O NAŚLADOWANIU

JEZUSA CHRYSTUSA

KSIĄG CZWORO

TOMASZ À KEMPIS

––––––––

LIBER TERTIUS

De interna consolatione

KSIĘGA TRZECIA

O wewnętrznym pocieszeniu

––––––

CAPUT XXI.

Quod in Deo super omnia bona et dona requiescendum est

ROZDZIAŁ XXI.

Nad wszystkie dobra i dary w Bogu spoczywać należy

1. Super omnia et in omnibus requiesces, anima mea, in Domino semper, quia ipse est Sanctorum aeterna requies. Da mihi, dulcissime et amantissime Jesu, in te super omnem creaturam requiescere, super omnem salutem et pulchritudinem, super omnem gloriam et honorem, super omnem potentiam et dignitatem, super omnem scientiam et subtilitatem, super omnes divitias et artes, super omnem laetitiam et exultationem, super omnem famam et laudem, super omnem suavitatem et consolationem, super omnem spem et promissionem, super omne meritum et desiderium; super omnia dona et munera, quae potes dare et infundere, super omne gaudium et jubilationem, quam potest mens capere et sentire; denique super omnes Angelos et Archangelos et super omnem exercitum coeli; super omnia visibilia et invisibilia et super omne, quod tu, Deus meus, non es:

1. Uczeń. Nad wszystko i we wszystkim zawsze, duszo moja, spoczywaj w Panu, bo On sam jest wiecznym odpoczynkiem Świętych. O najsłodszy, o najmiłosierniejszy Jezu! daj mi w Tobie spocząć nad wszelkie stworzenie: nad wszelkie zdrowie i piękność, nad wszelką cześć i chwałę, nad wszelką moc i godność, nad wszelką bystrość i naukę, nad wszelkie bogactwa i sztuki, nad wszelką radość i wesele, nad wszelką pochwałę i sławę, nad wszelką słodycz i pociechę, nad wszelką nadzieję i obietnicę, nad wszelką zasługę i wszelkie pożądanie. Nad wszelkie łaski i dary, które mi dać i we mnie wlać możesz: nad wszelkie uniesienie i rozradowanie, jakie tylko myśl pojąć i uczuć może. Na koniec nad Aniołów i Archaniołów i nad wszystkie zastępy Niebieskie: nad wszystko widome i niewidome, i nad wszystko, czym nie jesteś, Ty, o Boże mój!

2. Quia tu, Domine Deus meus, super omnia optimus es, tu solus altissimus, tu solus potentissimus, tu solus sufficientissimus et plenissimus, tu solus suavissimus et solatiosissimus, tu solus pulcherrimus et amantissimus, tu solus nobilissimus et gloriosissimus super omnia: in quo cuncta bona simul et perfecta sunt et semper fuerunt et erunt. Atque ideo minus est et insufficiens, quidquid praeter te ipsum mihi donas et de te ipso revelas vel promittis, te non viso, nec plene adepto: quoniam quidem non potest cor meum veraciter requiescere nec totaliter contentari, nisi in te requiescat et omnia dona omnemque creaturam transcendat.

2. Ponieważ Ty, Panie i Boże mój, Tyś nad wszystko najlepszy; Ty jeden najwyższy; Ty jeden najpotężniejszy; Ty jeden najdostateczniejszy i najpełniejszy; Ty jeden najsłodszy, w Tobie jednym najobfitsze źródło pociechy. Ty jeden najpiękniejszy i najwięcej kochania godny; Ty jeden najszlachetniejszy i najchwalebniejszy nad wszystko; w Tobie jednym wszystkie dobra w pełnej doskonałości razem są i zawsze były i zawsze będą. I dlatego wszystko cokolwiek mi dajesz prócz siebie, wszystko, co mi o sobie samym objawiasz, albo przyrzekasz, mało jest i nie wystarcza mi, gdy Cię nie widzę i nie posiadam zupełnie. Zaiste bowiem, serce moje nie może ani prawdziwie spocząć, ani zupełnie się nasycić, dopóki nie spocznie w Tobie i nie wzniesie się nad wszelkie stworzenia i dary Twoje.

3. O mi dilectissime sponse Jesu Christe, amator purissime, dominator universae creaturae: quis mihi det pennas verae libertatis ad volandum et pausandum in te? O quando ad plenum dabitur mihi vacare et videre, quam suavis es, Domine Deus meus? Quando ad plenum recolligam me in te, ut prae amore tuo non sentiam me: sed te solum, supra omnem sensum et modum, in modo non omnibus noto. Nunc autem frequenter gemo et infelicitatem meam cum dolore porto; quia multa mala in hac valle miseriarum occurrunt, quae me saepius conturbant, contristant et obnubilant, saepius impediunt et distrahunt, alliciunt et implicant, ne liberum habeam accessum ad te, et ne jucundis fruar amplexibus, praesto semper cum beatis spiritibus. Moveat te suspirium meum, et desolatio multiplex in terra.

3. O mój najmilszy Oblubieńcze, Jezu Chryste, Miłośniku najczystszy, Władco wszelkiego stworzenia: któż mi da skrzydła prawdziwej wolności, abym wzleciał ku Tobie, i spoczął w Tobie (1). Kiedyż będzie mi to dane, abym w zupełnej swobodzie ducha, o Panie i Boże mój! mógł widzieć i kosztować słodkość Twoją (2). Kiedyż się tak zatopię w Tobie, o Panie mój! abym zachwycony miłością Twoją, nie czuł sam siebie, tylko samego Ciebie nad wszelkie czucie i sposób, a w sposób nie wszystkim znany? Teraz zaś często jęczę i nieszczęście moje z boleścią dźwigam. Bo na tym padole nędzy wiele wydarza się złych przygód, które mię częstokroć zasmucają i trwożą, i obejmują jakby chmurą jaką; częstokroć tamują i odrywają, przynęcają i wikłają, ażebym wolnego przystępu nie miał do Ciebie i nie spoczywał radośnie w objęciu Twoim, zawsze gotowym na przyjęcie dusz błogosławionych. Niech Cię wzruszy wzdychanie moje i wieloliczne na ziemi utrapienie moje.

4. O Jesu, splendor aeternae gloriae, solamen peregrinantis animae, apud te est os meum sine voce, et silentium meum loquitur tibi. Usquequo tardat venire Dominus meus? Veniat ad me pauperculum suum, et laetum faciat. Mittat manum suam, et miserum eripiat de omni angustia. Veni, veni: quia sine te nulla erit laeta dies aut hora, quia tu laetitia mea, et sine te vacua est mensa mea. Miser sum et quodammodo incarceratus et compedibus gravatus, donec luce praesentiae tuae me reficias ac libertati dones, vultumque amicabilem demonstres.

4. O! Jezu, Jasności chwały wiekuistej (3), pociecho pielgrzymującej duszy, przed Tobą bez głosu usta moje i milczenie moje woła ku Tobie! Dopókiż Pan mój przyjście swoje opóźniać będzie? O! niech przyjdzie do ubożuchnego sługi swego i niech go uweselić raczy. Niech poda swą rękę i wyrwie mię ze wszelkiego ucisku i nędzy. Przyjdź! przyjdź! bo bez Ciebie nie masz dnia wesołego, ani godziny, boś Ty weselem moim i bez Ciebie pusto w domu moim. Nędzny jestem i niejako więzień kajdanami obciążony: aż mię światłością obecności Twojej zasilisz, wolnością udarujesz i miłosierne Oblicze Twoje ukażesz mi.

5. Quaerant alii pro te aliud, quodcumque libuerit: mihi aliud interim nil placet nec placebit, nisi tu Deus meus, spes mea, salus aeterna. Non reticebo nec deprecari cessabo, donec gratia tua revertatur, mihique tu intus loquaris.

5. Chociażby wszyscy inni nie szukali Ciebie, a uganiali się za jakim bądź upodobaniem swoim: mnie jednak nic się nie podoba, i nic innego podobać nie będzie, jeno Ty, Bóg mój, nadzieja moja i wieczne zbawienie moje. Nie umilknę i nie przestanę błagać i wołać, dopóki mi nie wróci łaska Twoja, dopóki do mnie nie przemówisz w sercu moim.

6. Ecce adsum, ecce ego ad te venio, quia invocasti me. Lacrymae tuae et desiderium animae tuae, humiliatio tua et contritio cordis inclinaverunt me et adduxerunt ad te.

6. Chrystus. Oto jestem. Oto ja przy tobie, boś wzywał mię. Łzy twoje, pragnienie duszy twojej, upokorzenie się twoje, skrucha serca twojego nakłoniły mię i znowu przywiodły do ciebie.

7. Et dixi: Domine, invocavi te et desideravi frui te, paratus omnia respuere propter te. Tu enim prior excitasti me, ut quaererem te. Sis ergo benedictus, Domine, qui fecisti hanc bonitatem cum servo tuo secundum multitudinem misericordiae tuae. Quid habet ultra dicere servus tuus coram te, nisi ut humiliet se valde ante te, memor semper propriae iniquitatis et vilitatis? Non enim est similis tui in cunctis mirabilibus coeli et terrae. Sunt opera tua bona valde, judicia vera, et providentia tua reguntur universa. Laus ergo tibi et gloria, o Patris Sapientia: te laudet et benedicat os meum, anima mea et cuncta creata simul.

7. Uczeń. I rzekłem: Panie wzywałem Cię i gotów wszystkim wzgardzić dla Ciebie, pragnąłem posiadać Cię. Ty zaś pierwszy pobudziłeś mię, abym Cię szukał. Bądź więc błogosławiony, o Panie! który podług wielkości miłosierdzia Twego, tak wielkie dobrodziejstwo uczyniłeś słudze Twojemu. Cóż więcej mówić ma do Ciebie sługa Twój? jedno, aby się bardzo uniżył przed Tobą, pomnąc zawsze na nieprawość i na nędzę swoją? Nic bowiem nie masz podobnego Tobie we wszystkich cudownościach nieba i ziemi. Sprawy Twe doskonałe, sądy prawdziwe, a Opatrzność Twoja rządzi światem całym (4). Tobie więc cześć i chwała, o Mądrości Ojca! Niech Cię chwalą i błogosławią usta moje, dusza moja i wszystkie stworzenia społem.

–––––––––––

Venerabilis Thomae a Kempis de Imitatione Christi libri quatuor. Praemissae sunt Orationes selectae et missae preces, nec non devotio viae crucis piissima. Editio stereotypa, accuratissime emendata. (Exemplar primum). Ratisbonae. Sumtibus G. Josephi Manz. 1854, pp. 169-173.

O naśladowaniu Jezusa Chrystusa ksiąg czworo, z łacińskiego przetłumaczył X. Alexander Jełowicki. Wydanie drugie. Poznań. Nakładem Księgarni Katolickiej. 1886, ss. 221-226.

Przypisy:

(1) Psalm LIV, 7.

(2) Psalm XXXIII, 9.

(3) Hebr. I, 3.

(4) Psalm XVIII, 10. – Mądr. XIV, 3.

Cracovia MMXII, Kraków 2012

Powrót do spisu treści
DE IMITATIONE CHRISTI
O naśladowaniu Chrystusa

POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ: