DUCH
ŚWIĘTEGO FRANCISZKA SALEZEGO

CZYLI

WIERNY OBRAZ MYŚLI I UCZUĆ TEGO ŚWIĘTEGO

CZĘŚĆ III
O MIŁOŚCI BLIŹNIEGO

ROZDZIAŁ X
O SĄDACH NIEBACZNYCH c. d.

Święty Biskup ganił tych, którzy nazywali człowieka złym za jeden czyn naganny przez niego spełniony. "Nie utracamy cnoty, mówił on, przez popełnienie jednego występku. – Dlatego to nie można nazwać niewstrzemięźliwym człowieka, który popełnił jeden czyn niewstrzemięźliwości, podobnie jak nie nazwiemy lichym artystą tego, kto raz zbłądził w swej sztuce; albowiem tak jak zdobywamy każdą cnotę przez cały szereg odpowiednich jej czynów, tak również utracamy ją albo przez długie jej zaniedbywanie albo przez popełnienie mnóstwa przeciwnych jej błędów".

Ile razy więc w obecności jego nazywano jaką osobę występną, z powodu popełnionego przez nią błędu, usprawiedliwiał on ją łagodnie, wykazując, jak wielka zachodzi różnica między grzechem nałogowym a grzechem wypadkowo raz popełnionym: pierwszy bowiem jest wynikiem złego przyzwyczajenia woli, drugi zaś jest aktem pojedynczym złej woli, który nie czyni jeszcze człowieka występnym.

Gdy mu zarzucano, że według tej zasady nie można by o nikim sądzić, czy jest w stanie łaski Bożej, pomimo zewnętrznych oznak świątobliwości jego życia, odpowiadał:

"Miłość jeszcze więcej jak wiara okazuje się w uczynkach, bo ona jest przede wszystkim cnotą czynu. Jak iskry wskazują obecność ognia, tak czyny świątobliwe znamionują obecność łaski. Ale inaczej się ma z grzechem śmiertelnym. Jakkolwiek widząc człowieka, popełniającego ten grzech, możemy na pewno powiedzieć, że utracił on łaskę Boską: nie wiemy jednak, czy natychmiast po spełnieniu go, tknięty tąże łaską, nie nawrócił się on przez szczerą skruchę.

Dlatego należy bardzo się lękać źle sądzić o kimkolwiek, przeciwnie zaś, dobrze trzymać o każdym wolno nam zawsze: bo miłość, mówi Paweł św., nie myśli złego, ale wierzy i wszystkiego się spodziewa (1)".

Duch Świętego Franciszka Salezego, czyli wierny obraz myśli i uczuć tego Świętego. Tłumaczył z francuskiego ks. Adolf Pleszczyński K. Ś. T., Warszawa 1882, ss. 97-98.

Przypisy:

(1) I Kor. XIII, 5. 7.

© Ultra montes (www.ultramontes.pl)
Kraków 2006