O NAŚLADOWANIU

JEZUSA CHRYSTUSA

KSIĄG CZWORO

TOMASZ À KEMPIS

––––––––

LIBER SECUNDUS

Admonitiones ad interna trahentes

KSIĘGA DRUGA

Upomnienia skłaniające ku życiu wewnętrznemu

––––––

CAPUT III.

De bono pacifico homine

ROZDZIAŁ III.

O dobrym spokojnym człowieku

1. Pone te primus in pace, et tunc poteris alios pacificare. Homo pacificus plus prodest, quam bene doctus. Homo passionatus etiam bonum in malum trahit et faciliter malum credit. Bonus pacificus homo omnia ad bonum convertit. Qui bene in pace est, de nullo suspicatur; qui autem male contentus est et commotus, variis suspicionibus agitatur, nec ipse quiescit, nec alios quiescere permittit. Dicit saepe, quod dicere non deberet, et omittit, quod sibi magis facere expediret. Considerat, quod alii facere tenentur, et negligit, quod ipse tenetur. Habe ergo primo zelum super te ipsum, et tunc juste zelare poteris etiam proximum tuum.

1. Naprzód sam siebie zachowaj w pokoju, a wtedy będziesz mógł drugich uspokajać. Człowiek spokojny więcej się przyda, niźli człowiek uczony. Człowiek namiętny, nawet i dobre na złe tłumaczy, a złemu łatwo zawierza. Dobry spokojny człowiek wszystko na dobre obraca. Kto stale trwa w pokoju, ten nikogo nie posądza; kto zaś jest niespokojnym i na swoim nie poprzestaje, ten rozmaitymi podejrzeniami targany bywa: i ani sam spocznie, ani drugim spocząć dozwoli. Często mówi, czego mówić nie powinien: a nie czyni tego, co by mu bardziej czynić należało. Uważa, co drudzy czynić powinni, a zaniedbuje własnych obowiązków. A przeto miej naprzód gorliwą baczność na samego siebie, a wtenczas dopiero będziesz miał prawo rozciągnąć gorliwość twoją i do bliźnich twoich.

2. Tu bene scis facta tua excusare et colorare, et aliorum excusationes non vis recipere. Justius esset, ut te accusares, et fratrem tuum excusares. Si portari vis, porta et alium. Vide, quam longe es adhuc a vera caritate et humilitate, quae nulli novit irasci vel indignari, nisi tantum sibi. Non est magnum, cum bonis et mansuetis conversari; hoc enim omnibus naturaliter placet, et unusquisque libenter pacem habet, et secum sentientes magis diligit. Sed cum duris et perversis aut indisciplinatis aut nobis contrariantibus pacifice posse vivere, magna gratia est et laudabile nimis virileque factum.

2. Umiesz dobrze tłumaczyć i barwić uczynki twoje, a cudzego tłumaczenia się przyjmować nie chcesz. Słuszniej by było, abyś siebie obwiniał, a wymawiał brata twego. Jeśli chcesz, aby cię drudzy znosili, znoś drugich. Patrz, jak ci jeszcze daleko do owej prawdziwej miłości i pokory, która na nikogo nie umie się gniewać, albo obruszać, jeno na siebie. Nie wielka to rzecz, umieć obcować z dobrymi i łagodnymi: to bowiem z przyrodzenia wszystkim się podoba; bo każdy lubi spokój, i bardziej miłuje tych, którzy z nim się zgadzają. Lecz z ludźmi cierpkimi, przewrotnymi, niekarnymi, albo nam przeciwnymi, umieć żyć w pokoju; zaiste wielka to jest łaska i dzieło mężnej cnoty, a bardzo chwalebne.

3. Sunt, qui se ipsos in pace tenent et cum aliis etiam pacem habent. Et sunt, qui nec pacem habent, nec alios in pace dimittunt; aliis sunt graves, sed sibi semper graviores. Et sunt, qui se ipsos in pace retinent et ad pacem alios reducere student. Est tamen tota pax nostra in hac misera vita potius in humili sufferentia ponenda, quam in non sentiendo contraria. Qui melius scit pati, majorem tenebit pacem. Iste est victor sui et dominus mundi, amicus Christi et heres coeli.

3. Są, którzy i sami trwają w pokoju, i z drugimi pokój zachowują. Są, którzy i sami nie mają pokoju i drugim go nie dają: tacy wielkim są ciężarem dla drugich, a jeszcze większym dla siebie. Na koniec są, którzy i sami siebie zachowują w pokoju i drugim przywrócić go usiłują. A jednak cały nasz pokój w tym nędznym życiu zależy raczej na pokornym i cierpliwym znoszeniu przeciwności, aniżeli na tym, żeby ich nie czuć i nie doświadczać. Kto lepiej umie cierpieć, ten doskonalszy pokój mieć będzie. Ten jest zwycięzcą samego siebie i panem świata, przyjacielem Chrystusa i dziedzicem Nieba.

–––––––––––

Venerabilis Thomae a Kempis de Imitatione Christi libri quatuor. Praemissae sunt Orationes selectae et missae preces, nec non devotio viae crucis piissima. Editio stereotypa, accuratissime emendata. (Exemplar primum). Ratisbonae. Sumtibus G. Josephi Manz. 1854, pp. 79-81.

O naśladowaniu Jezusa Chrystusa ksiąg czworo, z łacińskiego przetłumaczył X. Alexander Jełowicki. Wydanie drugie. Poznań. Nakładem Księgarni Katolickiej. 1886, ss. 126-128.

Cracovia MMX, Kraków 2010

Powrót do spisu treści
DE IMITATIONE CHRISTI
O naśladowaniu Chrystusa

POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ: