TAJEMNICA SPOWIEDZI

KS. ANTONI CIEPLIŃSKI

Tajemnica spowiedzi (sigillum Sacramentale) jest to święty i nietykalny obowiązek zachowania w najściślejszej tajemnicy tego wszystkiego, co jest wiadomym ze spowiedzi św. Obowiązek dochowania tajemnicy sakramentalnej wypływa z potrójnego prawa: a) z prawa naturalnego, które zobowiązuje wszędzie i wszystkich do przestrzegania tajemnicy zwierzonej, złamanie której napiętnowane jest przez wszystkich jako wiarołomstwo, niesprawiedliwość, i zdrada; b) z prawa Bożego, które nakazując spowiedź, tym samym nakazało i wieczne milczenie o rzeczach na spowiedzi słyszanych, bez którego to milczenia spowiedź byłaby jarzmem ponad siły ludzkie; c) z prawa kościelnego, które stanowi najcięższe kary na spowiedników w razie nadużycia tajemnicy spowiedzi św.

Obowiązek dochowania tajemnicy sakramentalnej jest tak ścisły, że w żadnym wypadku ani wprost ani ubocznie nie może być naruszany, choćby rozchodziło się o uratowanie własnego życia, owszem, całego świata, a nawet wybawienia od potępienia wszystkich ludzi. Rozumie się, że obowiązek dochowania tajemnicy wypływa tylko ze spowiedzi sakramentalnej, tj. z takiej spowiedzi, w której penitent pragnie otrzymać rozgrzeszenie bez względu na to, czy penitent jest dobrze usposobiony, czy też świętokradzką odbywa spowiedź, bez względu na to, czy penitent otrzymał rozgrzeszenie, czy nie; gdzie nie ma spowiedzi sakramentalnej, tam nie istnieje obowiązek zachowania tajemnicy sakramentalnej, lecz i wówczas lepiej zachować milczenie, gdyż z mowy łatwo może wyniknąć zgorszenie ludzi, którzy każdego, znajdującego się przy konfesjonale, uważają za penitenta.

Do obowiązku zachowania tajemnicy przede wszystkim obowiązany jest spowiednik, a na drugim miejscu wszyscy, którzy umyślnie, czy mimo woli dowiedzieli się o czymś ze spowiedzi sakramentalnej.

Bezpośrednio w zakres tajemnicy sakramentalnej wchodzi to, co stanowi przedmiot (materia) spowiedzi i co z przedmiotem jest związane, a więc grzechy śmiertelne, powszednie, okoliczności grzechu.

Pośrednio podpada pod tajemnicę sakramentalną to wszystko, co mogłoby doprowadzić do poznania grzechów penitenta oraz to wszystko, co spowiednik ze spowiedzi poznał, a co w razie wyjawienia sprawiałoby przykrość penitentowi i wzbudzałoby w nim niechęć lub nienawiść do Sakramentu Pokuty, a więc – wartość moralna penitenta, pytania stawiane, napomnienia, nauki, nałożona pokuta, udzielenie lub odmówienie rozgrzeszenia. Poza wypadkiem, gdy penitent dobrowolnie upoważnia spowiednika do korzystania ze spowiedzi, spowiednik zawsze, wszędzie i względem wszystkich osób obowiązany jest do ścisłego zachowania tajemnicy spowiedzi. Ani obawa śmierci, ani obawa więzienia, ani obawa utraty sławy i majątku nie zwalniają spowiednika od świętego obowiązku zachowania tajemnicy sakramentalnej.

Kapłana, któryby się dopuścił zdrady spowiedzi, czekają bardzo surowe kary: usunięcie od obowiązków kapłańskich i zamknięcie do końca życia w klasztorze.

Zaznaczyć należy, że nie było wypadku zdrady spowiedzi ze strony spowiedników; nieprzyjaciele Kościoła nie szczędzili obelg pod tym względem, lecz wszystkie historie niby zdrady spowiedzi po zbadaniu okazały się fałszem i kłamstwem.

Ks. Antoni Ciepliński

–––––––––––

Artykuł z: "Podręczna Encyklopedia Kościelna" opracowana pod kierunkiem ks. ks. Józefa i Romana Archutowskich, Aleks. Fajęckiego, Jana Niedzielskiego, Antoniego i Adama Szymańskich, Andrzeja Wyrzykowskiego i redaktora ks. D-ra Zygmunta Chełmickiego. S. Tom XXXVII–XXXVIII. Warszawa 1913. (Za pozwoleniem Władzy duchownej), ss. 50-51. Całe hasło Spowiedź wraz z literaturą przedmiotu na ss. 38-51. (*)

(Pisownię i słownictwo nieznacznie uwspółcześniono).

Przypisy:

(*) Por. Ks. Adam Kopyciński, Generalna spowiedź. (Przyp. red. Ultra montes).

POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ: