CHRZEŚCIJAŃSKA FILOZOFIA ŻYCIA

 

O. TILMANN PESCH SI

 

 

Ufność w Bogu

 

1. Ufność jest to zdanie się na Boga, jest to wewnętrzne przekonanie, że Bóg nas nie opuści. Ufność jest to uznanie złożone Boskiej wszechmocy, mądrości, dobroci i wierności.

 

Trudności, jakie się zwykle łączą z ufnością, są po części wewnętrzne, po części zewnętrzne, a po części płyną z niezrozumienia Bożego sposobu postępowania. Trzy cuda ewangeliczne pouczają nas, jak w tych wszystkich trudnościach mamy się spodziewać opieki i pomocy Bożej.

 

Cudowny połów ryb (1) musiał chyba Piotra przekonać, że dla tego, kogo Chrystus woła, zbyteczne są wszelkie niespokojne troski o rodzinę, o utrzymanie, o przyszłość w nowym zawodzie apostolskim. Otrzymał w tym cudzie rękojmię, że na słowo Pańskie wszystko pójdzie szczęśliwie.

 

Cudowne uciszenie burzy (2) miało wzmocnić Apostołów przeciw wszelkim zewnętrznym trudnościom i prześladowaniom. Chrystus wyrzuca Apostołom brak wiary w Jego Bóstwo, które nigdy nie śpi i nikogo nie opuszcza (3). "Któż to jest, kto wiatrom i bałwanom morskim rozkazuje?". Burze i prześladowania przyjść muszą; przynosi je samo naturalne przeciwieństwo, istniejące pomiędzy chrystianizmem a światem. Bóg jednak nie pozwoli, aby dzieło rąk Jego miało zostać zniweczone.

 

Cudowne chodzenie Chrystusa po morzu (4) miało pobudzić Apostołów do ufności w Bogu we wszystkich okolicznościach. Apostołowie byli wysłani na morze przez Chrystusa w czasie burzy, toteż walcząc ze wzburzonym żywiołem, wiele zażyli trudu. Wtem ukazał im się Chrystus chodzący po falach jak po ziemi; chciał im przez to dać dowód swej potęgi nad żywiołami i wzmocnić w nich ufność. Cud ten nie był bez wpływu na Apostołów (5).

 

Piotr prosi Chrystusa w zbytniej gorliwości, by mógł do Niego pójść po wodzie. Chrystus rzekł: Pójdź. Ponieważ jednak ufność Piotra była słaba, począł tonąć. Woła więc do Pana o pomoc i Pan wyciąga doń rękę z ratunkiem (6).

 

2. I tyś powinien ufać w Panu we wszelkich okolicznościach. On nigdy nie zażąda tego, co przechodzi twoje siły. Pan myśli o tobie; On ci towarzyszy wszędzie, poznany czy zapoznany; uśmierza burze, dodaje odwagi, leczy ułomności.

 

Nigdy nie bądź nieostrożnym i zuchwałym, a gdyś nim był i czujesz ludzką słabość, nie trać serca! Ręka Pana jest blisko ciebie, możesz ją uchwycić przez modlitwę i ufność.

 

Ufność taka jest konieczna; jest uzasadniona, jest ona oznaką silnego serca, szczerej czci Boga.

 

Nie trać odwagi, gdy Bóg wbrew twoim oczekiwaniom spuści na ciebie ciosy; są to ciosy przyjacielskie, wyleczą one ukryte wrzody, które może by ci zgubę przyniosły.

 

"Ludzie najbardziej ciemni i nieokrzesani – mówi św. Efrem – wiedzą, jaki ciężar może unieść ich osioł i nie obciążają go ponad siły. Garncarz wie, jak długo glina ma być w piecu trzymana i dopóty ją w ogniu trzyma, dopóki potrzeba. Nierozważnie więc mówisz, kiedy powiadasz, że Bóg, który jest przecie nieskończoną prawdą i miłością, kładzie na ciebie ciężar za wielki i każe ci za długo w piecu doświadczeń pozostawać".

 

–––––––––––

 

 

O. Tilmann Pesch SI, Chrześcijańska filozofia życia. Przekład z niemieckiego. T. II. Wydanie drugie. Kraków 1931, ss. 167-169.

 

Przypisy:

(1) Mt. 4, 18 n.; Mk 1, 16 n.; Łk. 5, 1 n.

 

(2) Mt. 8, 23 n.; Mk 4, 35 n.; Łk. 8, 22 n.

 

(3) Mt. 8, 26; Mk 4, 40; Łk. 8, 26.

 

(4) Mt. 14, 24 n.; Mk. 6, 47 n.; Jan 6, 17 n.

 

(5) Jan 6, 18. 19; Mt. 14, 33.

 

(6) Mt. 14, 30. 31.

 
© Ultra montes (www.ultramontes.pl)

Powrót do spisu treści książki ks. T. Pescha SI  pt.
Chrześcijańska filozofia życia

POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ: