O NAŚLADOWANIU

JEZUSA CHRYSTUSA

KSIĄG CZWORO

TOMASZ À KEMPIS

––––––––

LIBER TERTIUS

De interna consolatione

KSIĘGA TRZECIA

O wewnętrznym pocieszeniu

––––––

CAPUT XXX.

De divino petendo auxilio et confidentia recuperandae gratiae

ROZDZIAŁ XXX.

O wzywaniu pomocy Bożej i o ufności, że odzyskamy łaskę Jego

1. Fili, ego Dominus confortans in die tribulationis. Veni ad me, cum tibi non fuerit bene. Hoc est, quod maxime consolationem impedit coelestem, quia tardius te convertis ad orationem. Nam antequam me intente roges, multa interim solatia quaeris, et recreas te in externis. Ideoque fit, ut parum omnia prosint, donec advertas, quia ego sum, qui eruo sperantes in me; nec est extra me valens auxilium neque utile consilium, sed neque durabile remedium. Sed jam resumpto spiritu post tempestatem reconvalesce in luce miserationum mearum: quia prope sum, dicit Dominus, ut restaurem universa, non solum integre, sed et abundanter et cumulate.

1. Chrystus. Synu, jam jest Pan, posilający w dzień utrapienia (1). Przyjdź do mnie, kiedy się z tobą nie dobrze dzieje. Toć jest, co najwięcej oddala pociechę Niebieską, że zbyt późno uciekasz się do modlitwy. Albowiem nim zaczniesz usilnie mnie błagać, pierwej szukasz rozlicznych pociech i ulgi w rzeczach zewnętrznych. Stąd pochodzi, że wszystko na mało ci się przyda, dopóki nie uznasz, iż ja jestem, który wybawiam mających we mnie nadzieję (2): i że okrom mnie nie masz ani skutecznej pomocy, ani pożytecznej rady, ani trwałego lekarstwa. Lecz po burzy, odzyskawszy ducha, wzmagaj twe siły w jasności miłosierdzia mego: ponieważ tuż jestem, abym wszystkie dary nie tylko zupełnie odnowił, lecz hojnie i obficie pomnożył.

2. Numquid mihi quidquam difficile est, aut similis ero dicenti et non facienti? Ubi est fides tua? Sta firmiter et perseveranter. Esto longanimis et vir fortis; veniet tibi consolatio in tempore suo. Exspecta me, exspecta: veniam et curabo te. Tentatio est, quae te vexat et formido vana, quae te exterret. Quid importat sollicitudo de futuris contingentibus, nisi ut tristitiam super tristitiam habeas. Sufficit diei malitia sua. Vanum est et inutile de futuris conturbari vel gratulari, quae forte nunquam evenient.

2. A czyliż jest mi co trudnego (3), alboż będę podobny temu, który mówi a nie czyni? Gdzież jest wiara twoja? Bądź stałym i wytrwałym. Bądź cierpliwym i mężnym; pociecha przyjdzie w swym czasie. Czekaj mię, czekaj: przyjdę i uzdrowię cię (4). To czym się tak dręczysz jest tylko pokusą; a to czym się tak trwożysz, próżnym tylko strachem. Na coć się przyda troszczyć się tym, co się kiedyś przydarzyć może? na to chyba, abyś sobie przymnażał smutek do smutku. Dosyć ci ma dzień na swej nędzy (5). Próżno i niepożytecznie jest zatrważać się lub cieszyć rzeczami przyszłymi, które może się nigdy nie zdarzą.

3. Sed humanum est, hujusmodi imaginationibus illudi, et parvi adhuc animi signum tam leviter trahi ad suggestionem inimici. Ipse enim non curat, utrum veris an falsis illudat et decipiat, et utrum praesentium amore, an futurorum formidine prosternat. Non ergo turbetur cor tuum neque formidet. Crede in me, et in misericordia mea habeto fiduciam. Quando tu putas te elongatum a me, saepe sum propinquior. Quando tu aestimas paene totum perditum, tunc saepe majus merendi instat lucrum. Non est totum perditum, quando res accidit in contrarium. Non debes judicare secundum praesens sentire, nec sic gravitati alicui undecumque venienti inhaerere et accipere, tamquam omnis spes sit ablata emergendi.

3. Takimi przywidzeniami łudzić się, znak to jest słabości ludzkiej: a tak łatwo poddawać się poduszczeniom nieprzyjaciela, znak to jest jeszcze małego serca. Nieprzyjaciel zaś nie dba o to, czy cię prawdziwymi czy też zmyślonymi rzeczami zwiedzie i omami! czy zamiłowaniem rzeczy obecnych, czy trwogą przyszłych złamie i obali. Niech się nie trwoży serce twoje, ani się lęka (6). Wierz we mnie (7) i miej ufność w miłosierdziu moim. Kiedy mniemasz, żeś bardzo oddalony ode mnie, częstokroć jestem bliżej ciebie. Kiedy rozumiesz że wszystko stracone dla ciebie, wtedy częstokroć nadchodzi chwila większej zasługi i nagrody. Nie jest wszystko stracone, kiedy rzecz obraca się przeciw chęci twojej. Nie powinieneś sądzić podług obecnego wrażenia: ani też tak się poddawać skądkolwiek przychodzącemu uciskowi, jak gdyby wszelka nadzieja wydźwignienia się odjętą ci była.

4. Noli putare te relictum ex toto, quamvis ad tempus tibi miserim aliquam tribulationem, vel etiam optatam subtraxerim consolationem; sic enim transitur ad regnum coelorum. Et hoc sine dubio magis expedit tibi et ceteris servis meis, ut exercitemini adversis, quam si cuncta ad libitum haberetis. Ego novi cogitationes absconditas: quia multum expedit pro salute tua, ut interdum sine sapore relinquaris, ne forte eleveris in bono successu et tibi ipsi placere velis in eo, quod non es. Quod dedi, auferre possum et restituere, cum mihi placuerit.

4. Nie sądź, żeś zupełnie opuszczony, chociaż ześlę na ciebie czasowe strapienie jakie, albo ci odejmę żądaną pociechę: albowiem jest to droga do królestwa Niebieskiego. Stąd bez wątpienia, tobie i innym sługom moim, pożyteczniej jest, abyście byli doświadczani przeciwnościami, aniżeli żebyście wszystko mieli podług woli waszej. Ja znam najskrytsze myśli: i wiem, że bardzo potrzeba do zbawienia twego, abyś doznawał niekiedy braku słodyczy, a to dlatego, iżby cię dobre powodzenie nie wzbijało w pychę, i aby przez marne upodobanie w sobie samym, nie zdawało ci się, że jesteś tym, czym nie jesteś. Co dałem mogę odjąć i zwrócić, kiedy mi się podoba.

5. Cum dedero, meum est; cum retraxero, tuum non tuli; quia meum est omne datum optimum et omne donum perfectum. Si tibi immisero gravitatem aut quamlibet contrarietatem, ne indigneris, neque concidat cor tuum; ego cito sublevare possum et omne onus in gaudium transmutare. Verumtamen justus sum et recommendabilis multum, cum sic facio tecum.

5. To co daję, moje jest; to co odbieram nie twoje: albowiem wszelkie dobro i wszelki dar doskonały, moje są. Jeśli ześlę na ciebie ucisk lub przeciwność jaką, nie narzekaj i serca nie trać, ja prędko podźwignąć, i wszelki smutek w wesele przemienić mogę. Zaiste jestem sprawiedliwy i godny uwielbienia, gdy tak z tobą czynię.

6. Si recte sapis et in veritate aspicis, nunquam debes propter adversa tam dejecte contristari, sed magis gaudere et gratias agere, imo hoc unicum reputare gaudium, quod affligens te doloribus non parco tibi. Sicut dilexit me Pater, et ego vos diligo, dixi dilectis discipulis meis: quos utique non misi ad gaudia temporalia, sed ad magna certamina; non ad honores, sed ad despectiones: non ad otium, sed ad labores; non ad requiem, sed ad afferendum fructum multum in patientia. Horum memento, fili mi, verborum.

6. Jeśli zdrowo sądzisz i w prawdzie się rozpatrujesz, nigdyś nie powinien tak bardzo zasmucać się przeciwnościami, lecz więcej cieszyć się nimi i za nie dziękować. I owszem mieć to sobie za osobliwsze wesele, że trapiąc cię boleściami, nie przepuszczam tobie (8). Jako mię umiłował Ojciec, i ja umiłowałem was (9), rzekłem do ukochanych uczniów moich: których wszakże nie posłałem na wesele doczesne, ale na wielkie boje; nie na zaszczyty, ale na zelżywości; nie na próżnowanie, ale na pracę; nie na wypoczynek, ale na zbieranie w cierpliwości obfitych owoców (10). Pomnij na te słowa, synu mój.

–––––––––––

Venerabilis Thomae a Kempis de Imitatione Christi libri quatuor. Praemissae sunt Orationes selectae et missae preces, nec non devotio viae crucis piissima. Editio stereotypa, accuratissime emendata. (Exemplar primum). Ratisbonae. Sumtibus G. Josephi Manz. 1854, pp. 192-196.

O naśladowaniu Jezusa Chrystusa ksiąg czworo, z łacińskiego przetłumaczył X. Alexander Jełowicki. Wydanie drugie. Poznań. Nakładem Księgarni Katolickiej. 1886, ss. 246-250.

Przypisy:

(1) Nah. I, 7.

(2) Psalm XVI, 7.

(3) Jer. XXXII, 27.

(4) Mt. VIII, 7.

(5) Mt. VI, 34.

(6) Jan XIV, 27.

(7) Jan XIV, 1.

(8) Job. VI, 10.

(9) Jan XV, 9.

(10) Jan XV, 16.

Cracovia MMXIII, Kraków 2013

Powrót do spisu treści
DE IMITATIONE CHRISTI
O naśladowaniu Chrystusa

POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ: