O NAŚLADOWANIU

JEZUSA CHRYSTUSA

KSIĄG CZWORO

TOMASZ À KEMPIS

––––––––

LIBER TERTIUS

De interna consolatione

KSIĘGA TRZECIA

O wewnętrznym pocieszeniu

––––––

CAPUT XIV.

De occultis Dei judiciis considerandis, ne extollamur in bonis

ROZDZIAŁ XIV.

O rozważaniu skrytych sądów Bożych, abyśmy się nie pysznili z dobrych uczynków

1. Intonas super me judicia tua, Domine, et timore ac tremore concutis omnia ossa mea, et expavescit anima mea valde. Sto attonitus et considero, quia coeli non sunt mundi in conspectu tuo. Si in angelis reperisti pravitatem, nec tamen pepercisti, quid fiet de me? Ceciderunt stellae de coelo, et ego pulvis quid praesumo? Quorum opera videbantur laudabilia, ceciderunt ad infima, et qui comedebant panem angelorum, vidi siliquis delectari porcorum.

1. Uczeń. Zagrzmiały nade mną sądy Twoje, a od bojaźni i przestrachu wstrzęsły się wszystkie kości moje i dusza moja truchleje. Stoję zdumiały i widzę, że niebiosa nawet nie są czyste przed oczyma Twymi (1). Jeśli w Aniołach znalazłeś nieprawość (2) i nie przebaczyłeś im: a cóż to ze mną się stanie? Pospadały gwiazdy z nieba (3), a ja proch nędzny w cóż ufam? Ci, których czyny zdawały się chwalebne, spadli najniżej; i widziałem, że ci, którzy pożywali chleb Aniołów, pokochali się potem w bydlęcej strawie.

2. Nulla est ergo sanctitas, si manum tuam, Domine, retrahas. Nulla prodest sapientia, si gubernare desistas. Nulla juvat fortitudo, si conservare desinas. Nulla secura castitas, si eam non protegas. Nulla propria prodest custodia, si non adsit tua sacra vigilantia. Nam relicti mergimur et perimus, visitati vero erigimur et vivimus. Instabiles quippe sumus, sed per te confirmamur; tepescimus, sed a te accendimur.

2. Nie masz świętości, jeśli Ty Panie! umkniesz rękę Twoją. Na nic wszelka mądrość, jeśli Panie rządzić przestaniesz. Na nic wszelka moc i siła, jeśli Ty wsparcia odmówisz. Żadna czystość nie jest bezpieczna, jeśli Ty jej nie strzeżesz. Na nic własne czuwanie, jeśli Twoje święte czuwanie nie przyjdzie w pomoc. Albowiem opuszczeni, upadamy i giniemy, a gdy Ty wejrzysz na nas, podnosimy się i żyjemy. Jesteśmy bowiem niestali, lecz Ty nas utwierdzasz; stygniemy, lecz Ty nas zagrzewasz.

3. O quam humiliter et abiecte mihi de me ipso sentiendum est! quam nihili pendendum, si quid boni videar habere! O quam profunde submittere me debeo sub abyssalibus judiciis tuis, Domine, ubi nihil aliud me esse invenio, quam nihil et nihil! O pondus immensum, o pelagus intransnatabile, ubi nihil de me reperio, quam in toto nihil! Ubi est ergo latebra gloriae, ubi confidentia de virtute concepta? Absorpta est omnis gloriatio vana in profunditate judiciorum tuorum super me.

3. O, z jakąż pokorą i wzgardą sam o sobie mam sądzić! jak za nic mam ważyć wszystko, co mi się dobrem we mnie być zdaje! O! jak głęboko mam się uniżać przed niezgłębionymi sądami Twymi, Panie; przed którymi niczym jestem, i tylko niczym. O Mocy i Wielkości niezmierzona! O morze bez krańców! w którym wcale siebie nie znajduję, tak jak nie dostrzegam nicości we wszystkim. Gdzież się więc schroni próżna chwała? gdzie zarozumiałość we własną cnotę? W głębokości sądów Twoich Panie! zginęła chełpliwość moja.

4. Quid est omnis caro in conspectu tuo? Numquid gloriabitur lutum contra formantem se! Quomodo potest erigi vaniloquio, cujus cor in veritate subjectum est Deo? Non eum totus mundus eriget, quem veritas sibi subjecit; nec omnium laudantium ore movebitur, qui totam spem suam in Deo firmavit. Nam et ipsi, qui loquuntur, ecce omnes nihil; deficient enim cum sonitu verborum. Veritas autem Domini manet in aeternum.

4. Czymże jest wszelkie ciało przed obliczem Twoim? Czyż glina pysznić się ma przed tym, który ją ulepia (4). Jakże może wzdymać się próżnochwalstwem ten, którego serce w całej prawdzie poddało się Bogu? Kogo prawda sobie podbiła, tego i świat cały w dumę nie wzbije: a kto całą nadzieję swoją w Bogu położył, tego wszystkie razem usta pochlebców nie wzruszą. Albowiem i ci sami, którzy mówią, wszyscy są niczym, znikną jak dźwięk ich głosu: a prawda Pańska trwa na wieki (5).

–––––––––––

Venerabilis Thomae a Kempis de Imitatione Christi libri quatuor. Praemissae sunt Orationes selectae et missae preces, nec non devotio viae crucis piissima. Editio stereotypa, accuratissime emendata. (Exemplar primum). Ratisbonae. Sumtibus G. Josephi Manz. 1854, pp. 152-154.

O naśladowaniu Jezusa Chrystusa ksiąg czworo, z łacińskiego przetłumaczył X. Alexander Jełowicki. Wydanie drugie. Poznań. Nakładem Księgarni Katolickiej. 1886, ss. 203-205.

Przypisy:

(1) Job. XV, 15.

(2) Job. IV, 18; II Piotr. II, 4.

(3) Apok. VI, 13; VIII, 10.

(4) Izajasz XLV, 9; Rzym. IX, 20.

(5) Psalm CXVI, 2.

Cracovia MMXII, Kraków 2012

Powrót do spisu treści
DE IMITATIONE CHRISTI
O naśladowaniu Chrystusa

POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ: