DOGMATYKA KATOLICKA

CZĘŚĆ OGÓLNA

KRÓTKO NAPISAŁ

KS. JACEK TYLKA

V. Traktat

O Kościele Chrystusowym

"Kościół" (jest to) "filar i utwierdzenie prawdy" (1 Tym. 3, 15).

Część I.

O Kościele Chrystusowym w ogóle

Rozdział III.

O ZNAMIONACH KOŚCIOŁA

Artykuł II.

Znamiona te przysługują tylko Kościołowi rzymsko-katolickiemu

Teza LXXXI. Kościół rzymsko-katolicki posiada sam jeden te cztery znamiona; a zatem on jest jedynym Kościołem prawdziwym.

Teza ta jest pewną.

1. Kościół rzymsko-katolicki posiada znamię jedności. Wszyscy bowiem w tym Kościele wierni, rozproszeni po całym świecie, wyznają jedną i tę samą wiarę, używają tych samych Sakramentów świętych i są podlegli jednej najwyższej Głowie czyli rzymskiemu Biskupowi, Papieżowi. Ta jedność w Kościele rzymsko-katolickim jest tak w oczy wpadająca, iż przeciwnicy nie wahali się zawyrokować o nim, iż nie ma w nim żadnego postępu, tylko ustawiczny zastój panuje. O tej jedności Kościoła św. Ireneusz powiada (adv. haer. l. 1. c. 10): "Jak słońce w całym świecie jest jedno i to samo, tak i światło prawdy (w Kościele) wszędzie świeci i oświeca wszystkich ludzi".

2. W Kościele rzymsko-katolickim bywa opowiadaną nauka, której przepisy tchną największą świętością, nakazują unikać najmniejszego cienia grzechu, a wykonywać cnotę. Podobnie nad Sakramenty św. i ofiarę Mszy św. nie można sobie pomyśleć nic skuteczniejszego, co by mogło lepiej doprowadzić ludzi do świętości. – A w końcu i Przełożonych w tym Kościele, w myśl Jezusa Chrystusa, nie powinno być inne zadanie, jak aby uświęcać dusze wiernych ich pieczy powierzonych. Było też zawsze w tym Kościele od najdawniejszych czasów wielkie mnóstwo Świętych. To znamię przyznają Kościołowi rzymsko-katolickiemu sami nawet heretycy. I tak Luter pisze (ep. ad duos Paroch. de Anabapt.): "Ja twierdzę, że pod Papiestwem... jest wielu... wielkich Świętych".

3. Kościół rzymsko-katolicki posiada znamię powszechności, bo on zdoła pomieścić w swoim łonie wszystkich ludzi; rozpościera on się po całym świecie. A chociaż w jednym miejscu jest mniejsza liczba katolików, a w drugim większa, nie ma przecież żadnej części świata, gdzie by ich nie było. To znamię miał na pamięci św. Augustyn, kiedy pisze (serm. 46. al. 165. de temp. c. 8. n. 18): (Kościół) "jest jakby winna macica... wszędzie rozpostarty". Wreszcie Kościół ten, pamiętny na słowa Zbawiciela: "Idąc, nauczajcie wszystkie narody", ciągle stara się o rozpostarcie Królestwa Bożego i ustawicznie coraz to nowych zwolenników zyskuje.

4. Kościół rzymsko-katolicki posiada charakter apostolski, bo wywodzi swój początek od Apostołów; nauka w tym Kościele jest taką, jaką głosili Apostołowie; a wreszcie w tym Kościele Biskupi są następcami Apostołów. Wszyscy bowiem zachowują łączność z Papieżem i od niego otrzymują część trzody Chrystusowej do rządzenia czyli pewną diecezję. To znamię miał na myśli św. Cyprian, kiedy mówi (ep. 55. 1. ad Antonian.): "Pisałeś, abym kopię tychże listów do Korneliusza (Papieża) kolegi naszego przesłał, aby wiedział, że ty z nim, to jest z katolickim Kościołem, myślisz". Tym charakterem apostolskim zawsze jaśniał Kościół rzymsko-katolicki.

W końcu zaznaczamy, iż nie możemy tu rozbierać wszystkich zarzutów, jakie temu Kościołowi czynią przeciwnicy; niektórzy dopatrują się nawet w apostolskich czasach wierzeń bardzo odmiennych i mówią o Kościele "Pawłowym" i "Piotrowym" (por. X. Pawlickiego, O początkach chrześcijaństwa); stwierdzamy tylko, że kiedy wszystkie sekty rozpadają się obecnie coraz bardziej, Kościół rzymsko-katolicki stoi najsilniej zjednoczony.

Dogmatyka katolicka. Część ogólna. Krótko napisał X. J. Tylka. Drugie wydanie. Tarnów 1900, ss. 329-330.

© Ultra montes (www.ultramontes.pl)
Kraków 2005