O NAŚLADOWANIU

JEZUSA CHRYSTUSA

KSIĄG CZWORO

TOMASZ À KEMPIS

––––––––

LIBER TERTIUS

De interna consolatione

KSIĘGA TRZECIA

O wewnętrznym pocieszeniu

––––––

CAPUT LIII.

Quod gratia Dei non miscetur terrena sapientibus

ROZDZIAŁ LIII.

Łaska Boża nie zlewa się na tych, którzy w rzeczach ziemskich upodobali sobie

1. Fili, pretiosa est gratia mea, non patitur se misceri extraneis rebus nec consolationibus terrenis. Abjicere ergo oportet impedimenta gratiae, si optas ejus infusionem suscipere. Pete secretum tibi, ama solus habitare tecum, nullius require confabulationem: sed magis ad Deum devotam effunde precem, ut compunctam teneas mentem et puram conscientiam. Totum mundum nihil aestima; Dei vacationem omnibus exterioribus antepone. Non enim poteris mihi vacare et in transitoriis pariter delectari. A notis et a caris oportet elongari, et ab omni temporali solatio mentem tenere privatam. Sic obsecrat beatus Apostolus Petrus, ut tamquam advenas et peregrinos in hoc mundo se contineant Christi fideles.

1. Chrystus. Synu, łaska moja jest droga, i z rzeczami obcymi, z pociechami ziemskimi mieszać się nie daje. Jeśli więc chcesz otrzymać łaskę, odrzuć wszystko, co zawadza jej przyjściu. Szukaj ustronia, rad mieszkaj sam z sobą, niczyich rozmów nie pragnij: lecz raczej wznoś ku Bogu pobożną modlitwę, abyś miał skruchę serca i czyste sumienie. Miej za nic świat cały, a oddanie się Bogu przekładaj nad wszystko. Nie zdołasz bowiem i do mnie należeć, i mieć upodobanie w znikomych rzeczach. Od miłych i znajomych osób oddalać się trzeba, i zachować umysł wolny od wszelkiej doczesnej pociechy. Błogosławiony Apostoł Piotr upomina, aby wierni Chrystusowi tak się zachowywali na tym świecie, jako przechodnie i goście (1).

2. O quanta fiducia erit morituro, quem nullius rei affectus detinet in mundo. Sed sic segregatum cor habere ab omnibus, aeger necdum capit animus, nec animalis homo novit interni hominis libertatem. Attamen si vere velit esse spiritualis, oportet eum renuntiare tam remotis quam propinquis, et a nemine magis cavere, quam a se ipso. Si temet ipsum perfecte viceris, cetera facilius subjugabis. Perfecta victoria est, de semet ipso triumphare. Qui enim semet ipsum subjectum tenet, ut sensualitas rationi et ratio in cunctis obediat mihi, hic vere victor est sui et dominus mundi.

2. O! z jakąż ufnością umierać będzie ten, którego żadna żądza nie przywiązuje do świata. Lecz słaby umysł nie pojmuje jeszcze, jak można mieć serce tak odosobnione od wszystkiego; a człowiek zwierzęcy nie zna swobody wewnętrznego człowieka. A jednak jeśli chce być prawdziwie duchowym, potrzeba, aby się wzniósł nad wszelkie stosunki z bliskimi i z dalekimi; i aby nikogo bardziej się nie strzegł, jak siebie samego. Jeśli sam siebie doskonale zwyciężysz, łatwiej zwyciężysz wszystko. Siebie samego pokonać, jest to odnieść zupełne zwycięstwo. Kto bowiem tak ujarzmi sam siebie, aby zmysłowość rozumowi, a rozum mnie był posłuszny we wszystkim, ten jest prawdziwym zwycięzcą siebie i panem świata.

3. Si ad hunc apicem scandere gliscis, oportet viriliter incipere, et securim ad radicem ponere, ut evellas et destruas occultam et inordinatam inclinationem ad te ipsum, et ad omne privatum et materiale bonum. Ex hoc vitio, quod homo semet ipsum nimis inordinate diligit, paene totum pendet, quidquid radicaliter vincendum est: quo devicto et subacto malo pax magna et tranquillitas erit continuo. Sed quia pauci sibi ipsis perfecte mori laborant, nec plene extra se tendunt, propterea in se implicati remanent, nec supra se in spiritu elevari possunt. Qui autem libere mecum ambulare desiderat, necesse est, ut omnes pravas et inordinatas affectiones suas mortificet, atque nulli creaturae privato amore concupiscenter inhaereat.

3. Jeśli do tego szczytu dojść pragniesz, trzeba zacząć mężnie: przyłóż siekierę do korzenia (2), abyś wyrwał i zniszczył skrytą i nieporządną skłonność ku sobie samemu, i ku wszelkiemu osobistemu i zmysłowemu dobru. Od tej wady, iż człowiek zbyt nieporządnie kocha sam siebie, zależy prawie to wszystko, co zwyciężyć i wykorzenić potrzeba: tę więc wadę, to główne złe zwyciężywszy i podbiwszy, nastanie w duszy pokój wielki i ciągła pogoda. Lecz ponieważ mało jest takich, którzy usiłują oderwać się zupełnie od swych skłonności i w samym sobie umrzeć, dlatego zawsze uwięzieni są w sobie, i w duchu nad siebie wznieść się nie mogą. Kto zaś swobodnie ze mną iść pragnie, ten powinien wszystkie marne i nieporządne skłonności umorzyć, i nie lgnąć do żadnego stworzenia uczuciem ziemskiej miłości.

–––––––––––

Venerabilis Thomae a Kempis de Imitatione Christi libri quatuor. Praemissae sunt Orationes selectae et missae preces, nec non devotio viae crucis piissima. Editio stereotypa, accuratissime emendata. (Exemplar primum). Ratisbonae. Sumtibus G. Josephi Manz. 1854, pp. 255-258.

O naśladowaniu Jezusa Chrystusa ksiąg czworo, z łacińskiego przetłumaczył X. Alexander Jełowicki. Wydanie drugie. Poznań. Nakładem Księgarni Katolickiej. 1886, ss. 315-317.

Przypisy:

(1) I Piotr. II, 11.

(2) Mt. III, 10.

Cracovia MMXV, Kraków 2015

Powrót do spisu treści
DE IMITATIONE CHRISTI
O naśladowaniu Chrystusa

POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ: