O NAŚLADOWANIU

JEZUSA CHRYSTUSA

KSIĄG CZWORO

TOMASZ À KEMPIS

––––––––

LIBER TERTIUS

De interna consolatione

KSIĘGA TRZECIA

O wewnętrznym pocieszeniu

––––––

CAPUT LVII.

Quod homo non sit nimis dejectus, quando in aliquos labitur defectus

ROZDZIAŁ LVII.

Człowiek nie ma nazbyt upadać na duchu, wtedy nawet kiedy wpada w ułomność jaką

1. Fili, magis placent mihi patientia et humilitas in adversis, quam multa consolatio et devotio in prosperis. Ut quid te contristat parvum factum contra te dictum? Si amplius fuisset, commoveri non debuisses. Sed nunc permitte transire; non est primum nec novum, nec ultimum erit, si diu vixeris. Satis virilis es, quamdiu nil obviat adversi. Bene etiam consulis, et alios nosti roborare verbis; sed cum ad januam tuam venit repentina tribulatio, deficis consilio et robore. Attende magnam fragilitatem tuam, quam saepius experiris in modicis objectis; tamen pro salute tua ista fiunt, cum haec et similia contingunt.

1. Chrystus. Synu, więcej mi się podoba cierpliwość i pokora w przeciwnościach, jak wielka radość i żarliwość w szczęściu. Czemuż mała rzecz, którą ci wyrzucają, zasmuca cię? Chociażby i większą była, nie masz się czym poruszać. Daj temu teraz spokojnie przeminąć: nie jest to rzecz ani pierwsza, ani nowa, ani też ostatnia, jeśli długo żyć będziesz. Jesteś dość mężnym, dopóki żadna przeciwność drogi ci nie zajdzie. Dobrze też radzisz, i umiesz innych słowami pokrzepiać; lecz kiedy nagle strapienie zakołata do drzwi twoich, wnet ci niedostaje ni siły, ni rady. Zważ wielką ułomność twoją, która tak często pokonywa cię w najdrobniejszych rzeczach: jednakże wszystko co cię spotyka i spotkać może, wszystko to się dzieje dla zbawienia twojego.

2. Pone, ut melius nosti, ex corde; et si te tetigerit tribulatio, non tamen dejiciat nec diu implicet. Ad minus sustine patienter, si non potes gaudenter. Etiamsi minus libenter audis, et indignationem sentis: reprime te, nec patiaris aliquid inordinatum ex ore tuo exire, unde parvuli scandalizentur. Cito conquiescet commotio excitata, et dolor internus revertente dulcorabitur gratia. Adhuc vivo ego, dicit Dominus, juvare te paratus, et solito amplius consolari; si confisus fueris mihi, et devote invocaveris me.

2. Pozbywaj się wszelkich trosk z serca twego, jak możesz najlepiej; a jeśli nowa przeciwność cię dotknie, nie daj się jej podbić, i niech cię długo nie trwoży. Jeśli nie zdołasz cierpieć z weselem, znoś przynajmniej z cierpliwością. A jeśli słuchasz czego z niechęcią lub z oburzeniem, umiej się pohamować, i nie dopuszczaj, aby usta twoje wymówić miały jakie gwałtowne słowo, które by kogo bądź zgorszyć mogło. A za powrotem swoim, łaska uspokoi wzburzone uczucie, i boleść wewnętrzną osłodzi. Jeszcze ja żyję, mówi Pan, gotów cię wesprzeć i nad wszelką miarę pocieszyć; jeśli położysz we mnie zaufanie twoje, i pobożnie wzywać mię będziesz.

3. Animaequior esto, et ad majorem sustinentiam accinge te. Non est totum frustratum, si te saepius percipis tribulatum vel graviter tentatum. Homo es, et non Deus; caro es, non Angelus. Quomodo tu posses semper in eodem statu virtutis permanere, quando hoc defuit Angelo in coelo et primo homini in paradiso? Ego sum, qui moerentes erigo sospitate, et suam cognoscentes infirmitatem ad meam proveho divinitatem.

3. Bądź spokojniejszego umysłu, i uzbrój się na większe cierpienie. Nie wszystko stracone, chociaż cię doświadczają częste troski i wielkie pokusy. Człowiekiem jesteś a nie Bogiem; ciałem a nie Aniołem. Jakżebyś mógł trwać zawsze w jednym stopniu cnoty, kiedy Anioł w Niebie, a pierwszy człowiek w raju tego nie dokazał? Jam jest, który strapionych pocieszam, i zbawiam; a tych, którzy wyznają ułomność swoją, aż ku Sobie wznoszę.

4. Domine, benedictum sit verbum tuum, dulce super mel et favum ori meo. Quid facerem in tantis tribulationibus et angustiis meis, nisi me confortares tuis sanctis sermonibus? Dummodo tandem ad portum salutis perveniam, quid curae est, quae et quanta passus fuero? Da finem bonum, da felicem ex hoc mundo transitum. Memento mei, Deus meus, et dirige me recto itinere in regnum tuum. Amen.

4. Uczeń. Panie, niech będą błogosławione słowa Twoje; słodsze nad miód ustom moim (1). A cóż bym ja począł wśród tylu i tak wielkich strapień i ucisków moich, gdybyś mię nie umacniał świętymi słowami Twymi? Nie dbam o to, co mam cierpieć, i wiele mam cierpieć, bylem się na koniec dostał do portu zbawienia. Daj mi koniec dobry: daj mi śmierć szczęśliwą. Pomnij na mnie, Boże mój, i doprowadź mię prostą drogą do Królestwa Twojego. Amen.

–––––––––––

Venerabilis Thomae a Kempis de Imitatione Christi libri quatuor. Praemissae sunt Orationes selectae et missae preces, nec non devotio viae crucis piissima. Editio stereotypa, accuratissime emendata. (Exemplar primum). Ratisbonae. Sumtibus G. Josephi Manz. 1854, pp. 272-274.

O naśladowaniu Jezusa Chrystusa ksiąg czworo, z łacińskiego przetłumaczył X. Alexander Jełowicki. Wydanie drugie. Poznań. Nakładem Księgarni Katolickiej. 1886, ss. 332-335.

Przypisy:

(1) Psalm CXVIII, 103.

Cracovia MMXV, Kraków 2015

Powrót do spisu treści
DE IMITATIONE CHRISTI
O naśladowaniu Chrystusa

POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ: