Quod homo non sit nimis dejectus, quando in aliquos labitur defectus. – De Imitatione Christi. III. 57. Thomas a Kempis.

THOMAE A KEMPIS

DE IMITATIONE CHRISTI

LIBRI QUATUOR

TEXTUM EDIDIT,

CONSIDERATIONES

AD CUIUSQUE LIBRI SINGULA CAPITA EX CETERIS EIUSDEM

THOMAE A KEMPIS OPUSCULIS COLLEGIT ET ADIECIT

HERMANNUS GERLACH

––––––––

LIBER III.

DE INTERNA CONSOLATIONE

–––––

CAPUT LVII.

Quod homo non sit nimis dejectus, quando in aliquos labitur defectus

1. Fili, magis placent mihi patientia et humilitas in adversis, quam multa consolatio et devotio in prosperis. Ut quid te contristat parvum factum contra te dictum? Si amplius fuisset, commoveri non debuisses. Sed nunc permitte transire; non est primum, nec novum, nec ultimum erit, si diu vixeris. Satis virilis es, quamdiu nil obviat adversi. Bene etiam consulis, et alios nosti roborare verbis; sed cum ad ianuam tuam venit repentina tribulatio, deficis consilio et robore. Attende magnam fragilitatem tuam, quam saepius experiris in modicis obiectis; tamen pro salute tua ista fiunt, cum haec et similia contingunt.

2. Pone, ut melius nosti, ex corde; et si te tetigit, non tamen deiciat nec diu implicet. Ad minus sustine patienter, si non potes gaudenter. Etiam si minus libenter audis, et indignationem sentis: reprime te, nec patiaris aliquid inordinatum ex ore tuo exire, unde parvuli scandalizentur. Cito conquiescet commotio excitata, et dolor internus revertente dulcorabitur gratia. Adhuc vivo ego, dicit Dominus, iuvare te paratus, et solito amplius consolari, si confisus fueris mihi, et devote invocaveris.

3. Animaequior esto, et ad maiorem sustinentiam accingere. Non est totum frustratum, si te saepius percipis tribulatum vel graviter temptatum. Homo es, et non Deus; caro es, non angelus. Quomodo tu posses semper in eodem statu virtutis permanere, quando hoc defuit angelo in caelo, et primo homini in paradiso? Ego sum, qui maerentes erigo sospitate, et suam cognoscentes infirmitatem ad meam proveho divinitatem.

4. Domine, benedictum sit verbum tuum, dulce super mel et favum ori meo. Quid facerem in tantis tribulationibus et angustiis meis, nisi me confortares tuis sanctis sermonibus? Dummodo tandem ad portum salutis perveniam, quid curae est, quae et quanta passus fuero? Da finem bonum, da felicem ex hoc mundo transitum. Memento mei, Deus meus, et dirige me recto itinere in regnum tuum. Amen.

Consideratio

Inter multa pericula versamur; et qui temptant nos et vexant non dormiunt nec quiescunt: sed quaerunt nos decipere et a bono incepto impedire. Non tamen desperemus. . . . Vita nostra in cotidiano certamine consistit. . . . Ideo non mirum, si interdum labimur et vulneramur: si leviter offendimus et offendimur, in verbis, in factis propriis vel alienis. Homines sumus non angeli; mortales sumus et fragiles peccatores: exules sumus et peregrini, non cives caeli; instabiles et proni ad vitia: nondum perfecti in gratia, nec beati in gloria. Ista consideratio humiliare nos debet, non elevare in superbiam mentis; sed per propriam fragilitatem inducere ad spem divinae misericordiae et pietatis: sine qua nihil boni incipere valemus nec perficere, Domino attestante qui ait Quia sine me nihil potestis facere (Io 15, 5). Propria namque fragilitas nos maxime premit: sed divina inspiratio ac caelestis visitatio deficientes iterum erigit, et ad bene operandum confortat; atque ad sustinendum quaecumque improvisa super nos veniunt, benigne pro utilitate salutis nostrae ordinat: et iusto occultoque iudicio omnia dispensat. Ipsi enim cura est de omnibus nobis: ab initio vitae usque ad finem mortis. Qui enim fecit nos non derelinquet nos si eum non relinquimus: sed faciet cum temptatione proventum ut possimus resistere, et molestias eius sustinere. Dicamus ergo cum sancto in psalmo: quando impugnamur ab inimico maligno. Adiuva me Domine Deus: ne derelinquas me (Ps 26, 9) (1).

Da mihi odium vitiorum meorum, victoriam passionum, mortificationem concupiscentiarum et superborum motuum suppressionem. . . . Concede beatam et felicem mortis horam invenire et in timore tuo et caritate semper ambulare (2). Non despero nec desperabo de venia et misericordia tua, quamvis saepius cado et gravor in me ipso ex infirmitate mea. Nec cesso nec cessabo a laude tua in via mea; sed laudabo et magnificabo te, donec ad te perveniat, o Deus, anima mea (3).

––––––––––––

Thomae a Kempis De imitatione Christi libri quatuor. Textum edidit, Considerationes ad cuiusque libri singula capita ex ceteris eiusdem Thomae a Kempis opusculis collegit et adiecit Hermannus Gerlach. Editio tertia aucta et emendata. CUM APPROBATIONE REV. ARCHIEP. FRIBURGENSIS. Friburgi Brisgoviae. SUMPTIBUS HERDER, TYPOGRAPHI EDITORIS PONTIFICII. [1909], pp. 407-411.

Notae:

(1) Sermones ad novicios 5, P. 6, p. 39 sqq, l. 7.

(2) De elevatione mentis P. 2, p. 415 sq, l. 29.

(3) Vallis liliorum c. 32, n. 2.

Cracovia MMXV, Kraków 2015

Reditus ad indicem
DE IMITATIONE CHRISTI

POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ: