CHRZEŚCIJAŃSKA FILOZOFIA ŻYCIA

 

O. TILMANN PESCH SI

 

 

Zesłanie Ducha Świętego

 

1. Ponieważ Bóg dał nam w Jezusie Chrystusie przeznaczenie, wyższe ponad wszelkie oczekiwania i siły natury naszej, dlatego objawił nam też takie prawdy, które stoją w związku z tym nadprzyrodzonym przeznaczeniem.

 

Te prawdy są to jakby tajemnice rodzinne, przeznaczone dla dzieci Bożych. Wśród tych tajemnic stoi na pierwszym miejscu tajemnica Trójcy Przenajświętszej, która nam mówi o Bogu Ojcu, Jego Synie i wspólnym im Duchu Świętym.

 

Ojciec przedstawia w Bóstwie moc, dostojeństwo i majestat. Syn Boży, Słowo Ojca, przedstawia życie, mądrość i piękność. Duch Święty zaś miłość, dobroć, radość i szczęście. Wszystkie trzy Osoby, choć między sobą różne, stanowią jedno Bóstwo. Tajemnica to, nie sprzeczność.

 

Kiedy Zbawiciel wychodził z wód Jordanu, Trójca Święta objawiła się w szczególniejszy sposób. Duch Święty zstąpił na Chrystusa w symbolicznej postaci jasnej gołębicy, dał się słyszeć głos z nieba: "Ten jest Syn mój miły, w którym sobie upodobałem" (1). W podobny sposób objawiła się Trójca Święta na górze Tabor. Chrystus obiecał po kilkakroć razy Apostołom zesłanie Ducha Świętego, który miał Jego dzieło dokończyć.

 

2. O zesłaniu Ducha Świętego pouczył Chrystus dostatecznie Apostołów (2). Na to zesłanie wskazywał, jako na nowy "chrzest" (3), jako na obleczenie "mocą z wysokości" (4), jako na "wypełnienie obietnicy Ojca" (5). Nawet początek królestwa, na które Apostołowie tak niecierpliwie czekali, połączył z wylaniem Ducha Świętego w wieczerniku (6).

 

Duch Święty miał się objawić jako pieczęć wszystkich łask Bożych, jako dokonanie i uwieńczenie wszystkich udzielań się Bożych.

 

Wreszcie dziesiątego dnia po wniebowstąpieniu Pańskim, w uroczystość Zielonych Świąt, spełniła się obietnica Pańska i Duch Święty zstąpił na Apostołów.

 

Duch Święty zstąpił widomie, publicznie i uroczyście przed oczyma wielkiej liczby ludzi (7). Zstąpił pod wspaniałymi, pełnymi treści symbolami. Zstąpił pod znakami, które ujawniły Jego Boską naturę, Jego Osobę i Jego przymioty i cel Jego posłannictwa; zstąpił jako Ten, który ma umacniać i wykończać Królestwo Boże.

 

Zstąpienie Ducha Świętego jest definitywnym ogłoszeniem nowej ekonomii zbawienia. Kładzie ono kres religii żydowskiej, a wypowiada wojnę i sąd pogaństwu, jako królestwu szatana.

 

Duch Święty przychodzi jako wielki Rozdawca łask.

 

3. Przenika On w szczególniejszy sposób słabą naturę ludzką i wzmacnia ją. Oto Piotr św. wprzód taki bojaźliwy, wzmocniony przez Ducha Świętego, staje przed tłumami i mówi śmiało: "Mężowie izraelscy, słuchajcież słów tych: Jezusa Nazareńskiego, męża od Boga pochwalonego... Tego naznaczoną radą i przejrzeniem Bożym wydanego, przez ręce niezbożników umęczywszy zatraciliście" (8).

 

I Szczepan św., pobudzony tąż samą mocą, mówi do swoich wrogów: "Twardego karku i nieobrzezanych serc i uszu, wy się zawżdy sprzeciwiacie Duchowi Świętemu: jako ojcowie wasi, także i wy" (9).

 

I Paweł ożywiony tąż samą mocą mówi: "We wszystkim utrapieniu cierpimy, ale nie jesteśmy ściśnieni; ubożejemy, ale nie bywamy zubożeni; prześladowanie cierpimy, ale nie bywamy opuszczeni; bywamy powaleni, ale nie giniemy" (10).

 

I Apostołowie, ożywieni tą mocą, znieśli biczowanie i "szli od obliczności Rady, radując się, iż się stali godnymi dla Imienia Jezusowego zelżywość cierpieć" (11).

 

Wszystkie te wielkie moce, rozbudzone przez Ducha Świętego, przebiegły świat i odnowiły oblicze ziemi.

 

Chrystus założył i urządził swój Kościół, Duch Święty, ożywił go i do działania pobudził (12). Dzieje Kościoła są dziejami działania Ducha Świętego.

 

4. Łaski Ducha Świętego są związane w szczególniejszy sposób z modlitwą. Młoda gmina chrześcijańska musiała, stosownie do rozkazu Chrystusa, przygotować się na przyjęcie Ducha Świętego przez pilną modlitwę (13). Modlitwa ta posiadała wszystkie warunki, aby być wysłuchaną; była wytrwałą i wspólną, gorącą i gorliwą, była to modlitwa zanoszona do Boga w imię Jezusa i zanoszona z Matką Jezusa.

 

–––––––––––

 

 

O. Tilmann Pesch SI, Chrześcijańska filozofia życia. Przekład z niemieckiego. T. II. Wydanie drugie. Kraków 1931, ss. 367-369.

 

Przypisy:

(1) Mt. 3, 17; Mk 1, 10-11; Łk. 3, 22; Jan 1, 32.

 

(2) Jan 14, 16-18. 26; 15, 26; 16, 7-15.

 

(3) Dz. Ap. 1, 5.

 

(4) Łk. 24, 49.

 

(5) Łk. 24, 49.

 

(6) Dz. Ap. 1, 7. 8.

 

(7) Dz. Ap. 2, 5 n.

 

(8) Dz. Ap. 2, 22. 23.

 

(9) Dz. Ap. 7, 51.

 

(10) 2 Kor. 4, 8-9.

 

(11) Dz. Ap. 5, 41.

 

(12) Jan 14, 26; 16, 13.

 

(13) Dz. Ap. 1, 14.

 

© Ultra montes (www.ultramontes.pl)

Powrót do spisu treści książki ks. T. Pescha SI  pt.
Chrześcijańska filozofia życia

POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ: