USTAWY DUCHOWE
O. JAN TAULER OP
–––––––
ROZDZIAŁ XXV
O połączeniu ducha z Bogiem
Najpewniejszym środkiem otrzymania skarbów duchowych, jest odosobnienie, rozmyślanie nieprzerwane i ciche, nad swoimi ułomnościami; zagłębianie się z głęboką adoracją w ranach Jezusa Chrystusa, pilne wykonywanie cnotliwych uczynków i znoszenie przygód lub powodzeń z jednaką zawsze spokojnością. Wszystko uważaj naówczas jako dary Boga, których twoja słabość nie umie ocenić zarówno, ale za które twa wiara każe ci składać jednakowe dzięki a dobra wola każe je składać nieustannie.
Źródłem zaś wszystkiego złego jest próżne zajęcie zmysłów rzeczami zewnętrznymi, niepotrzebne i czcze mowy, tudzież związki i zażyłości z ludźmi do niczego nie prowadzące. A zatem zbrój się w niechęć i wzgardę dla płochych zachciewań i dla rozkoszy świeckich, które cię oddalają od Boga; skupiaj się w sobie jak najpilniej o ile niedołężność natury ku temu jest zdolna; zanurzaj się w pokorze i rezygnacji, odwracaj oczy ciała od przedmiotów widomych a nie miej przed oczyma duszy nic takiego, co by mogło zakłócić jej pokój i niewinność. Niechaj żadne obrazy i widziadła znikomych stworzeń nie odrywają ducha twego od kontemplacji prawdy wiecznej; niechaj woli twej nie opanowują żadne troski, rozkosze, niepokoje i żądania, odnoszące się do ziemskich dobytków. Utrzymuj skierowanego ducha i skierowaną wolę ku niebu, gorliwymi modłami, płonącą tęsknotą, w umysłowym uniesieniu. Przyuczaj twe serce do wiernego i miłosnego przywiązania dla Boga. Posiadaj bogactwa wewnętrzne i światowe bez żadnego w nich upodobania, w szczerym ubóstwie ducha. Niechaj w umyśle, w sercu, w pamięci, w całym twoim jestestwie przodkuje wszystkiemu istota przedwieczna, dobro najwyższe, cel twój ostateczny. Wtenczas dusza twoja wezbrana całą swą władzą zatopi się w Bogu a pogrążona w odrętwieniu pełnym słodyczy i w najswobodniejszym spokoju, słuchać będzie Jego głosu. Skoro cię powoła do doskonałego stopnia duchowości, porzuć zaraz kontemplację i ćwiczenia własnego wyboru, by nurtować w morzu zachwycenia i nieskończonej adoracji. Roztoczy się około twej duszy święty cień i milczenie pełne znaczenia, rozwinie się przed nią jasny obraz nicestwa wszystkich stworzeń, zabłyśnie jej światłość nadzwyczajna, światłość, która idzie od Boga, światłość, która jest Bogiem.
Wszystkie ćwiczenia, kontemplacje, rozmyślania, modlitwy, posty, czuwania, mają dążyć ku połączeniu miłosnemu, o którym mówiono: ale trzeba ich używać z ostrożnością i umiarkowaniem i w tym tylko jedynie celu. Dlatego wierni tak rzadko dostępują jedności w Bogu, iż nie mają wytrwałości, iż nie starają się przy wykonaniu ćwiczeń wyniszczać w sobie pożądliwości i przywar, a nie nabywają czystości serca i nie unikają roztargnienia przy tęsknocie do Boga. Wszelako żadne stworzenie nie mogłoby na tej ziemi trwać nieprzerwanie w kontemplacyjnym ćwiczeniu a powyższe wskazówki podałem tylko jako przedmioty rozmyślania nie zaś jako obraz stosunków, które by z łatwością utwierdzić się dały.
Kiedy się uczujesz porwanym do połączenia się z Bogiem, bądź wdzięczny i raduj się; kiedy zaś spostrzeżesz upadek ducha, ubolewaj, żałuj, i zstępuj w siebie głęboko. Może ci to będzie trudnym z początku, ale się nie odstręczaj; bo to czego zrazu bez mozołu uczynić nie mogłeś, nieraz wskutek wytrwałości stało ci się łatwym a nawet przez przyzwyczajenie miłym. Wyobraź sobie: że widzisz się przed obliczem Najwyższego, który jest istotnie w każdym miejscu przytomny, i że słyszysz święty głos Jego przemawiający do ciebie: "Synu mój, chcę byś wszedł w siebie samego, byś się oderwał od rzeczy znikomych, byś żył w czystości serca a odwrócił umysł twój od starań ziemskich. Chcę byś ani wolą ani miłością nie miał się ku przedmiotom widocznym". Usłuchaj tego głosu zbawienia z mocnym postanowieniem, a dusza twoja ogarnięta miłością, niechaj zapragnie skupionymi władzami wznieść się do Boga i dostąpić z Nim jedności.
W tym zależy cała świętość prowadząca łacno do najwyższego kresu doskonałości. Jakże mało osób kwapi się do niej? gdy przeciwnie tłumy ludzi mozolą się pracami zupełnie bezskutecznymi, tracą dzień po dniu nie uczyniwszy żadnego postępu duchowego, zaniedbują swej wiekuistej przyszłości i w takim pogrążeni są zaślepieniu, iż nawet napominających nie mogą zrozumieć. Tak więc niepamięć o Bogu pociąga za sobą głupotę i dumną głupotę! Nie bądźmyż podobnymi do tych nieszczęśliwych braci naszych, pracujmy nad wyswobodzeniem dusz spod panowania grzechu a w tym celu uciekajmy się do Boga i w Jego objęciach zostańmy. Tam się skończy nasza walka ze światem, bo świat nic wspólnego mieć nie może z Bogiem, a nas to właśnie oddziela od Boga, co mamy ze świata, to jest złe skłonności, pożądliwości i własna wola. Nie mogąc tych przywar zwyciężać bez pomocy łaski wyznawajmyż przed Panem najpokorniej ułomności nasze, słabość i nikczemność; ofiarujmy uczynki nasze nie przypisując sobie żadnej dobroci, bo im to czynić będziesz szczerzej i bardziej miłośnie tym bardziej uświęcisz siebie i życie twoje.
Zaprzestańcież na koniec Chrześcijanie, szukać szczęścia waszego w znikomych stworzeniach, z którymi dusza nieśmiertelna zespolić się żadną miarą nie może; bądźcie raczej połączeni z nieśmiertelną wielkością dobrotliwego Boga. Pogardzając wszystkim, pokładajcie wszystkie nadzieje wasze w Panu i nie miejcie innego życzenia krom istotowego, iż tak rzekę połączenia z esencją bóstwa. Ofiarujmy się więc Bogu, a razem z sobą ofiarujmy wszystkie stworzenia i przywiązania jakie tylko dla nich czujemy. Poświęcając ku chwale Jego, oddając pod świętą Jego wolę co tylko poświęcić i oddać możemy, postąpimy bardziej w doskonałości jednogodzinnym aktem rezygnacji duchowej, aniżeli byśmy mogli postąpić długoletnimi pokutami, z własnej woli poczętymi.
O. Jan Tauler OP
–––––––––
Jana Taulera zakonu św. Dominika Ustawy duchowe, dzieło z XIV wieku. Tłumaczenie polskie przejrzał i wydał ks. Z. Golian. W Krakowie 1852, ss. 248-253.
( PDF )
© Ultra montes (www.ultramontes.pl)
Powrót do spisu treści dzieła o. Jana Taulera OP pt.
POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ: