O NAŚLADOWANIU

JEZUSA CHRYSTUSA

KSIĄG CZWORO

TOMASZ À KEMPIS

––––––––

LIBER SECUNDUS

Admonitiones ad interna trahentes

KSIĘGA DRUGA

Upomnienia skłaniające ku życiu wewnętrznemu

––––––

CAPUT VI.

De laetitia bonae conscientiae

ROZDZIAŁ VI.

O weselu dobrego sumienia

1. Gloria boni hominis testimonium bonae conscientiae. Habe bonam conscientiam, et semper habebis laetitiam. Bona conscientia valde multa potest portare, et valde laeta est inter adversa. Mala conscientia semper timida est et inquieta. Suaviter requiesces, si cor tuum te non reprehenderit. Noli laetari, nisi cum bene feceris. Mali nunquam habent veram laetitiam, nec internam sentiunt pacem; quia non est pax impiis, dicit Dominus. Et si dixerint: In pace sumus, non venient super nos mala, et quis nobis nocere audebit? ne credas eis; quoniam repente exsurget ira Dei, et in nihilum redigentur actus eorum, et cogitationes eorum peribunt.

1. Chwałą dobrego człowieka, jest świadectwo dobrego sumienia (1). Miej dobre sumienie, a zawsze wesele mieć będziesz. Dobre sumienie bardzo wiele znieść może, i wpośród przeciwności nie traci wesela. Złe sumienie jest zawsze trwożliwe i niespokojne. Słodkiego używać będziesz pokoju, jeśli serce twoje nic ci nie wyrzuca. Nie wesel się, jeno wtedy, gdy co dobrego uczynisz. Źli ludzie nie mają nigdy prawdziwego wesela, ani doznają wewnętrznego pokoju: albowiem nie masz pokoju bezbożnikom (2), mówi Pan. A gdyby mówili: Jesteśmy w pokoju, ani przyjdzie złe na nas (3): i któż poważy się nam szkodzić? nie wierz im, bo nagle powstanie gniew Boży i w niwecz obrócą się sprawy ich, i zaginą myśli ich.

2. Gloriari in tribulatione non est grave amanti; sic enim gloriari, est gloriari in cruce Domini. Brevis gloria, quae ab hominibus datur et accipitur. Mundi gloriam semper comitatur tristitia. Bonorum gloria in conscientiis eorum, et non in ore hominum. Justorum laetitia de Deo et in Deo est, et gaudium eorum de veritate. Qui veram et aeternam gloriam desiderat, temporalem non curat. Et qui temporalem quaerit gloriam, aut non ex animo contemnit, minus amare convincitur coelestem. Magnam habet cordis tranquillitatem, qui nec laudes curat nec vituperia.

2. Miłującemu Boga nie ciężko jest chlubić się w uciskach (4), albowiem tak chlubić się, jest to chlubić się w Krzyżu Pańskim (5). Krótką jest chwała, którą ludzie sobie wzajemnie dają. Chwale światowej smutek zawsze towarzyszy. Chwała dobrych jest w ich sumieniu, a nie w ustach ludzi. Wesele sprawiedliwych z Boga i w Bogu jest: a prawda jest ich weselem. Kto pragnie prawdziwej i wiecznej prawdy, ten o doczesną nie stoi. A kto szuka doczesnej chwały, albo nie pogardza nią z całej duszy, ten dowodzi, że mniej miłuje niebieską chwałę. Wielką spokojność serca ma ten, komu są obojętne wszelkie pochwały i nagany.

3. Facile erit contentus et pacatus, cujus conscientia munda est. Non es sanctior, si laudaris, nec vilior, si vituperaris. Quod es, hoc es; nec melior dici vales, quam Deo teste sis. Si attendis, quid apud te sis intus, non curabis, quid de te loquantur homines. Homo videt in facie, Deus autem in corde. Homo considerat actus, Deus vero pensat intentiones. Bene semper agere et modicum de se tenere humilis animae indicium est. Nolle consolari ab aliqua creatura, magnae puritatis et internae fiduciae signum est.

3. Kto ma czyste sumienie, ten rad ze wszystkiego i łatwo spokojnym będzie. Nie jesteś świętszym dlatego, że cię chwalą! ani też lichszym dlatego, że cię ganią. Czym jesteś, tym jesteś: a to co powiedzą o tobie, nie odmieni tego, czym jesteś przed obliczem Boga. Jeżeli bacznie zważasz na to, czym jesteś wewnątrz u siebie, nie będziesz dbał o to, co ludzie mówią o tobie. Człowiek twarz widzi, a Bóg patrzy na serce (6). Człowiek sądzi podług uczynku, a Bóg chęci zważa. Zawsze dobrze czynić, a skromnie trzymać o sobie, jest to znamię pokornej duszy. Nie chcieć pociechy od żadnego stworzenia, jest to znamię wielkiej czystości ducha i wewnętrznej ufności.

4. Qui nullum extrinsecus pro se testimonium quaerit, liquet, quod totaliter se Deo commisit. Non enim qui se ipsum commendat, ille probatus est, ait beatus Paulus, sed quem Deus commendat. Ambulare cum Deo intus, nec aliqua affectione teneri foris, status est interni hominis.

4. Kto nie szuka zewnątrz żadnych świadectw za sobą, znać, że się zupełnie Bogu poruczył. Albowiem, mówi św. Paweł, nie ten jest doświadczony, który sam siebie zaleca, ale ten, którego Bóg zaleca (7). Chodzić z Bogiem wewnątrz, a nie przywiązywać się do rzeczy zewnętrznych, jest to stan wewnętrznego człowieka.

–––––––––––

Venerabilis Thomae a Kempis de Imitatione Christi libri quatuor. Praemissae sunt Orationes selectae et missae preces, nec non devotio viae crucis piissima. Editio stereotypa, accuratissime emendata. (Exemplar primum). Ratisbonae. Sumtibus G. Josephi Manz. 1854, pp. 85-88.

O naśladowaniu Jezusa Chrystusa ksiąg czworo, z łacińskiego przetłumaczył X. Alexander Jełowicki. Wydanie drugie. Poznań. Nakładem Księgarni Katolickiej. 1886, ss. 132-135.

Przypisy:

(1) II Kor. I, 12.

(2) Iz. LVII, 21.

(3) Jer. V, 12.

(4) Rzym. V, 3.

(5) Galat. VI, 14.

(6) I Król. XVI, 7.

(7) II Kor. X, 18.

Cracovia MMX, Kraków 2010

Powrót do spisu treści
DE IMITATIONE CHRISTI
O naśladowaniu Chrystusa

POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ: