Te stopniowe zmiany w liturgicznej praktyce były konieczne aby przyzwyczaić katolików do nowej eklezjologii oraz przemożnego poczucia stałej i "usprawiedliwionej" zmiany. Utrzymywanie ludzi w stanie wytrącenia z równowagi nowym nauczaniem i zachodzącymi adaptacjami liturgicznymi powoduje niestałość w życiu duchowym, zwłaszcza w okresie gdy samo społeczeństwo zaznaje bardzo poważnych wstrząsów, wojen i rewolucji. Mimo to pojawiło się wielu katolików, którzy nie zaaprobowali tych zmian. Nie zwiodła ich zasada stopniowej zmiany, toteż wybuchła rewolucja innego rodzaju. Rewolta duchowieństwa i świeckich – ograniczająca się przeważnie do poziomu parafii – dotyczyła tego, co przedkładano im wtedy jako katolicki obrzęd. 20 marca 1965 roku organizacja Catholic Traditionalist Movement opublikowała manifest wyrażający wielki niepokój z powodu "pierwszej fazy szeroko zakrojonego planu zmierzającego do «sprotestantyzowania» całego katolickiego Kościoła". Mimo, że autorzy tej pracy wyrażali przekonanie, iż liturgiczne zmiany były bardzo niepopularne, to później okazało się to nieprawdą. Na początku mogło się wydawać, że ruch przeciwny zmianom w liturgii i wierze w alarmującym tempie zyskuje nowych członków, ale moderniści tym się nie martwili. "Wytrzymali do końca" w swoich planach stopniowego wprowadzania zmian we wszystkich kościołach świata i wysiłki te miały wkrótce wydać swoje owoce. Zmniejszyła się ilość marszów na Rzym organizowanych w celu powrotu łacińskiej Mszy, a w końcu zanikły one całkowicie. W miarę jak ludzie słuchali wygłaszanych z ambon co niedzielę uzasadnień dla wprowadzania nowych obrzędów zaczęli akceptować "ducha Vaticanum II" w "posłuszeństwie" wobec sposobu w jaki "duch" tchnie do Kościoła powiew świeżego powietrza. Pośród wielu sofistycznych ataków modernistów skierowanych wobec tych, którzy pierwsi podjęli walkę o zachowanie Tradycji było wskazywanie fałszywego związku prawowitych zmian duszpasterskich dokonanych w pierwszej połowie dwudziestego wieku z rewolucyjnymi zmianami liturgicznymi zaproponowanymi w drugiej połowie. Ks. C. J. McNaspy SJ przelał swe myśli na papier w książce Our Changing Liturgy (1965) gdzie możemy przeczytać jak w protekcjonalnym tonie daje nam przykład błędnego pouczania (s. 17):

"Ponadto, tradycjonaliści mogliby spokojniej podejść do zmian dokonanych przez Sobór i wprowadzania ich w życie gdyby się zastanowili nad liczbą znaczących zmian w praktyce liturgicznej ostatnich lat, do których ludzie się generalnie przyzwyczaili. Starsi z nas mogą sobie przypomnieć czasy gdy odkładano Pierwszą Komunię niemal do wieku młodzieńczego; wielu z nas może wydobyć z pamięci jak to w okresie międzywojennym codzienny mszał wszedł do powszechnego użytku; wszyscy z pewnością pamiętają ważne zmiany w zasadach postu eucharystycznego. A jeśli chodzi o porę odprawiania Mszy, to przypominam sobie znakomitego średniowiecznego latynistę, księdza Otta Kuhnmuencha mówiącego mi w 1937 roku, że doczekam się wieczornych Mszy. Uważałem wtedy, że dał się ponieść swojemu optymizmowi. Nikt ze znanych mi osób nie zaproponowałaby odwołania żadnej z tych zmian. A tymczasem jeszcze kilka lat przed ich upowszechnieniem każda z nich wydawała się nie do pomyślenia".

Taką błędną logiką karmi się ludzi po to by zaczęli łączyć prawdziwe zmiany duszpasterskie wspomagające wiernych we wzroście duchowym z rewolucyjnymi i doktrynalnymi zmianami dokonanymi w Świętej Liturgii – zmianami, które oddziałują nie tylko na zwykłe duszpasterskie praktyki katolickiego kultu, lecz również na samą jego prawdziwą i doktrynalnie zdrową naturę. Ale taka jest metoda działania modernistów.

Novus Ordo Missae staje się obligatoryjna: i co dalej?

Prześledziliśmy wydarzenia, które doprowadziły do promulgacji Novus Ordo Missae Pawła VI w 1969 roku. Wszelki konserwatywny opór wobec tych zmian zderzył się z postawą "utrzymania kierunku", niewzruszoną do tego stopnia, że katolicy zaczęli uważać, iż każdy, kto się tym zmianom sprzeciwiał był w jakiś sposób przeciwny także samemu Kościołowi. To nastawienie trwa po dzień dzisiejszy. Zobaczyliśmy również jak wykorzystuje się Sacrosanctum Concilium do usprawiedliwienia liturgicznego fałszerstwa znanego pod nazwą Novus Ordo Missae oraz wszystkiego co się z niego wylęgło. Przyjrzyjmy się kilku nowym naukom by zobaczyć jak stosowano je w przeciągu ostatnich czterdziestu lat.

Zgodnie z dokumentem należało uruchomić dwa zagadnienia kluczowe dla "reformy liturgii", a mianowicie: wprowadzenie do ceremonii liturgicznych języka narodowego oraz adaptację liturgii (znaną też jako inkulturację) do potrzeb człowieka współczesnego.

W Sacrosanctum Concilium język narodowy jest wprowadzony w następujący sposób:

KL 36.

"§1. W obrzędach łacińskich zachowuje się używanie języka łacińskiego, poza wyjątkami określonymi przez prawo szczegółowe.

§2. Ponieważ jednak i we Mszy świętej, i przy sprawowaniu sakramentów, i w innych częściach liturgii użycie języka ojczystego nierzadko może być bardzo pożyteczne dla wiernych, można mu przyznać więcej miejsca, zwłaszcza w czytaniach i pouczeniach, w niektórych modlitwach i śpiewach, stosownie do zasad, które w tej dziedzinie ustala się szczegółowo w następnych rozdziałach".

Chociaż wyłączne używanie języka łacińskiego na Mszy i podczas udzielania Sakramentów nie jest samo w sobie kwestią doktrynalną, to istnieją racje przemawiające za nieprzerwanym używaniem łaciny jako języka obrządku łacińskiego gdyż dzięki temu na całym świecie może być zapewniona jedność kultu i precyzja języka w różnych Sakramentach i błogosławieństwach Kościoła. Ustanowiono komisje do tłumaczenia łacińskich tekstów na języki narodowe (ICEL było komisją dla krajów anglojęzycznych). A zatem, używanie języków narodowych uderza w Jedność – ważne znamię Kościoła – jak również w manifestowaną całe wieki przez Kościół pieczę w zachowaniu sakramentalnych form dokładnie tak jak zostały przekazane przez Chrystusa Apostołom, a następnie nam. W świetle tych rozważań powszechne używanie języka narodowego w Świętej Liturgii można traktować jako pogwałcenie doktrynalnej czystości publicznych aktów kultu Kościoła, której utrzymania przez wieki Kościół strzegł.

Co się tyczy adaptacyjnych wysiłków posoborowych modernistów, to dokument głosi, że:

KL 37. "W sprawach, które nie dotyczą wiary lub dobra powszechnego, Kościół nie chce narzucać sztywnych, jednolitych form nawet w liturgii. Przeciwnie, otacza opieką i rozwija duchowe zalety i dary różnych plemion i narodów, życzliwie ocenia wszystko to, co w obyczajach narodowych nie wiąże się w nierozerwalny sposób z zabobonami i błędami, i jeżeli może, zachowuje to nienaruszone, a nawet niekiedy przyjmuje do samej liturgii, o ile to odpowiada zasadom prawdziwego i autentycznego ducha liturgii".

A gdy chodzi o to, w jaki sposób ten duch przystosowania stosuje się do Chrztu, to z dokumentu dowiadujemy się, że:

KL 65. "W krajach misyjnych oprócz tego, co zawiera tradycja chrześcijańska, można również dopuścić te elementy wtajemniczenia będące w użyciu danego narodu, które dadzą się dostosować do obrzędów chrześcijańskich...".

Jak to nauczanie jest aplikowane do Mszy możemy (niestety) aż nazbyt często widzieć w niegdyś katolickich kościołach całego świata.

Te dwa zagadnienia otworzyły drzwi generalnej "reformie" świętej liturgii dostosowanej do potrzeb czasów i ludzi z różnych stron świata. Jeszcze raz powtórzmy, że jest to zgubne dla znamienia kościelnej jedności i stanowi wytłumaczenie dla zniekształcania tradycyjnych ceremonii rytu rzymskiego by stały się bardziej akceptowalne przez niekatolików, zwłaszcza schizmatyków ("... co zawiera tradycja chrześcijańska...") i protestantów ("... nie chce narzucać sztywnych, jednolitych form...").

Przejdźmy do konkretów: Podczas ostatniej wizyty w Afryce, objeżdżając Angolę i Kamerun, Benedykt XVI znalazł się w samym środku "zinkulturowanej" albo "zafrykanizowanej" liturgii. Prócz kilku dość niewinnie wyglądających zdjęć do obiegu publicznego przedostało się niewiele zdjęć dokumentujących "afrykański ryt". Ktoś obeznany z internetem może zajrzeć na takie strony jak "youtube" i obejrzeć relacje z afrykańskich procesji na Offertorium, które daleko wykraczają poza to co moglibyśmy zobaczyć w naszym kraju. Widać na nich Benedykta XVI obserwującego je z radosnym uśmiechem – wizerunek "konserwatywnego papieża" jakiego (w mojej opinii) Watykan nie chciałby upowszechniać na świecie – co wyjaśniałoby wymowny brak dokumentacji zdjęciowej przeznaczonej do publicznego upowszechnienia. Jednakże wielu afrykańskich duchownych było zaniepokojonych tym, że nowa (i to ulepszona!) wersja Novus Ordo (która pewnego dnia będzie używana na całym świecie) została wypróbowana po raz pierwszy właśnie w Afryce. Poczuli się urażeni tym, że cała afrykańska liturgia – nawet ich własny przekład wyrazu "eucharystia", który według nich jest tak "wymowny dla ludzi" – nie została użyta. "Uważam, że kościół miał dużo szczęścia, iż południowi Afrykańczycy popełnili falstart ponieważ ukazuje to Watykanowi, że pojawi się ogólnoświatowy problem gdy te nowe przekłady zostaną zrealizowane" – powiedział ks. Thomas Reese SJ, starszy wykładowca Woodstock Theological Center na Uniwersytecie Georgetown. Jak się wydaje, dla niektórych "postępowych innowatorów" liturgiczne zmiany nie mogą się cofać (chodzi o to, że w Novus Ordo ma być teraz stosowany bardziej dosłowny przekład z łaciny), ale powinny kroczyć naprzód i nadal dostosowywać się do duchowego "rozwoju" człowieka.

Dziesięć lat temu w jednym z numerów The Catholic Voice opisałem niebezpieczeństwa tkwiące w pędzie do bardziej "zinkulturowanej" liturgii. Poniżej powtarzam te uwagi w nadziei przypomnienia tym, którzy jeszcze uczestniczą w nowym rycie na jakie poważne niebezpieczeństwo narażają swoją katolicką Wiarę przez obecność na takich "liturgiach":

"Kościół założony przez Chrystusa z samego założenia miał być misyjny. Sam Chrystus posłał Apostołów do «głoszenia Ewangelii wszemu stworzeniu» (Mk 16, 15) i przez Chrzest mieli oni przywieść wszystkich ludzi do jedności wiary i praktyki. Mieli to czynić ponieważ nasz Pan powiedział, że kto nie posłucha ich nauki nie osiągnie zbawienia wiecznego.

Nie jestem naiwny w kwestiach liturgicznych. Zdaję sobie sprawę, że Apostołowie rozeszli się po świecie by głosić Ewangelię i że pierwsze Msze były odprawiane w języku miejscowych ludów z wykorzystaniem praktyk i zwyczajów, które różniły się w zależności od miejsca, aż w końcu zostały ujednolicone przez władzę Kościoła. Mam również świadomość, że pewne obrządki wzrastały w Kościele od apostolskich czasów i swą bogatą spuściznę liturgicznych zwyczajów zawdzięczają tradycjom ustanowionym przez poszczególnych Apostołów w miejscach do których dotarli z głoszeniem Dobrej Nowiny.

Jednakże przyznaję także, że zdecydowana większość mężczyzn i kobiet, którzy na całym świecie naśladowali Apostołów w misyjnym zapale była rzymskimi katolikami. Wprowadzili oni praktyki liturgiczne zgodne z rytem rzymskim i czynią tak od stuleci bez narażania na szwank z samej natury stosownych i godziwych zwyczajów danej krainy. Poza tym, całkowita jedność z Kościołem założonym przez Jezusa Chrystusa, która jest niezbędna do wiecznego zbawienia, musi istnieć z Kościołem rzymskokatolickim, Głową i Matką wszystkich kościołów. Obrządki, które przyjęły to nauczanie nazywają się unickimi. Kościół respektuje ich starożytne tradycje i nie narzuca im rytu rzymskiego. Wydaje się, że zwolennicy Vaticanum II zażenowani tą dominacją rzymskiego rytu na terenach misyjnych usiłowali «wyrównać szanse» usuwając te liturgiczne praktyki, które są specyficznie rzymskie pod względem stylu oraz pochodzenia.

Misjonarze rozeszli się po wszystkich zakątkach kuli ziemskiej przynosząc ewangeliczne przesłanie pokoju i zbawienia i jednocześnie rozprzestrzeniając kulturalne wpływy chrześcijańskiej etyki i cywilizacji. Przekonanie, że Święta Ofiara Mszy stanowi najwyższy akt kultu jednoczący ludzi na ziemi w powinnościach adoracji i modlitwy było (i jest) dominującym w ich umysłach. Nie było dla nich problemem, że była to rzymska Msza w języku łacińskim, gdyż ta pokrętna rozterka współczesności nie miała znaczenia w czasach wiary i gorliwości. Ci ludzie Boży zawsze byli gotowi pouczyć tych, których napotkali o pięknie i znaczeniu rzymskiej (łacińskiej) Mszy a ich objaśnienia bogactwa liturgicznego symbolizmu były przez wszystkich łatwo rozumiane.

Co więcej, ludzie nauczani przez misjonarzy rozumieli, że ich słowa modlitwy i zbawienia nie były dla nich żadnym zagrożeniem, ani osobistym ani kulturowym. Jedynymi osobami, które dostrzegły w misyjnych wysiłkach jakieś pozory niebezpieczeństwa byli ci ludzie, którzy zdecydowali się trwać przy tych pogańskich praktykach, które jak się miało okazać były z natury naturalistyczne i diaboliczne. Takie formy fałszywego kultu sprzeciwiały się prawu naturalnemu i misjonarze rzeczywiście podnieśli ludzi zamieszkujących te obce lądy na wyżyny ludzkiej godności i poczucia własnej wartości, które to wyżyny oparte są na solidnych fundamentach duchowych prawd Ewangelii. Misjonarze nie szczędzili wysiłków by utrzymać Mszę wolną od kulturowych rozproszeń, dla których nie ma miejsca w obrzędzie powszechnego kultu. Przez takie starania sami stawali się świętymi, podobnie jak ich nowi konwertyci.

Ta inkulturacyjna rewolta ma złowieszcze tło. Multikulturyzacja liturgii jest niestosownym rozproszeniem, ponieważ kładzie nacisk na kulturę człowieka podczas oddawania czci Bogu zamiast oddawania Bogu czci w sposób jaki On pragnie, abyśmy Go czcili stosowanie do reguł ustalonych przez Jego Kościół. Prócz tego, propagowane w zinkulturowanych liturgiach praktyki są często wyobrażeniami zabobonnych i diabolicznych przekonań i praktyk słusznie odrzucanych przez misjonarzy z uwagi na duchowe dobro ludzi do których przychodzili podzielić się Ewangelią".

Interkomunia: narastanie poważnego nadużycia

Podczas gdy pośród konserwatywnie nastawionych członków neokościoła wrze debata odnośnie pozwalania politykom i innym osobom publicznym, które publicznie opowiadają się za aborcją na przyjmowanie "komunii", to niewiele się mówi o pozwalaniu niekatolikom na robienie tego samego. Nadużycie to – obraza, która byłaby jeszcze ohydniejsza gdyby nie fakt, że Jezus nie jest obecny w "eucharystii" nowego rytu – powtarza się nieustannie i dopuszczają się go nie tylko zwykli księża parafialni lecz nawet członkowie hierarchii, a nawet sam Benedykt XVI. Novus Ordo Missae musiał zastosować się do przepisów Kodeksu Prawa Kanonicznego z 1983 roku dopuszczającego "interkomunię".

Kanon 844.

"§ 2. Ilekroć domaga się tego konieczność lub zaleca prawdziwy pożytek... wolno wiernym, dla których fizycznie lub moralnie jest niemożliwe udanie się do szafarza katolickiego, przyjąć sakramenty pokuty, Eucharystii i namaszczenia chorych od szafarzy niekatolickich tego Kościoła, w którym są ważne wymienione sakramenty. (...)

§ 4. ... szafarze katoliccy mogą godziwie udzielać wymienionych sakramentów także pozostałym chrześcijanom, nie mającym pełnej wspólnoty z Kościołem katolickim, którzy nie mogą się udać do szafarza swojej wspólnoty i sami o nie proszą, jeśli odnośnie do tych sakramentów wyrażają wiarę katolicką i do ich przyjęcia są odpowiednio przygotowani".

Oficjalny komentarz autoryzowany przez Canon Law Society of America i opublikowany przez Paulist Press w 1985 roku, wyjaśnia: n. 4. "Dekret o ekumenizmie Soboru Watykańskiego II dostarcza w tej materii pewnej wskazówki, wyróżniając wśród zachodnich kościołów i kościelnych społeczności wspólnotę anglikańską jako zajmującą «szczególne miejsce wśród tych, w których nieprzerwanie trwają w pewnej mierze tradycje i formy ustrojowe katolickie» (DE 13)".

Zestawmy to z tradycyjnym "starym" Kodeksem: kan. 731: "§ 2. Zakazane jest udzielanie sakramentów Kościoła heretykom albo schizmatykom, nawet jeśli błądzą w dobrej wierze i proszą o sakramenty, o ile uprzednio nie wyrzekną się swoich błędów i nie pojednają się z Kościołem".

Mamy tutaj czarno na białym: oto nowe prawa zastosowane do nowych obrzędów w nowym kościele, a mimo to wielu ma jeszcze czelność głosić, że te nieprawe ryty wciąż mają coś wspólnego z tradycyjnymi obrzędami Kościoła rzymskokatolickiego. Jak mają odwagę mówić takie rzeczy! Każdy spostrzegawczy katolik może z pewnością zobaczyć, że takie stwierdzenie jest nieprawdziwe, bez względu na to kto jest jego autorem.

Można by jeszcze podać dużo więcej przykładów dla zilustrowania tego jak daleko w ostatnich czterdziestu latach zaszła forma kultu wyznawanego przez naiwnych i niedouczonych katolików. Nowe pokolenie ludzi noszących miano katolików nie ma udziału – ani w sferze kultu ani wiary – w dziedzictwie, które znajduje się w Kościele rzymskokatolickim. Jedyny "katolicyzm" jaki znają to ten jakiego się nauczyli według nowych metod. A ponadto, jedyną znaną im "mszą" jest ta, którą dostali od modernistów po 1969 roku. Może się zdawać, że moderniści odnieśli wielkie zwycięstwo i że pokonali katolicki Kościół. Tak jednak nie jest, i to chociażby z tego tylko powodu: Chrystus obiecał, że Jego wrogowie nigdy nie zwyciężą Kościoła, a Chrystus nie kłamie. Mając na uwadze wielką liczbę ludzi pozostających pod władzą modernistów trudno jest sobie wyobrazić w jaki sposób Kościół mógłby się kiedyś odnowić we współczesnym społeczeństwie. A jednak, jest to Kościół Boga i jeżeli wszyscy wykonamy swoją część pracy, to możemy być pewni, że Bóg pokaże nam ścieżkę prowadzącą z tej ciemności do Jego Światła.

Ks. Kevin Vaillancourt

––––––––––

 
Artykuł powyższy ukazał się w czasopiśmie "The Catholic Voice" z czerwca 2009 r., OLG Press, 3914 N. Lidgerwood St., Spokane, Washington 99201-1731 USA.

Z języka angielskiego Tłumaczył Mirosław Salawa

 
© Ultra montes (www.ultramontes.pl)
Cracovia MMIX, Kraków 2009