiera w sobie; stan ten bowiem zmusza nas do uciekania się do Boga, do unikania wszystkiego, co by się Jemu nie podobać mogło, i do ćwiczenia się na nowo w cnotach, z większą niż przedtem pilnością. Smutki te staną nam za czyściec, bowiem oczyszczają nas i przysposabiają nam korony, gdy je przyjmujemy z pokorą i znosimy w cierpliwości.
Dusza przeświadczona o tym, co się dopiero powiedziało, powinna by zastanowić się, czyli słusznie oddaje się trwodze będąc pozbawioną czułego nabożeństwa i przyciśnioną pokusą, czy rozumnie czyni przypisując złości szatana to, co jej z ręki Boga zesłane, biorąc dowody miłości Jego za oznaki nienawiści.
Gdy się ujrzy w takim stanie, upokorzyć się powinna przed Bogiem, trwać i cierpieć z uległością ciężkości jakich doświadcza, stosować się do woli Bożej, usiłując zostawać w spokoju przez to pokorne poddanie się temu, co z Jego pochodzi ręki; albowiem ręka to jej Ojca który jest w niebiosach. Zamiast ulegania smutkowi i zniechęceniu, powinna składać nowe dziękczynienia, nie trwożyć się bynajmniej i spuścić się zupełnie na rozporządzenie Boże.
–––––––––––
Utarczka duchowa czyli nauka poznania, pokonania samego siebie, i dojścia do prawdziwej doskonałości chrześcijańskiej. Przez Księdza Scupoli, Teatyna. Przełożył z francuskiego X. S. U. W. C., Warszawa 1858, ss. 224-226.
© Ultra montes (www.ultramontes.pl)
Powrót do spisu treści dzieła ks. Wawrzyńca Scupoliego pt.
Utarczka duchowa
POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ: