O NAŚLADOWANIU

JEZUSA CHRYSTUSA

KSIĄG CZWORO

TOMASZ À KEMPIS

––––––––

LIBER TERTIUS

De interna consolatione

KSIĘGA TRZECIA

O wewnętrznym pocieszeniu

––––––

CAPUT XXXIV.

Quod amanti sapit Deus super omnia et in omnibus

ROZDZIAŁ XXXIV.

Kto prawdziwie Boga miłuje, temu Bóg podoba się we wszystkim i nad wszystko

1. Ecce Deus meus et omnia. Quid volo amplius, et quid felicius desiderare possum? O sapidum et dulce verbum! sed amanti Verbum, non mundum nec ea, quae in mundo sunt. Deus meus et omnia. Intelligenti satis dictum est, et saepe repetere jucundum est amanti. Te siquidem praesente jucunda sunt omnia; te autem absente fastidiunt cuncta. Tu facis cor tranquillum et pacem magnam laetitiamque festivam. Tu facis bene sentire de omnibus et in omnibus te laudare, nec potest aliquid sine te diu placere; sed si debet gratum esse et bene sapere, oportet gratiam tuam adesse, et condimento tuae sapientiae condiri.

1. Uczeń. Oto Bóg mój i moje wszystko. Czegóż chcę więcej, i cóż szczęśliwszego pożądać mogę? O słodkie i urocze słowo! lecz temu tylko, który umiłował Słowo przedwieczne, nie zaś świat i te rzeczy, które są na świecie. Bóg mój, i wszystko. Dość tych słów temu, który je rozumie; a prawdziwie miłujący Boga często, a zawsze z uniesieniem radości powtarzać je będzie. Przy Tobie Boże wszystko jest weselem: bez Ciebie wszystko zasmuca. Ty uciszasz serce, i dajesz wielki spokój i nieprzebrane wesele. Ty sprawiasz, iż dobrze sądzim we wszystkim i wielbim Ciebie we wszystkim: bez Ciebie zaś, nic długo podobać się nie może; i nic nie ma wdzięku i słodyczy, czego nie uświęciła łaska Twoja, i nie zaprawiła mądrość Twoja.

2. Cui tu sapis, quid ei recte non sapiet? Et cui tu non sapis, quid ei ad jucunditatem esse poterit? Sed deficiunt in sapientia tua mundi sapientes, et qui carnem sapiunt: quia ibi plurima vanitas et hic mors invenitur. Qui autem te per contemptum mundanorum, et carnis mortificationem sequuntur, vere sapientes esse cognoscuntur: quia de vanitate ad veritatem, de carne ad spiritum transferuntur. Istis sapit Deus: et quidquid boni invenitur in creaturis, totum ad laudem referunt sui conditoris. Dissimilis tamen est et multum dissimilis sapor Creatoris et creaturae, aeternitatis et temporis, lucis increatae et lucis illuminatae.

2. Kto Ciebie kocha, temu wszystko do smaku. A kto w Tobie nie położył upodobania swego, cóż go cieszyć może? Lecz mędrcy świata i ludzie cieleśni utracają mądrość Twoją i gubią się; bo w pierwszych jest wielka próżność, a w drugich śmierć. Ci zaś którzy wzgardzając rzeczami światowymi i umartwiając ciało, idą za Tobą, w tych jest prawdziwa mądrość, ponieważ oni rzucają próżność dla prawdy, a ciało dla ducha. Ci umieją podobać sobie w Bogu: i cokolwiek dobrego znajdują w stworzeniach, wszystko to ku chwale Stwórcy odnoszą. Różna wszakże i bardzo różna wartość Stworzyciela i stworzenia, wieczności i czasu, światłości pierwotnej, odwiecznej, niestworzonej, a światła, które z niej pochodzi.

3. O lux perpetua, cuncta creata transcendens lumina, fulgura coruscationem de sublimi penetrantem omnia cordis mei intima. Purifica, laetifica, clarifica et vivifica spiritum meum cum suis potentiis ad inhaerendum tibi jubilosis excessibus. O quando veniet haec beata et desiderabilis hora, ut tua me saties praesentia et sis mihi omnia in omnibus? Quamdiu hoc non datum fuerit, nec plenum gaudium erit. Adhuc, proh dolor! vivit in me vetus homo; non est totus crucifixus, non est perfecte mortuus; adhuc concupiscit fortiter contra spiritum, bella movet intestina, nec regnum animae patitur esse quietum.

3. O światło wiekuiste, wyższe nad wszystkie światła stworzone; z wysokości Twojej ciśnij piorun jasności, któryby przeszył me serce aż do najgłębszych tajników jego. Oczyść, rozjaśń, ożyw i uwesel ducha mojego i wszystkie władze jego, aby w uniesieniu nieprzebranego wesela, zatopił się w Tobie. O kiedyż przyjdzie błogosławiona i pożądana godzina, w której napełnisz mię obecnością Twoją, i staniesz się dla mnie wszystkim we wszystkim? Dopóki ta łaska nie będzie mi dana, nie będzie we mnie pełnego wesela. Jeszcze niestety! żyje we mnie stary człowiek, jeszcze nie zupełnie ukrzyżowany, jeszcze nie zupełnie umorzony. Jeszcze pożądliwością swoją silnie powstaje przeciw duchowi; wszczyna walki wewnętrzne, i duszy mojej spokojnie panować nie daje.

4. Sed tu, qui dominaris potestati maris et motum fluctuum ejus mitigas, exsurge, adjuva me. Dissipa gentes, quae bella volunt; contere eas in virtute tua. Ostende, quaeso, magnalia tua, et glorificetur dextera tua: quia non est spes alia nec refugium mihi, nisi in te, Domine Deus meus.

4. Lecz Ty, który panujesz nad mocą morza, i wzruszenie nawałności jego uśmierzasz (1), powstań i wesprzyj mię. Rozprosz narody, które wojen chcą (2); a roztrąć moc ich mocą Twoją (3). Okaż proszę wielmożność Twoją, a niech będzie wielbiona prawica Twoja (4), albowiem nie ma dla mnie innej nadziei, ani ucieczki innej, jeno w Tobie Panie i Boże mój.

–––––––––––

Venerabilis Thomae a Kempis de Imitatione Christi libri quatuor. Praemissae sunt Orationes selectae et missae preces, nec non devotio viae crucis piissima. Editio stereotypa, accuratissime emendata. (Exemplar primum). Ratisbonae. Sumtibus G. Josephi Manz. 1854, pp. 203-206.

O naśladowaniu Jezusa Chrystusa ksiąg czworo, z łacińskiego przetłumaczył X. Alexander Jełowicki. Wydanie drugie. Poznań. Nakładem Księgarni Katolickiej. 1886, ss. 258-261.

Przypisy:

(1) Psalm LXXXVIII, 10.

(2) Psalm LXVII, 31.

(3) Jud. IX, 11.

(4) Ekli. XXXVI, 7.

Cracovia MMXIV, Kraków 2014

Powrót do spisu treści
DE IMITATIONE CHRISTI
O naśladowaniu Chrystusa

POWRÓT DO STRONY GŁÓWNEJ: