O NAŚLADOWANIU

JEZUSA CHRYSTUSA

KSIĄG CZWORO

TOMASZ À KEMPIS

––––––––

LIBER QUARTUS

De Sacramento Altaris

KSIĘGA CZWARTA

O Sakramencie Ciała i Krwi Pańskiej

––––––

CAPUT XIII.

Quod toto corde anima devota Christi unionem in Sacramento affectare debet

ROZDZIAŁ XIII.

Dusza pobożna połączenia się z Chrystusem w Sakramencie, całym sercem pragnąć powinna

Vox Discipuli.

1. Quis mihi det, Domine, ut inveniam te solum, et aperiam tibi totum cor meum, et fruar te, sicut desiderat anima mea, et jam me nemo despiciat, nec ulla creatura me moveat vel respiciat: sed tu solus mihi loquaris, et ego tibi, sicut solet dilectus ad dilectum loqui, et amicus cum amico convivari! Hoc oro, hoc desidero, ut tibi totus uniar, et cor meum ab omnibus creatis rebus abstraham, magisque per sacram Communionem ac frequentem celebrationem coelestia et aeterna sapere discam. Ah, Domine Deus, quando ero tecum totus unitus et absorptus meique totaliter oblitus? Tu in me, et ego in te; et sic nos pariter in unum manere concede.

Głos ucznia.

1. Któż mi to da Panie! abym znalazł Ciebie samego i otworzył Tobie całe serce moje, i cieszył się Tobą, jako pragnie dusza moja, a już by mię żaden nie wzgardził (1). Niechaj mię żadne stworzenie nie widzi i nie zajmuje; lecz Ty sam mów do mnie, a ja do Ciebie; jako ukochany do ukochanego zwykł mówić, jako przyjaciel zwykł obcować. O to błagam, tego pragnę, abym się cały z Tobą połączył, i serce moje oderwał od wszelkich rzeczy stworzonych, a przez częstą Komunię i Mszę świętą, coraz bardziej nauczał się pojmować, i cenić rzeczy Niebieskie i wieczne. Ach! Panie i Boże mój, kiedyż będę cały z Tobą złączony, cały w Tobie zatopiony, tak, żebym już zupełnie o sobie zapomniał. Ty we mnie, a ja w Tobie; i w takim pojednoczeniu dozwól mi trwać wiecznie.

2. Vere tu es dilectus meus, electus ex millibus, in quo complacuit animae meae habitare omnibus diebus vitae suae. Vere tu pacificus meus, in quo pax summa et requies vera, extra quem labor et dolor et infinita miseria. Vere tu es Deus absconditus, et consilium tuum non est cum impiis, sed cum humilibus et simplicibus sermo tuus. O quam suavis est, Domine, spiritus tuus, qui, ut dulcedinem tuam in filios demonstrares, pane suavissimo, de coelo descendente, illos reficere dignaris! Vere non est alia natio tam grandis, quae habeat deos appropinquantes sibi, sicut tu, Deus noster, ades universis fidelibus tuis; quibus ob quotidianum solatium et cor erigendum in coelum, te tribuis ad edendum et fruendum.

2. Zaiste, Tyś jest mój Ulubiony, wybrany z tysiąca (2), w którym upodobało się duszy mojej mieszkać przez wszystkie dni żywota swego. Zaiste, Tyś jest upojeniem moim: w Tobie pokój zupełny i odpocznienie prawdziwe; bez Ciebie trud, boleść i nędza nieskończona. Zaprawdę, Tyś jest Bóg skryty (3), nie przebywasz z bezbożnymi, lecz z pokornymi, a z prostymi rozmowa Twoja (4). O! jako dobry i słodki jest duch Twój, o Panie (5), który dla okazania synom Twoim słodkości Twojej, najsłodszym, z Nieba zstępującym chlebem, posilać ich raczysz. I nie masz innego narodu tak wielkiego, aby miał bogi tak przybliżające się do niego, jako Pan Bóg nasz przytomny jest na wszystkie prośby nasze (6); Pan i Bóg nasz, który dla ustawicznej pociechy i dla wznoszenia ku Niebu serc naszych, siebie samego do pożywania nam daje.

3. Quae est enim alia gens tam inclyta, sicut plebs Christiana? Aut quae creatura sub coelo tam dilecta, ut anima devota, ad quam ingreditur Deus, ut pascat eam carne sua gloriosa? O ineffabilis gratia, o admirabilis dignatio, o amor immensus, homini singulariter impensus! Sed quid retribuam Domino pro gratia ista, pro caritate tam eximia? Non est aliud, quod gratius donare queam, quam ut cor meum Deo meo totaliter tribuam, et intime conjungam. Tunc exultabunt omnia interiora mea, cum perfecte fuerit unita Deo anima mea. Tunc dicet mihi: Si tu vis esse mecum, ego volo esse tecum. Et ego respondebo illi: Dignare, Domine, manere mecum, ego volo libenter esse tecum. Hoc est totum desiderium meum, ut cor meum tibi sit unitum.

3. Któryż bowiem inny naród jest zacny, jako lud Chrześcijański? Albo któreż stworzenie pod Niebem tak ukochane, jako dusza pobożna, do której Bóg zstępuje, aby ją karmił chwalebnym Ciałem swoim. O łasko niewymowna! o dobroci niewysławiona! O miłości niezmierzona, człowiekowi szczególniej wylana. Lecz cóż oddam Panu za taką łaskę, za taką miłość? Nic nie mam milszego do dania, jak to, ażebym serce moje całkowicie oddał Bogu, i z Nim zupełnie się złączył. A gdy dusza moja doskonale z Bogiem będzie połączona, wtedy w rozradowaniu moim zadrżą wnętrzności moje. Wtedy mi rzekniesz: jeśli chcesz być ze mną, ja chcę być z Tobą. A ja odpowiem: Racz Panie być ze mną, bo ja najgorętszą chęcią pragnę być z Tobą! Niech serce moje będzie złączone z Tobą. Oto jest całe pożądanie moje.

–––––––––––

Venerabilis Thomae a Kempis de Imitatione Christi libri quatuor. Praemissae sunt Orationes selectae et missae preces, nec non devotio viae crucis piissima. Editio stereotypa, accuratissime emendata. (Exemplar primum). Ratisbonae. Sumtibus G. Josephi Manz. 1854, pp. 334-336.

O naśladowaniu Jezusa Chrystusa ksiąg czworo, z łacińskiego przetłumaczył X. Alexander Jełowicki. Wydanie drugie. Poznań. Nakładem Księgarni Katolickiej. 1886, ss. 398-400.

Przypisy:

(1) Pieśń VIII, 1.

(2) Pieśń V, 10.

(3) Izaj. XLV, 15.

(4) Przyp. III, 32.

(5) Mądr. XII, 1.

(6) Deut. IV, 7.

Cracovia MMXVI, Kraków 2016

Powrót do spisu treści
DE IMITATIONE CHRISTI
O naśladowaniu Chrystusa

POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ: