ISTOTNA TREŚĆ I CEL

KONSTYTUCJI TOWARZYSTWA JEZUSOWEGO

ŚW. IGNACY LOYOLA

Homines mundo crucifixos et quibus mundus ipse sit crucifixus vitae nostrae ratio nos esse postulat; homines, inquam, novos, qui suis se affectibus exuerint ut Christum induerent, sibi mortuos ut justitiae viverent; qui, ut Divus Paulus ait, in laboribus, in vigiliis, in jejuniis, in castitate, in scientia, in longanimitate, in suavitate, in Spiritu Sancto, in charitate non ficta, in verbo veritatis, se DEI ministros exhibeant; et per arma justitiae, a dextris et a sinistris, per gloriam et ignobilitatem, per infamiam et bonam famam, per prospera denique et adversa, magnis itineribus ad coelestem patriam et ipsi contendant, et alios etiam quacumque possunt ope studioque compellant, maximam DEI gloriam semper intuentes.

Konstytucje nasze wymagają od nas, abyśmy byli ludźmi ukrzyżowanymi światu, którym też i świat jest ukrzyżowany (1); ludźmi nowymi, którzy wyzuli się z uczuć miłości własnej, aby przyoblec się w Chrystusa (2), i umarli dla siebie, aby żyć dla sprawiedliwości. Mają to być ludzie, którzy – żeby posłużyć się słowami św. Pawła (3) – w pracach, w czuwaniach, w postach, w czystości, z wielkodusznością i łagodnością, w Duchu Świętym, w miłości nieobłudnej, w słowie prawdy okazują się sługami Bożymi, a przez oręż sprawiedliwości, tak zaczepny jak i odporny, przez chwałę i wzgardę, przez zniesławienie i dobrą sławę, przez pomyślność wreszcie i niepowodzenie i sami pospiesznymi marszami zdążają do Ojczyzny niebieskiej, i innych wszelką, jaką tylko mogą, pomocą i staraniem do tego przynaglają, mając zawsze na oku jak największą chwałę Bożą. To jest istotna treść, to jest cel naszych Konstytucji.

~~~~~~~~~~~

Thesaurus Spiritualis Societatis Jesu, Lutetiae Parisiorum 1858, pag. 620.

Św. Ignacy Loyola (a), Pisma wybrane. Komentarze, t. I, Kraków, ss. 465-466. (b)

––––––––––––––––

Przypisy:

(1) Gal. 6, 14.

(2) Ef. 4, 24.

(3) 2 Kor. 6, 5-8.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

(a) "Św. Ignacy Loyola (Ignatius), Wyznawca, – święto 31 lipca.

Ur. na zamku Loyola w r. 1491 jako trzynaste dziecko Beltrana Yañez de Oñe y Loyola, otrzymał na chrzcie św. imię Innigo, św. patrona tych stron, które zmienił na «Ignacego» dopiero gdy został generałem zakonu. Młodość spędził u krewnych, najpierw skarbnika królewskiego Velasqueza, potem wicekróla Nawarry, Manrique de Lava. Gdy w r. 1521 Francuzi napadli na Nawarrę, znalazł się wśród obrońców oblężonej Pampeluny. Ranny ciężko, dostał się do niewoli, jednakowoż Francuzi, ceniąc jego męstwo, udarowali go wolnością i odstawili na zamek rodzinny. Podczas długiej rekonwalescencji wpadł mu do ręki słynny żywot Chrystusa Pana Ludolfa de Saxia i żywoty Świętych. Wybiła godzina łaski: postanowił przejść na służbę Boskiego Króla i walczyć o Jego w świecie panowanie. Stał się żebrakiem wędrownym; dwa lata przepędził w samotnej grocie pod Manrezą, gdzie dusza jego oczyściła się z wszelkich przywiązań ziemskich i wzniosła na wyżyny obcowania z Bogiem. Tu powstały w głównym już zarysie jego «Ćwiczenia duchowne». O żebranym chlebie pielgrzymował do Ziemi Świętej. Wróciwszy postanowił przygotować się do kapłaństwa i mając już lat 33 zaczął wśród chłopców szkolnych pobierać naukę łaciny. W r. 1528 rozpoczął studia na uniwersytecie paryskim, najpierw przez 4 lata filozofii, potem przez 2 dalsze teologii. Tu zetknął się z ludźmi, którzy mieli być później jego najbliższymi współpracownikami: Franciszkiem Ksawerym, Piotrem Faberem, Laynezem, Salmeronem, Rodriguezem i Bobadillą. W r. 1534 dnia 15 sierpnia złożyli wspólnie śluby ubóstwa i czystości na Montmartre z zamiarem udania się po ukończeniu studiów na pracę misyjną do Palestyny. Kiedy w r. 1537 przybyli do Wenecji, by wyruszyć za morze, okazało się, że zamiar ten z powodu wojny z Turcją był niewykonalny. Udali się więc do Rzymu, by się poświęcić na służbę Kościoła i stawić do dyspozycji Ojca Świętego. Papież Paweł III zatwierdził ich konstytucję; dnia 27 września 1540 r. powstał zakon «Towarzystwa Jezusowego». W następnym roku Ignacy wybrany został jednogłośnie generalnym przełożonym, lecz dopiero po drugim głosowaniu na naleganie spowiednika przyjął wybór. Przez lat 15 kierował zakonem. Założył «kolegium rzymskie» i «kolegium niemieckie» dla ratowania ginących w protestantyzmie Niemiec. Wysłał swych zakonników na misje do Indyj i Ameryki. Zakon posiadał już pod koniec jego życia ok. 1000 członków, 101 domów, 12 prowincyj zakonnych. W ostatnich latach życia Ignacy podupadł bardzo na zdrowiu; umarł cicho, prawie niepostrzeżenie 31 lipca r. 1556. Beatyfikowany w r. 1609, kanonizowany w r. 1622. – Wielki ruch odrodzenia katolickiego w XVI i XVII wieku, tzw. kontrreformacja, ma niewątpliwie w Ignacym jednego z czołowych przedstawicieli. Jest on i będzie na zawsze wielkim wychowawcą religijnym ludzkości przez swoje «ćwiczenia duchowne» (exercitia spiritualia), które dały początek tak zbawiennym dla odnowienia i umocnienia dusz rekolekcjom. Drugim wiekopomnym dziełem Ignacego to zakon, który stworzył: Towarzystwo Jezusowe, zakon tak odmienny od istniejących dotąd, dostosowany do potrzeb chwili, ów «pierwszy legion» Kościoła". – Biskup Karol Radoński, Święci i Błogosławieni Kościoła Katolickiego. Encyklopedia Hagiograficzna. Warszawa – Poznań – Lublin [1947], ss. 185-186.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

(b) Zob. 1) O. Gabriel Hevenesi SI, Maksymy świętego Ignacego. 2) Ks. Jan Badeni SI, Życie św. Ignacego Loyoli, założyciela zakonu Towarzystwa Jezusowego.

(Przypisy literowe od red. Ultra montes).

POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ: