Una Fides

O. Korneliusz a Lapide SI
 

Unus Dominus, una fides, unum baptisma; unus Deus et Pater omnium,
qui est super omnes et per omnia et in omnibus nobis

"Jeden Pan, jedna wiara, jeden chrzest. Jeden Bóg i Ojciec wszystkich,
który panuje nad wszystkimi, działa przez wszystkich i jest we wszystkich nas" (Ef 4, 5-6)

[Komentarz]: Jedna jest wiara, która do Boga i do zbawienia nas prowadzi, a nie: wiele wiar; jeden jest Pan, a nie: wielu Panów. Całkowicie zatem błądzą, i prowadzą do błędu i wiecznego zatracenia nasi politycy i wolnomyśliciele, którzy obiecują zbawienie swoim zwolennikom na równi tak w wierze Lutra, Kalwina, Mennona lub jakiejkolwiek innej, jak i w jedynej prawdziwej katolickiej rzymskiej wierze, jeśli tylko uznają Chrystusa za odkupiciela i żyją uczciwie. Z całą pewnością bowiem te wiary nie są jedną wiarą, ale wzajemnie bardzo różnią się one od siebie. Natomiast św. Paweł Apostoł naucza, że jedna jest tylko wiara prawdziwa, która jest prostą drogą do zbawienia. Stąd wniosek, że wszystkie inne wiary odmienne od prawdziwej wiary, a nawet jej wprost przeciwne, nie są wiarą, ale wiarołomstwem, które nie prowadzi do nieba, ale do piekła.

Una est fides, quae ad Deum et salutem nos ducit, non multae: unus est Dominus, non multi; plane ergo aberrant, et in errorem ac aeternam perniciem abducunt Politici et Libertini nostri, qui tam in fide Lutheri, Calvini, Mennoni, et quavis alia, quam in una vera Catholica Romana fide salutem suis promittunt, dummodo Christum redemptorem esse credant, et honeste vivant; certum enim est has non unam esse, sed alias et alias fides: Apostolus autem docet unam tantum esse fidem veram, quae recta est ad salutem via. Unde sequitur, alias et diversas ab hac vera fide, imo illi contrarias, non fidem, sed perfidiam esse, quae ducit non ad coelum, sed ad gehennam.

R. P. Cornelius a Lapide SI, Commentaria in Scripturam Sacram, T. XVIII: Divi Pauli Epistolarum, Parisiis MDCCCLXVIII (1868), s. 623.

Por. treść pierwszego zagadnienia z Wielkiego Katechizmu (Summy Doktryny Chrześcijańskiej) św. Piotra Kanizjusza SI (1521-1597), Doktora Kościoła, który to Katechizm w dużym stopniu przyczynił się do uratowania dla wiary katolickiej dużych połaci Europy narażonych na wpływy heretyckiej indoktrynacji protestantów. Dodajmy, że dzieło to, zwane również "Katechizmem teologów", przez wieki było podstawowym podręcznikiem religii na wielu Katolickich Uniwersytetach.

Kogo należy nazywać chrześcijaninem?

Tego, kto wyznaje zbawienną doktrynę Jezusa Chrystusa (prawdziwego Boga i prawdziwego człowieka) w Jego Kościele. Dlatego wszelki kult i wszystkie sekty jakie można znaleźć na świecie, które obce są doktrynie Chrystusa i Kościoła, a do których należą: sekta żydowska, sekta pogańska, sekta mahometańska, sekta heretycka, są (wspomniane sekty z ich fałszywym kultem – przyp. tł.) potępiane i traktowane z obrzydzeniem przez prawdziwego chrześcijanina, który mocno przylgnął do nauki Chrystusa.

Quis dicendus est christianus?

Qui Iesu Christi veri Dei et hominis salutarem doctrinam in eius Ecclesia profitetur. Omnes proinde cultus et sectas, quae extra Christi doctrinam et Ecclesiam ubivis gentium reperiuntur, ut est iudaica, ethnica, mahometica, haeretica, damnat et detestatur penitus, qui vere christianus est et in ipsa Christi doctrina firmiter acquiescit. (1)

Catechismus Maior seu Summa Doctrinae Christianae Post-Tridentina (1566-1592), [w]: S. Petri Canisii Doctoris Ecclesiae Catechismi latini et germanici, Pars prima: Catechismi latini. Romae – Monachii MCMXXXIII (1933), s. 83.

(Tytuł artykułu oraz przypisy od red. Ultra montes)

Z języka łacińskiego tłumaczył Mariusz Gruszeczka

Przypisy:
(1) Pominięto cytaty biblijne i patrystyczne, które (jako potwierdzenie tej nauki) św. Piotr Kanizy obficie przytacza.

© Ultra montes (www.ultramontes.pl)
Cracovia MMIV, Kraków 2004