O NAŚLADOWANIU

JEZUSA CHRYSTUSA

KSIĄG CZWORO

TOMASZ À KEMPIS

––––––––

LIBER TERTIUS

De interna consolatione

KSIĘGA TRZECIA

O wewnętrznym pocieszeniu

––––––

CAPUT XLII.

Quod pax non est ponenda in hominibus

ROZDZIAŁ XLII.

Własnego pokoju w ludziach pokładać nie należy

1. Fili, si ponis pacem tuam cum aliqua persona propter tuum sentire et convivere, instabilis eris et implicatus. Sed si recursum habes ad semper viventem et manentem veritatem, non contristabit amicus recedens aut moriens. In me debet amici dilectio stare, et propter me diligendus est, quisquis tibi bonus visus est et multum carus in hac vita. Sine me non valet nec durabit amicitia, nec est vera et munda dilectio, quam ego non copulo. Ita mortuus debes esse talibus affectionibus dilectorum hominum, ut, quantum ad te pertinet, sine omni humano optares esse consortio. Tanto homo Deo magis appropinquat, quanto ab omni solatio terreno longius recedit. Tanto etiam altius ad Deum ascendit, quanto profundius in se descendit, et plus sibi ipsi vilescit.

1. Chrystus. Jeśli pokładasz w kim pokój, dlatego, żeś z nim w pożyciu i zgodzie, nietrwałym i zachmurzonym będzie ten pokój. Lecz jeśli garniesz się do zawsze żyjącej i trwającej prawdy, nie przygnębi cię ani oddalenie się, ani śmierć przyjaciela. Na mnie się ma opierać miłość przyjaciela i dla mnie ma być miłowan, ktokolwiek by ci się zdawał dobrym i wielceć był miłym w tym życiu.

Beze mnie przyjaźń nic warta i nietrwała: i żadne przywiązanie, którego ja nie spajam, ani czyste, ani prawdziwe nie jest. Powinieneś być tak obumarłym na podobne uczucia ludzkie, ażebyś, ile to od ciebie zależy, od wszelkich ludzkich związków wolnym być pragnął. Człowiek tym bardziej się zbliża do Boga, im bardziej oddala się od wszelkiej ziemskiej pociechy. Tym wyżej wznosi się ku Bogu, im głębiej wchodzi sam w siebie, im bardziej sam sobie lichym się wydaje.

2. Qui autem sibi aliquid boni attribuit, gratiam Dei in se venire impedit, quia gratia Spiritus sancti cor humile semper quaerit. Si scires te perfecte annihilare atque ab omni creato amore evacuare, tunc deberem in te cum magna gratia emanare. Quando tu respicis ad creaturas, subtrahitur tibi aspectus Creatoris. Disce te in omnibus propter Creatorem vincere; tunc ad divinam valebis cognitionem pertingere. Quantumcumque modicum sit, si quid inordinate diligitur et respicitur, retardat a summo et vitiat.

2. Kto zaś coś dobrego sobie przyznaje, ten łasce Bożej zagradza drogę do siebie: bo łaska Ducha Świętego zawsze szuka pokornego serca. Gdybyś umiał zupełnie zginąć samemu sobie i wygnać z serca wszelką miłość rzeczy stworzonych, wtenczas bym z wielką łaską przebywał w tobie. Kiedy się wpatrujesz w rzeczy stworzone, utracasz widzenie Stworzyciela. Ucz się we wszystkich rzeczach dla Stwórcy siebie zwyciężać, a staniesz się zdolnym zbliżyć się do poznania Boga. Rzecz aczkolwiek drobna, skoro się ją nieporządnie kocha albo pożąda, kazi duszę i od najwyższego dobra wielce oddala.

–––––––––––

Venerabilis Thomae a Kempis de Imitatione Christi libri quatuor. Praemissae sunt Orationes selectae et missae preces, nec non devotio viae crucis piissima. Editio stereotypa, accuratissime emendata. (Exemplar primum). Ratisbonae. Sumtibus G. Josephi Manz. 1854, pp. 220-221.

O naśladowaniu Jezusa Chrystusa ksiąg czworo, z łacińskiego przetłumaczył X. Alexander Jełowicki. Wydanie drugie. Poznań. Nakładem Księgarni Katolickiej. 1886, ss. 277-278.

Cracovia MMXIV, Kraków 2014

Powrót do spisu treści
DE IMITATIONE CHRISTI
O naśladowaniu Chrystusa

POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ: